Του Γιώργου Μομφερράτου
“Αν δεν πετύχουμε η επόμενη αποφυλάκιση (μέλους της 17Ν) να μην έχει οποιοδήποτε πολιτικό ενδιαφέρον, αυτό θα σημαίνει ότι η δημοκρατία μας θα παραμένει αδύναμη και ανολοκλήρωτη”.
Έτσι είχα τελειώσει ένα σημείωμα το 2015 με αφορμή την πιθανή τότε αποφυλάκιση του Σ. Ξηρού.
Δυστυχώς, δύο χρόνια αργότερα, ακόμα και μία 48ωρη άδεια του Δ. Κουφοντίνα πυροδότησε πάλι πολιτικές αντιπαραθέσεις.
Σχετικά με το αν έπρεπε ή όχι να δοθεί η άδεια, μπορούμε να αναρωτηθούμε για διάφορα και αντιφατικά. Π.χ είναι δυνατόν να δίνεται άδεια σε έναν φυλακισμένο που υποθάλπει την βία και την κατάλυση της δημοκρατίας ή, πώς θα αναμορφωθεί ένας ισοβίτης αν δεν έχει μπροστά του την προοπτική των αδειών και της αποφυλάκισης; Αλλά αυτές οι ερωτήσεις χάνουν το ενδιαφέρον τους αν σκεφτούμε ότι αργά ή γρήγορα θα αποφυλακιστούν νομότυπα όλα τα μέλη της 17Ν. Τι θα γίνει τότε;
Αυτό λοιπόν που έχει κυρίως ενδιαφέρον είναι να απαντήσουμε στο ερώτημα: γιατί τέτοια φασαρία με την άδεια του Κουφοντίνα; Θα προσπαθήσω να απαντήσω το ερώτημα αντίστροφα: Πότε θα αδιαφορούσαμε αν ο Κουφοντίνας έβγαινε από την φυλακή;
Ιδού μερικές συνθήκες που θα βοηθούσαν:
Όταν οι συγγενείς θυμάτων θα αισθανθούν δικαιωμένοι και επομένως δεν θα έχουν την ανάγκη/υποχρέωση να εκτίθενται “μοναχικά” στα κανάλια και στα γραπτά διαμαρτυρόμενοι.
Όταν με οποιαδήποτε αφορμή, σαν την σημερινή άδεια σε κρατούμενο, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος θα στέκεται στην ίδια πλευρά απέναντι στη τρομοκρατία αντί να διαπληκτίζεται από αντίπαλες θέσεις.
Όταν το Σύνταγμα της Ελλάδος θα έπαυε να έχει οποιαδήποτε αναφορά σε πολιτικά εγκλήματα τα οποία και τα διαχειρίζεται σχεδόν ως “ευγενή” (πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που έχει πρόβλεψη πολιτικού εγκλήματος στο Σύνταγμά της).
Όταν “συστημικοί” εκδοτικοί οίκοι, σαν του Λιβάνη, δεν θα υποκύπτουν στο πειρασμό να κερδοσκοπούν εκδίδοντας βιβλία γραμμένα με αίμα.
Όταν οι ίδιοι ευαίσθητοι καλλιτέχνες που κάνουν συναυλία διαμαρτυρίας για την Ηριάνα θα κάνουν και συναυλία διαμαρτυρίας για την στοχοποίηση του καθηγητή Άγγελου Συρίγου
Όταν θα σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο “εκτέλεση” για δολοφονίες
Όταν θα συνειδητοποιήσουμε ότι σημαντικό τμήμα της κοινωνίας μας απέδωσε στην 17Ν τα εύσημα του καθαρού πολιτικού κινήτρου και δέχθηκε την αυτοδικία ως μια μορφή δικαιοσύνης αναγνωρίζοντας έτσι την 17Ν ως απόστημα μεν, αλλά της δικής μας κοινωνίας.
Όταν λοιπόν όχι μόνο θα καταδικάσουμε τις δολοφονίες, αλλά και θα απορρίψουμε τη βία συνολικά ως τρόπο να επιλύουμε τα κοινωνικά και τα πολιτικά μας προβλήματα.
Όταν θα μπορούμε να πούμε χωρίς αστερίσκους ή κομπασμούς ότι είναι εξ ίσου απορριπτέα η δολοφονία του Μάλλιου και η δολοφονία του Σώντερς.
Όταν συμβούν όλα τα παραπάνω θα ενδιαφέρει μόνο τον Κουφοντίνα και τους συγγενείς του αν είναι μέσα ή έξω από την φυλακή.
Ο πατέρας του, Νίκος Μομφεράτος είχε δολοφονηθεί από τη 17Ν
Ο Νικόλαος Μομφεράτος (28 Φεβρουαρίου 1924 – 21 Φεβρουαρίου 1985) ήταν Έλληνας εκδότης και τραπεζίτης, στενός φίλος και συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες του κεντροδεξιού Τύπου, και από τα πιο γνωστά θύματα της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη. Ήταν γιος του Γεωργίου Μομφερράτου και της Ελένης Σκουμπουρδή. Από την πλευρά της μητέρας του καταγόταν από τις παλιές οικογένειες Πατρινού, Βούλγαρη και Κουντουριώτη. Συγκεκριμένα ήταν δισέγγονος του Δημητρίου Πατρινού, δημάρχου Πατρέων, βουλευτή και υπουργού, τρισέγγονος του Δημητρίου Βούλγαρη, πρωθυπουργού, και τετρασέγγονος του Λάζαρου Κουντουριώτη, γερουσιαστή και πλοιοκτήτη. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας εξορίστηκε στη Μακρόνησο, σπούδασε στο London School of Economics και συνεργάσθηκε στενά με τον Κωνσταντίνο Δοξιάδη.
Υπήρξε Οικονομικός Σύμβουλος του Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή (1959-1963) καθώς και Υποδιοικητής της Αγροτικής Τράπεζας (1960-1963). Επί χούντας (1973) διετέλεσε Υπουργός Βιομηχανίας στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη. Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, ήταν εκδότης της εφημερίδας Απογευματινή (1980-1985).
Στις 21 Φεβρουαρίου 1985 δολοφονήθηκε στην διασταύρωση των οδών Βουκουρεστίου και Τσακάλωφ στο Κολωνάκι από μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη. Στην ίδια τρομοκρατική επίθεση, τραυματίστηκε σοβαρά ο οδηγός του, Παναγιώτης Ρουσέτης.
Ποιοι συμμετείχαν στη δολοφονία
Οι ομολογίες μελών της 17Ν Η υπόθεση φωτίστηκε πολλές δεκαετίες μετά. Στις ομολογίες τους ο Χριστόδουλος Ξηρός και ο Βασίλης Τζωρτζάτος παραδέχτηκαν τη συμμετοχή τους . Από τις καταθέσεις αυτές προέκυψε ότι ο Γιωτόπουλος πρότεινε στους υπόλοιπους το στόχο και αυτοί συμφώνησαν.
Στην επίθεση συμμετείχαν ο Ξηρός ως οδηγός μοτοσυκλέτας με συνεπιβάτη τον Κουφοντίνα, ενώ ο Παύλος Σερίφης ήταν οδηγός της άλλης μοτοσυκλέτας τύπου βέσπα με συνεπιβάτη τον Πάτροκλο Τσελέντη. Στη συνέχεια, επιβιβάστηκαν στις μοτοσικλέτες τους και απομακρύνθηκαν, εγκαταλείποντας τις κλεμμένες μηχανές στα Εξάρχεια. Εκεί, επιβιβάστηκαν σε ένα κλεμμένο αυτοκίνητο μάρκας Fiat, το οποίο και εγκατέλειψαν στο τέρμα της οδού Αναγνωστοπούλου στον αριθμό 73….
Ο Νικόλαος Μομφεράτος ήταν παντρεμένος και είχε έναν γιο, τον Γιώργο Μομφεράτο, από τον πρώτο του γάμο με τη Σμαράγδα (Εσμέ) Πηλείδη. Διέμενε στο Κολωνάκι.
