Το όνομά του ταυτίστηκε με τις παραστάσεις στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου – και κυρίως με τις στιγμές που ακολουθούσαν την τελευταία υπόκλιση των ηθοποιών.
Μετά το χειροκρότημα του κοίλου, το ραντεβού καλλιτεχνών, θεατών και δημοσιογράφων ήταν σταθερό στα τραπέζια της καταπράσινης αυλής του. Ανάμεσα στις δεκάδες φωτογραφίες ηθοποιών και σκηνοθετών που είχαν περάσει από τα τραπέζια του και είχαν δοκιμάσει τη μαμαδίστικη κουζίνα του. 
Ο Λεωνίδας Λιακόπουλος (δεξία), με τη σύζυγό του, Κάκια, και τον γιο του, Νίκο.
Είχαν αφήσει μαζί με τις υπογραφές τους, που γεμίζουν τους τοίχους, επιτυχίες, χαμόγελα και απογοητεύσεις. Είχαν ξενυχτήσει και είχαν ξημερωθεί πίνοντας κρασί, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή εκείνος να κλειδώνει το μαγαζί και να τους αφήνει να συνεχίζουν το ποτό τους στα τραπεζάκια του δρόμου.
Το άλλοτε καφενεδάκι, που έγινε το πιο διάσημο στέκι της αργολικής γης και υποδέχτηκε τα μεγαλύτερα ονόματα του θεάτρου, δεν ήταν απλώς μια ανοιχτή αγκαλιά για τους συντελεστές των παραστάσεων και τους θεατρόφιλους.
Ήταν κι ένα βαρόμετρο για το πώς είχε πάει η παράσταση. Η διάθεση, τα χαμόγελα ή η κατήφεια, τα παραλειπόμενα κυκλοφορούσαν όπως τα πιάτα, κάνοντας το μαγαζί απαραίτητο στέκι, αλλά και «εργαλείο» για όσους δημοσιογράφους καλύπτουν το πολιτιστικό ρεπορτάζ.
Ο Λεωνίδας Λιακόπουλος, που έδωσε το όνομά του στο ταβερνάκι του Λυγουριού και πέρασε τη σκυτάλη στις άξιες επόμενες γενιές της οικογένειάς του εφοδιάζοντας τες όχι μόνο με συνταγές μαγειρικής, αλλά και με τα μυστικά της ειλικρινούς φιλοξενίας, έφυγε χθες από τη ζωή αφήνοντας πίσω του μια σπουδαία παρακαταθήκη φτιαγμένη μόνο με αγάπη και χαμόγελο.
Η ταβέρνα του Λεωνίδα ήταν το παραδοσιακό καφενείο του Λυγουριού, όταν σχεδόν πριν από 60 χρόνια, σιγά σιγά και με πρώτη παρότρυνση από την Κατίνα Παξινού, άρχισε να «ταΐζει» τους ηθοποιούς που κατέβαιναν στην Αρχαία Επίδαυρο για την εβδομαδιαία παράσταση του Φεστιβάλ.
Η Κάκια, σύζυγός του, αλλά και ο ίδιος ο Λεωνίδας, και κατόπιν τα παιδιά και τα εγγόνια του, συνδέθηκαν με τον θεατρόκοσμο και σταδιακά η ταβέρνα έγινε τοπόσημο του Φεστιβάλ. Σήμερα, οι επισκέπτες του «Λεωνίδα» μπορούν να δουν τους τοίχους της ταβέρνας γεμάτους με φωτογραφίες από ιστορικές παραστάσεις. Παξινού, Μινωτής, Κουν, Χατζηαργύρη, Συνοδινού, Πιττακή και πολλοί άλλοι, νεότεροι και παλιότεροι, έχουν μια θέση στην ιστορική ταβέρνα.
Η κηδεία του θα γίνει σήμερα στις 16.00 από τον ιερό ναό του Αγίου Βασιλείου στο Λυγουριό.
Τι είχε πει το 2013 στην Καθημερινή και την Όλγα Σελλά
Η ηλικία αυτού του χώρου είναι ακριβώς ίδια με την ηλικία του θεσμού των Επιδαυρίων. Η ταβέρνα του Λεωνίδα, στο Λυγουριό, δεν είναι απλώς ο τόπος που καταλύουν οι θίασοι πριν και μετά τις πρεμιέρες. Φιλοξενεί, σε κάθε γωνιά του, μικρότερα και μεγαλύτερα κομμάτια της διαδρομής θιάσων, σκηνοθετών, ηθοποιών από τη μεταπολεμική θεατρική ιστορία.
Λίγο πριν ετοιμαστεί για τα φετινά Επιδαύρια, off season, κατεβήκαμε στο Λυγουριό, για να δούμε τους ανθρώπους και τον χώρο χωρίς τη βουή της πρεμιέρας. Με μόνο φορτίο τις μνήμες που κουβαλάει και διατηρεί. «Από το 1953 λειτουργεί ο χώρος. Ενα μικρό καφενεδάκι ήταν τότε, της πλάκας. Το 1954 ήρθε για πρώτη φορά το Εθνικό Θεάτρο», λέει ο Λ. Λιακόπουλος. Και ο γιος του ο Νίκος, που βοηθάει τα καλοκαίρια αφού δεν έχει επαγγελματικές υποχρεώσεις (είναι καθηγητής Γυμναστικής στη Μέση Εκπαίδευση), προσθέτει: «Πώς ήταν τα καφενεδάκια που βλέπεις στις ελληνικές ταινίες; Ετσι. Λίγο απ όλα σέρβιρε». Και μου εξηγεί ότι όχι απλώς δεν υπήρχαν άλλα μαγαζιά στο Λυγουριό τότε, αλλά ότι δεν υπήρχε καν ρεύμα. «Το ρεύμα ήρθε τη δεκαετία του 60». Το 61 για την ακρίβεια, στη μεγάλη παράσταση της Μαρίας Κάλλας.
Προσωπικές σχέσεις
Ο θεσμός των Επιδαυρίων εδραιώθηκε και μαζί του αυξάνονταν οι ανάγκες των ηθοποιών για να μείνουν κάπου τις μέρες των προβών και των παραστάσεων. «Οι κάτοικοι του Λυγουριού άνοιξαν τα σπίτια τους και τα έκαναν ξενώνες για τους ηθοποιούς και τους τεχνικούς». Ο ΕΟΤ τότε έδωσε στρώματα και σεντόνια στους Λυγουριώτες για να καλύψουν τις πρόσθετες ανάγκες. «Βλέπεις εκείνο το σπίτι απέναντι; Εμενε ο Κωτσόπουλος. Και τα βράδια κάτω, στα κατώγια, έπαιζαν χαρτιά».
Στη συζήτηση δεν είναι παρόντες μόνο ο πατέρας και ο γιος. Είναι και η κ. Κάκια, η σύζυγος του Λεωνίδα, διακριτική αλλά σταθερή παρουσία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Λεωνίδας Λιακόπουλος μου εκμυστηρεύεται κάποια στιγμή: «Ολοι λένε για τον Λεωνίδα, αλλά ο πρωταγωνιστής ήταν αυτή η κυρία». Το κλίμα είναι φιλόξενο και ζεστό. Οπως σ ένα τραπέζι φίλων που συναντώνται κι έχουν να θυμηθούν πολλά. Τα ονόματα των παλιών ηθοποιών ανακατεύονται με τις διάφορες μνήμες. Με τη «Μαρμάρω», το πούλμαν της εποχής, με τους έρωτες που γεννήθηκαν εκεί, με τις συμβουλές μαγειρικής που έδινε η Κατίνα Παξινού στην κ. Κάκια, με τις προσωπικές σχέσεις που έκαναν οι κάτοικοι του Λυγουριού με τους μεγάλους μύθους της θεατρικής σκηνής. «Τον πατέρα μου τον έχει παντρέψει ο Κωτσόπουλος, ο ίδιος είχε βαφτίσει και τη μάνα μου. Τον ιδιοκτήτη του διπλανού καφενείου τον έχει παντρέψει η Αννα Συνοδινού», λέει ο Ν. Λιακόπουλος, που μεγάλωσε από παιδί μέσα σ αυτό το κλίμα. «Τον είχα σ ένα καλάθι μέσα στην κουζίνα και με μάλωναν οι ηθοποιοί. Η Κάκια Παναγιώτου, η Ελένη Χατζηαργύρη του είχαν ιδιαίτερη αδυναμία, όλο αγκαλιά τον είχαν», λέει η μητέρα του. Και δεν γνώρισε απλώς τους καλλιτέχνες o Νίκος Λιακόπουλος, έμαθε ν αγαπάει και το θέατρο. Και περηφανεύεται ότι είναι ελάχιστες οι παραστάσεις που δεν έχει δει όλα αυτά τα χρόνια. «Κι αυτή η σχέση πέρασε και στο μαγαζί. Φτιάξαμε κι εδώ μέσα οικογενειακή σχέση. Αγαπήσαμε αυτούς τους ανθρώπους και μας αγάπησαν. Κι εμάς και όλους στο Λυγουριό».
Τι ήταν όμως το ιδιαίτερο που έκανε τον «Λεωνίδα» συνώνυμο με τα Επιδαύρια; «Το χαμόγελο που ήταν αβίαστο, επειδή το αισθανόμασταν, κι όχι γιατί προσδοκούσαμε να κερδίσουμε κάτι. Κι ό,τι μας λέγανε τρέχαμε να τους ικανοποιήσουμε», θυμάται η κ. Κάκια, που εξακολουθεί να μαγειρεύει κάθε καλοκαίρι στην ταβέρνα.
Με την πάροδο των χρόνων άρχισε να λειτουργεί και το «σταριλίκι». «Μετά το 1985, όταν κατέβηκε η Βουγιουκλάκη στην Επίδαυρο, ήρθε ο αέρας των σταρ. Ομως μετά ισορρόπησαν τα πράγματα. Τώρα έχει έρθει η επόμενη γενιά, που είναι σπουδαία», λέει ο Ν. Λιακόπουλος που πιστεύει ότι ήταν καθοριστική η συμβολή του Γιώργου Λούκου στην ανανέωση και των Επιδαυρίων.
Φωτογραφικό άλμπουμ
Η ξενάγηση στις δεκάδες, κυριολεκτικά, φωτογραφίες είναι απόλαυση για όλους στην ταβέρνα του Λεωνίδα. Ο καθένας τους έχει να θυμηθεί και μια στιγμή. Και δεν είναι τυχαίο που όλοι διεκδικούν να αναρτηθεί η φωτογραφία τους στους τοίχους του μαγαζιού. Θεωρείται κάτι σαν τίτλος τιμής.
Οσο για την οικονομική κρίση, «μέχρι το 10 δεν είχα καταλάβει πτώση. Το καλοκαίρι του 11 ο κόσμος άρχισε να στριμώχνεται και να επιλέγει τις παραστάσεις που θα δει. Και πέρυσι υπήρχε πτώση 30%. Δεν είναι εύκολο. Πρέπει να πληρώσεις διόδια, βενζίνη, εισιτήρια, φαγητό…». Ομως δεν παραπονιέται ο Νίκος Λιακόπουλος. «Είχαμε μάθει σ ένα στάτους και πιστεύαμε ότι πάντα τόσα θα βγάζουμε. Και νομίζω ότι όλα πρέπει να χαμηλώσουν. Αρχίζοντας από τα εισιτήρια μέχρι το κόστος για το φαγητό. Βλέπεις αυτή τη φωτογραφία εκεί; Είναι το 1956, όταν δεν υπήρχαν ούτε αυτοκίνητα ούτε τίποτα. Σήμερα πρέπει να διευκολύνουμε τον κόσμο να έρθει. Οχι για τις ταβέρνες, αλλά για τον θεσμό. Γιατί πρέπει να συνεχιστεί», λέει.
