Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν ανόητοι που εκθειάζουν την βία. Σε καμιά πολιτισμένη χώρα όμως δεν γίνονται γραμματείς του μεγαλύτερου συνδικαλιστικού δημοσιογραφικού σωματείου και επί της ουσίας εκπρόσωποι όλου του δημοσιογραφικού κόσμου. Σε κάποια μέρη οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης ζυγίζουν την ψήφο τους και προσέχουν μην τυχόν και εκτεθούν από τις επιλογές τους.
Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν μάγκες βαρείς κι ασήκωτοι που θα γράψουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάτι εμετικό σαν το «Γκεσταμπιτες, μενουμεευρώπηδες, βαστασοϊμπλέδες ……μη χαίρεστε…. ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ …όσο καθυστέρηση κι αν μας παίξει ο αρχηγός σας…..δεν εχει πολύ χρόνο ακόμα ……». Πουθενά όμως στην Δύση αυτοί δεν θα γίνουν υπουργοί. Οι πρωθυπουργοί σοβαρών κυβερνήσεων, ζυγίζουν τις επιλογές που έχουν και προσέχουν μην τυχόν εκτεθούν από τους εκλεκτούς τους.
Φυσικά σε όλο τον κόσμο οι δημοσιογράφοι ξέρουν την διαφορά της τρομοκρατίας και των μνημονίων. Γνωρίζουν, από τα διαβάσματα τους, την διαφορά μιας βόμβας από τα οικονομικά μέτρα.
Η αλήθεια είναι πως δεν απέτυχε η χώρα, απέτυχαν οι καθοδηγητές της, όλοι εκείνοι που είχαν καθήκον να ξεχωρίζουν το σωστό από το λάθος, να διδάσκουν το πρώτο και να εξοβελίζουν το δεύτερο. Όλοι αυτοί που είχαν καθήκον να διαβάσουν πριν γράψουν, να εντρυφήσουν στο παρελθόν πριν μιλήσουν για το μέλλον, να γνωρίζουν ότι η βία πρόσθεσε δεινά στις κοινωνίες, δεν έλυσε ποτέ κανένα πρόβλημα. Εκείνους που ξέρουν ότι οι πολιτικές των διαρκών ελλειμμάτων δεν έχουν ποτέ καλό τέλος και δεν ζητούν επιπλέον ελλείμματα για να μειωθούν τα προηγούμενα. Ή, τέλος πάντων, ξέρουν τι είναι έλλειμμα…
Στην Ελλάδα έχουμε: συλλόγους διδασκόντων σε ΑΕΙ που ανακοίνωναν ότι οι πολίτες έχουν καθήκον να μην εφαρμόζουν ένα νόμο που ψηφίστηκε από τα 2/3 της Βουλής επικαλούμενοι το άρθρο 120 του Συντάγματος, καθηγητές ΑΕΙ που μετά έγιναν υπουργοί που καταδίκαζαν μόνο «οποιαδήποτε μορφή βίας που δεν έχει κοινωνικό αντίκρισμα», υποψήφιους πρωθυπουργούς να διακηρύσσουν ότι η Κερατέα (των μολότοφ και των εμπρησμών) «είναι η πόλη-σύμβολο για όλη την Ελλάδα… αποτελεί ένα πρώιμο αντιμνημονιακό μοντέλο…», δασκάλους των παιδιών μας που διδάσκουν ότι η παρανομία μιας κατάληψης «έχει νομιμοποιηθεί κοινωνικά στη συνείδηση τόσο των εργατικών σωματείων όσο και των κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών κινημάτων και ομάδων των Χανίων που αλληλοϋποστηρίχθηκαν στους δικαιωματικούς, μαθητικούς, περιβαλλοντικούς, εργατικούς, αντιρατσιστικούς και αντιφασιστικούς αγώνες της τελευταίας δεκαετίας στον νομό», δημοσιολόγους που έλεγαν «γεια στα χέρια τους» για τους δολοφόνους της 17 Νοέμβρη και επιφόνους τους που συνεχίζουν με διαφορετική φρασεολογία.
Με αυτούς τους δασκάλους έκατσε ο ελληνικός λαός και τέτοια γράμματα έμαθε. Και τώρα που η κρίση μάς έχει αλαλιάσει όλοι οι δάσκαλοι του γένους συμφωνούν: φταίει ο Σόιμπλε, η Μέρκελ, ο νεοφιλελευθερισμός και ο καπιταλισμός. Όχι ο κακός τους ο καιρός…
*Το κείμενο του Πάσχου Μανδραβέλη δημοσιεύτηκε στην καθημερινή
