Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Θαρρείς πως όπως περιπετειώδης υπήρξε η γέννησή του, αντίστοιχα περιπετειώδης υπήρξε και η πολύπλαγκτη καλλιτεχνική του πορεία. Πολυμερές ταλέντο ο Δημήτρης Νικολαΐδης, έδωσε σπουδαίες ερμηνείς στο σανίδι και στην μεγάλη μας οθόνη, ενώ σπουδαίο ήταν και το αποτύπωμά του στην ελληνική ραδιοφωνία, όπου μεσουράνησε στα περίφημα ραδιοφωνικά σκέτς του μεγάλου μας θεατρικού συγγραφέα Κώστα Πρετεντέρη, με τον οποίο ο μεγάλος μας κωμικός συνδέονταν με αδελφική φιλία. Οι παλαιότεροι μαλιστα θυμούνται πως όταν παίζονταν στο ραδιόφωνο αυτά τα σκέτς, άδειαζαν στην κυριολεξία οι δρόμοι της Αθήνας. Με χαρακτηριστικόρετο τον «Θυρωρό», όπου ο Δημήτρης Νικολαΐδης υποδύονταν ραδιοφωνικά τον «μπουλντόζα». Ένα βήμα πιο πέρα όμως και εκδηλώνοντας το πολυδιάστατο καλλιτεχνικό του ταλέντο, ο Δημήτρης Νικολαΐδης ασχολήθηκε και με την σκηνοθεσία και άφησε και εκεί εμπνευσμένες και αξιόλογες δημιουργίες.
Ο Δημήτρης Νικολαΐδης έφερε τα σπέρματα της ηθικής μεγαλουργίας, αλλά και την έξοχη καλλιτεχνική φλέβα των ανθρώπων του μικρασιατικού ελληνισμού. Γεννήθηκε κάτω απο μυθιστορηματικές συνθήκες και έτσι έκτοτε ξετυλίχτηκε το κουβάρι της ζωής του. Στα 1922 λοιπόν δυο νέοι ο Νίκος και η Ευταλία Νικολαίδη, φεύγουν εσπευσμένα απο την Κωνσταντινούπολη προκειμένου να γλυτώσουν απο το λεπίδι των τσετών, που διψούσαν για αίμα και έκαναν κτηνωδίες μέσα στον χαλασμό. Οι γονείς τους, τους είχαν παντρέψει λίγο πριν και τους έστελναν στην Ελλάδα για να σωθούν. Σ΄αυτό το μοιραίο τους ταξίδι θα γεννηθεί ο Δημήτρης που επέπρωτο να γίνει ένας μεγάλος κωμικός. Όμως η μοίρα θα σταθεί άδικη για τον πατέρα του. Έχοντας έλλειψη του ενζύμου αντιθρυψίνη που συμβάλει στον καθαρισμό του αίματος, αρωσταίνει σοβαρά και λίγους μήνες μετά την εγκατάστασή του στην Αθήνα, αφήνει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο «Σωτηρία». Ενιά μέρες ενωρίτερα είχε γεννηθεί ο γιός του Δημήτρης. Μέσα σ΄αυτό το οδυνηρό κλίμα ο Δημήτρης Νικολαΐδης κάνει τα πρώτα του βήματα στη ζωή και εκδηλώνει ως μαθητής εξαιρετικές ικανότητες. Διακρίνεται στον αθλητισμό-στίβο, αλλά και στα μαθήματα. Είναι ένας απο τους 30 μαθητές που κατορθώνει να περάσει με υποτροφία στο Πειραματικό Σχολείο Αθηνών. Με την αποπεράτωση των γυμνασιακών του σπουδών εισάγεται στην Νομική και παράλληλα εγγράφεται στην Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του μεγάλου Καρόλου Κούν.
Η έκσπαση της γερμανικής κατοχής θα βρεί τον Δημήτρη Νικολαίδη να συμμετέχει δυναμικά στις επάλξεις τις αντίστασης. Πρόβα τζενεράλε στο σανίδι ο Κωνσταντινουπολίτης κωμικός θα κάνει το 1944, δίπλα στον μεγάλο μας θεατράνθρωπο και δάσκαλό του Κάρολο Κούν και στην παράσταση του Αλέξη Σολωμού «Ο τελευταίος ασπροκόρακας». Ενώ λίγο αργότερα θα παίξει στο έργο «Βυθός» του Μαξίμ Γκόρκι. Έχοντας έτσι ήδη κάνει τα πρώτα του βήματα, ξεκινάει την μακρά θεατρική του πορεία.
Θα ξεκινήσει συνεργασία το 1944 με τον κραταιό τότε θίασο της κυρίας Κατερίνας, η οποία διαρκεί για τέσσερα χρόνια και εν συνεχεία θα συνεργαστεί με το θεατρικό σχήμα του Βασίλη Λογοθετίδη στην παράσταση «Δελησταύρου και Υιός». Θα συνεχίσει ευκαιριακά με διάφορους θιάσους για τέσσερα χρόνια και το 1954 θα επανακάμψει στην συνεργασία του με τον Βασίλη Λογοθετίδη, όπου για τρία χρόνια εμφανίζονται μαζί τόσο στο πεδίο του θεάτρου, όσο και του κινηματογράφου.
Όμως παράλληλα με την καλλιτεχνική του πορεία ο Δημήτρης Νικολαΐδης κάνει και το μεγάλο του βήμα στην ζωή, γνωρίζοντας την γυναίκα της καρδιάς του, την επίσης εξαίρετη ηθοποιό του μουσικού μας θεάτρου Σούλη Σαμπάχ. Προξενητής η κοινή τους φίλη Ίλυα Λιβυκού. Το ζευγάρι θα γνωριστεί σε ένα ταξίδι της Σούλη απο την Αίγυπτο στην Αθήνα και αφότου είχε φιλοξενήσει τον θίασο ένα έτος νωρίτερα στην Αίγυπτο. Λίγο μετά, στις 15 Σεπτεμβρίου του 1955, περνούν μαζί τα σκαλιά της εκκλησίας του Αγίου Διονυσίου στο Κολωνάκι και έκτοτε θα αποτελέσουν ένα απο τα πιο αγαπημένα καλλιτεχνικά ζευγάρια, μέχρι του τέλους της ζωής τους.
Αλλά και στο φάσμα της μεγάλης οθόνης, ο Δημήτρης Νικολαΐδης πραγματώνει μια σπουδαία πορεία και καταξιώνεται ως ένας υψηλού ήθους κωμικός. Με ηθική ενάργεια, αλλά και επίζηλο κωμικό ταμπεραμέντο, υποδύεται πλήθος απο ρόλους μικροαστών και προσδίδει στις μεγάλες μας ασπρόμαυρες ταινίες, την προσωπική του ξεχωριστή νότα. Άλλοτε ως ανέμελος μικροαστός νέος που αδιαφορεί για τα μείζονα της ζωής και νοιάζεται μόνο για την καθημερινή του διασκέδαση, κάποτε ως ανυποψίαστος σύζυγος στις «επιθέσεις» επιτυχημένων play boys, ενίοτε ως ξέγνοιαστος φίλος που μεριμνά για τις διασκεδάσεις της παρέας. Σε όλους αυτούς τους ρόλους που τους υποδύεται με ξεχωριστή δεινότητα, ο Δημήτρης Νικολαΐδης βγάζει μια ιδιαίτερη ψυχική λεπταισθησία, άφθονο χιούμορ, αλλά και νότες ανθρωπιάς, που εγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές του θεατή. Για τούτο εξάλλου και αγαπήθηκε ως ένας σπουδαίος μας δευτεραγωνιστής, πλάι στα ιερά τέρατα της κωμικής μας τέχνης.
Την πρωτόλεια κινηματογραφική του εμφάνιση, ο Δημήτρης Νικολαΐδης θα κάνει στην ταινία «Το κορίτσι της γειτονιάς» το 1954, στην οποία πρωταγωνιστούσαν οι Γιώργος Φούντας, Σμαρούλα Γιούλη, Ορέστης Μακρής κ.α. Για να ακολουθήσει μια μακρά αλυσίδα συμμετοχών στην μεγάλη μας οθόνη, που θα τον καταξιώσει στο κινηματογραφόφιλο κοινό. Η κινηματογραφική του συγκομιδή περιλαμβάνει 80 περίπου ταινίες, ενώ ένεκα του υψηλού του κύρους θα παίξει και σε διεθνείς παραγωγές, όπως το «Αμέρικα Αμέρικα» του μεγάλου Ηλία Καζάν.
Μαζί όμως με την παρουσία του ως ηθοποιός, ο Δημήτρης Νικολαΐδης κάνει και το πρώτο εγχείρημα ως σκηνοθέτης. Σκηνοθετεί το 1965 την πρώτη του θεατρική παράσταση «Μιας πεντάρας νειάτα» των Πρετεντέρη – Γιαλαμά στην σκηνή του «Μίνωα» και έκτοτε θα σκηνοθετήσει αρκετές παραστάσεις, στις οποίες συμμετέχει και ως ηθοποιός. Χαρακτηριστικές απο αυτές είναι οι : «Αγάπη μου Παλιόγρια», των Μιχαηλίδη-Βασιλειάδη, «Ούτε γάτα, ούτε ζημιά» των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου κ.α. Το θεατρικό κλείσιμο της αυλαίας για τον Δημήτρη Νικολαίδη, θα σημάνει το 1980 με την παράσταση «Οι ερωτιάρηδες» του Βάσου Ανδριανού. Σε όλη αυτή την μακρά θεατρική του διαδρομή, ο μεγάλος μας κωμικός θα συνεργαστεί με όλα σχεδόν τα μεγάλα ονόματα του θεάτρου μας και θα δώσει πλάι τους υψηλού ήθους θεατρικές ερμηνείες. Μεταξύ αυτών ο Λάμπρος Κωνσταντάρας που υπήρξε και στενός του φίλος, η Έλλη Λαμπέτη, ο Κώστας Βουτσάς, η Τζένη Καρέζη κ.α. Στο φάσμα του κινηματογράφου ο Κωνσταντινουπολίτης ηθοποιός θα σκηνοθετήσει μια μόνο ταινία την «Η γυναίκα μου τρελλάθηκε», με πρωταγωνιστές τους Μαίρη Αρώνη και Λάμπρο Κωνσταντάρα.
Τέλος να σημειώσουμε ότι πέρα απο τη ραδιοφωνία στην οποία αποτύπωσε αδρά το αποτύπωμά του ο Δημήτρης Νικολαΐδης, αξιοσημείωτη ήταν η παρουσία του και στην τηλεόραση, όπου και ως σκηνοθέτης και ως ηθοποιός εξέπεμψε ένα πολύ δυνατό τηλεοπτικό σήμα. Χαρακτηριστικότερη απο τις τηλεοπτικές σκηνοθετικές επτυχίες του, ήταν η 86 επεισοδίων σειρά «Εκείνες κι εγώ», που βγήκε στον αέρα στην ΥΕΝΕΔ στις 18 Μαίου του 1976, με κεντρικό πρωταγωνιστή τον κραταιό μας κωμικό Λάμπρο Κωνσταντάρα και σε σενάριο του φίλου του Κώστα Πρετεντέρη.
Στις 21 Ιανουαρίου του 1993 ο μεγάλος κωμικός εκδήμησε απο την ζωή, έχοντας διαγράψει μια πολυεπίπεδη και επιτυχημένη καλλιτεχνική πορεία στο φάσμα του θεάτρου, του ραδιοφώνου και του κινηματογράφου. Ήθος, υποκριτική αξιοσύνη, αρμονία στην κίνηση, αλλά και σκηνοθετικό τάλαντο, ήταν τα σπουδαία στοιχεία της καλλιτεχνικής ταυτότητας του Δημήτρη Νικολαίδη και με αυτά θα τον θυμάται για πάντα το καλλιτεχνικό κοινό. Ήταν τόσο ωραίος και σκερτσόζος ο «Γιώργος», αυτός ο παιχνιδιάρης και πονηρός υποψήφιος γαμπρός της Ίλυας Λιβυκού, στην μνημειώδη κωμωδία μας «Δελησταύρου και Υιός» !
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
