Μετά την πτώση της δικτατορίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής , έθεσε τα θεμέλια για μια ευρωπαϊκή δημοκρατική χώρα. Την προσπάθεια αυτή συνέχισε κατόπιν ένας δυναμικός πολιτικός ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος επικέντρωσε την πολιτική του στο κοινωνικό κράτος και την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Είχαν προηγηθεί βεβαίως οι διεκδικητικοί αγώνες του λαού και ιδιαίτερα των νέων που απαίτησαν να ζουν σε μια δημοκρατική χώρα, με ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες εργασίας. Αυτή η γενιά που αγωνίστηκε για τα πιστεύω της και μετέπειτα επέλεξε να πορευτεί υπό την καθοδήγηση μεγάλων μορφών της πολιτικής, καθώς και να αναλάβει υψηλόβαθμα αξιώματα στη διακυβέρνηση της χώρας, δυστυχώς έφερε σήμερα την Ελλάδα σε δυσμενή θέση, την οποία καλείται να διαχειριστεί και να αντιμετωπίσει η επόμενη γενιά.
Η κακή κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα μας επηρεάζει άμεσα την άποψη των νέων για την πολιτική. Πολλοί είναι οι νέοι που πιστεύουν, ότι εάν κάποιος είναι πολιτικός, αυτό ισοδυναμεί με άνθρωπο που δεν τηρεί τον λόγο του ή ακόμη χειρότερα, ότι όποιος ασχολείται με τα κοινά, επιδίωξή του είναι να εξαπατήσει τους συνανθρώπους του. Οι απόψεις αυτές δεν δημιουργήθηκαν τυχαία στους νέους. Ο δεκαοκτάχρονος που ψηφίζει για πρώτη φορά ή ο εικοσάχρονος που ασχολείται με τα κοινά, είναι φυσικό να μην έχει την εμπειρία να κρίνει τον άνθρωπο που διαχειρίζεται τις κοινές υποθέσεις, μιας και δεν έχει γνωρίσει ποτέ στην ζωή του τι σημαίνει να είσαι πραγματικός πολιτικός και όχι λαϊκιστής πολιτικός. Όταν λοιπόν οι νέοι, βομβαρδίζονται με ευτελή προγράμματα και γίνονται θεατές πολιτικών και οικονομικών σκανδάλων, είναι φυσικό να έχουν αυτές τις απόψεις και κατά συνέπεια να απέχουν από τα κοινά ή ακόμα χειρότερα να στρέφονται από αντίδραση σε ακραίες πολιτικές επιλογές. Η πολιτική που δημιούργησαν οι μεγάλοι πολιτικοί άνδρες, που ο πολίτης σεβόταν τον πολιτικό και ο πολιτικός σεβόταν τα δικαιώματα του πολίτη, καθώς αγωνιζόταν για το κοινό συμφέρον και όχι για την προσωπική του καρέκλα, δυστυχώς δεν υπάρχει πια. Αντίθετα κυριαρχεί το ψέμα, ο λαϊκισμός και το προσωπικό συμφέρον.
Μέσα σε μια τέτοια κατάσταση ο νέος ψάχνει για λύσεις, πολλοί καταφεύγουν στο εξωτερικό για δουλειά, που δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, όμως παίρνει αρνητικές διαστάσεις όταν αποφασίζει να μείνει για πάντα εκεί. Κάποιοι άλλοι βέβαια παραμένουν στον τόπο τους και αγωνίζονται με όλες τους τις δυνάμεις απέναντι σε ένα κράτος, που δυστυχώς δεν στηρίζει τις ιδέες και τα πρώτα βήματα τους. Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι πλέον παραταξιακό ή κομματικό, είναι κυρίως κοινωνικό και βαθιά πολιτικό, κάτι που οι τελευταίες κυβερνήσεις έπρεπε να προβλέψουν και να προλάβουν.
Βέβαια η ελπίδα όπως ξέρουμε πεθαίνει πάντα τελευταία, θα πρέπει όλοι μαζί με συλλογική προσπάθεια να πάμε ένα βήμα μπροστά γιατί είναι χρέος μας απέναντι στην γενιά μας. Αυτό θα επιτευχθεί μόνο όταν η πολιτική ξαναπάρει την τιμή και τον σεβασμό που της αρμόζει, όπως έλεγε και ο Νίκος Καζαντζάκης «δεν υπάρχουν ιδέες υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, και αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει». Για να γίνει αυτό, είναι επιτακτική ανάγκη να βγουν μπροστά νέοι άνθρωποι, βαθιά μορφωμένοι, με όρεξη για δουλειά και να αποσκοπούν αποκλειστικά στο συμφέρον της χώρας. Βέβαια πάντα σε συνεργασία με την εμπειρία των παλαιότερων, που όλοι μαζί θα δώσουν λύση στα τεράστια κοινωνικά προβλήματα του τόπου.
Ο Αλέξανδρος Τσιμέρης είναι προπτυχιακός φοιτητής του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών του Παν. Πατρών
