Ποιος θα το φανταζότανε, όταν επί Νέας Δημοκρατίας ο ΣΥΡΙΖΑ ξεσπάθωνε ως αντιπολίτευση για τις προσπάθειες διάσωσης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, ότι θα έφερνε χθες μια τροπολογία, για να ψηφιστεί σήμερα στη Βουλή, με την οποία το ελληνικό δημόσιο αναλαμβάνει να πληρώσει περί το μισό δισ. ευρώ για τα χρέη του Μεγάρου, επειδή μπήκε εγγυητής στις τράπεζες που χρηματοδότησαν την ανένερσή του πριν σχεδόν τρεις δεκαετίες, αλλά με όρους που … ούτε τα κοράκια των αγορών δεν θα τολμούσαν ποτέ να επιβάλουν σε χρεωκοπημένο κράτος όπως η Ελλάδα.
Και το πιθανότερο είναι πως με την διαδικασία εξπρές που ακολουθείται, οι περισσότεροι βουλευτές όλων των κομμάτων δεν ξέρουν ή δεν θα προλάβουν να αντιληφθούν πως το δημόσιο, όχι μόνον αναλαμβάνει χρέη 500 εκατ. ευρώ και παίρνει σαν αντάλλαγμα κτίρια που δεν θα μπορεί να ελέγχει, αλλά διατηρεί ανέπαφους και τους μισθούς των υπαλλήλων του υπερχρεωμένου Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (ΟΜΜΑ), αντί να βάλει τους διοικητικούς και λοιπούς υπαλλήλους τουλάχιστον στο ενιαίο μισθολόγιο του δημοσίου.
Παρότι δεν τιμά κανέναν να υποστηρίζει πως ένας φορέας Πολιτισμού όπως το Μέγαρο Μουσικής θα έπρεπε να κλείσει, δεν μπορεί να κλείσει και τα μάτια όμως για όσα προβλέπει η σύμβαση που ήρθε χθες στη Βουλή και ψηφίζεται σήμερα. Και αυτό γιατί η σύμβαση προβλέπει ότι:
– Ορθώς καταρχήν, για τα χρέη των περίπου 500 εκατ. ευρώ που θα πληρώσει, το Δημόσιο παίρνει σαν αντάλλαγμα το ακίνητο στην Βασιλίσσης Σοφίας όπου στεγάζεται το Μέγαρο. Επιπλέον αναλαμβάνει την πλειοψηφία του ΔΣ του Μεγάρου (ΟΜΜΑ) για να ελέγχει και τυπικά την διαχείρισή του στο μέλλον.
– Ωστόσο βάζει «συνιδιοκτήτη» και το Σωματείο Φίλων της Μουσικής που είχε ιδρύσει ο αείμνηστος εμπνευστής και ιδρυτής του Μεγάρου. Για την διαχείριση των ακινήτων, λέει η σύμβαση, δεν αρκεί μόνον η πλεοψηφία των 8/10 που θα αποκτήσει το δημόσιο, αλλά θα απαιτείται αυξημένη πλεοψηφία 9/10. Ποιος είναι ο 9ος που πρέπει να πει «ναι» σε ό,τι θέλει το δημόσιο; Ο εκπρόσωπος του Συλλόγου Φίλων της Μουσικής. Δηλαδή για το αν θα εκχωρηθεί πχ ένας χώρος του Μεγάρου σε ιδιώτη για να έχει έσοδα το κράτος (πχ για ένα παγοδρόμιο στο αίθριο όπως αυτό που λειτούργησε φέτος τα Χριστούγεννα) θα πρέπει να συμφωνήσει και ο Σύλλογος, αλλιώς το δημόσιο δεν μπορεί να κάνει τίποτε!
– Η εκχώρηση του δικαιώματος αποφάσεων για τις χρήσεις του κτιρίου στους Φίλους της Μουσικής δίδεται στο διηνεκές! Προφανώς κανείς δεν θα ήθελε να κάνει το κράτος έξωση του Σωματείου «εδώ και τώρα». Θα μπορούσε να προβλέψει μια περίοδο διατήρησης κάποιων προνομίων του για μια 10ετία ή 15ετία για πράδειγμα. Επειδή όμως δεν υπάρχει χρονικός περιορισμός στη σύμβαση, ο όρος αυτός δεν μπορεί να αλλάξει με απόφαση της κυβέρνησης ή της Βουλής. Αν κάποτε πρέπει να αλλάξει αυτός ο όρος, θα πρέπει να γίνει νέα σύμβαση με ανταλλάγματα που θα απαιτήσει τότε το Σωματείο για να μην εμπλέκεται στην διαχείριση των ακινήτων. Και η διαχείριση των ακινήτων δεν μπορεί να συγχέεται και φαντάζει άσχετος από τον συμβουλευτικό ρόλο που καλείται και πρέπει να παίζουν οι Φίλοι της Μουσικής στην κατάρτιση του καλλιτεχνικού προγράμματος, αφού ξέρουν καλύτερα από το Κράτος ποιες ορχήστρες και ποιους καλλιτέχνες πρέπει να μετακαλεί κάθε χρόνο. Για τον σκοπό αυτό άλλωστε είχε ιδρυθεί ο Σύλλογος, με πρωτοβουλία του αειμνήστου Χρήστου Λαμπράκη που είχε οραματιστεί την δημιουργία του Μεγάρου.
– Kαι ενώ το Μέγαρο διατηρείται εν ζωή, διατηρούνται και οι μισθοί των υπαλλήλων που εργάζονται σε αυτό. Προβλέπεται δηλαδή πως δεν θα υπαχθούν στο ενιαίο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων, όπως ισχύει για άλλα νομικά πρόσωπα Ιδιωτικού ή Δημοσίου Δικαίου (πχ Εθνικό Θέατρο, Εθνική Λυρική Σκηνή, Ελληνικό Φεστιβάλ κλπ) αλλά θα διατηρήσουν σαν προσωπική διαφορά όσα παραπάνω έπαιρναν από συναδέλφους τους σε άλλα πόστα.
Προσοχή: Θα ήταν λαϊκισμός (ακόμα και σε εποχή μεγάλης κρίσης) να πει κανείς πως τα περίπου 4.600 ευρώ που προβλέπει κατ’ ανώτατον όριο η σύμβαση που ψηφίζεται στην Βουλή, θα έπρεπε να μειωθούν. Για κάποιες θέσεις όπως του καλλιτεχνικού διευθυντή, θα πρέπει να παραμείνουν υψηλές οι αμοιβές, με σκοπό να μπορεί να έρθει κάποτε σαν συνεργάτης από το εξωτερικό ένας αναγνωρισμένος διεθνούς φήμης καλλιτέχνης, με εμπειρία και έργο σε αντίστοιχες θέσεις σε μεγάλα θέατρα και αίθουσες συναυλιών. Δεν κινδυνεύει το Μέγαρο ή το Κράτος από τον μισθό ενός, δύο ή τριών εξαιρετικών καλλιτεχνών.
Αλλά πέραν των πχ δύο, τριών ή τεσσάρων τέτοιων θέσεων, δεν φαίνεται να δικαιολογείται η διατήρηση υψηλών αμοιβών για τους υπολοίπους, ούτε φυσικά οι κατ’ανώτατο ύψος επιτρεπόμενες από τη σύμβαση αμοιβές θα πρέπει να θεωρηθούν και μπορεί να δίδονται και σε όποιον να’ναι, παρά μόνον σαν πλαφόν όποιο και αν είναι το «κασέ» ενός επώνυμους καλλιτέχνη.
