Κατάθεση ψυχής έκανε ως ομιλητής στο Ιατρικό Συνέδριο της ΑΕΚ ο ποδοσφαιριστής της Λαμίας, Θανάσης Καραγκούνης αναφερόμενος στα δικά του βιώματα (όταν έπαιζε στην ολλανδική Τσβόλε) σε περίοδο τραυματισμού.
Μίλησε για κατάθλιψη, για το ενδεχόμενο απόσυρσης από το ποδόσφαιρο που πέρασε από το μυαλό του, αλλά και για τις σκέψεις να πηδήξει από το μπαλκόνι…
Αναλυτικά όσα δήλωσε:
«Θέλω να σας ευχαριστήσω πολύ για την τιμή που μου κάνατε να είμαι εδώ σήμερα. Βλέπω πολύ κόσμο και είμαι λίγο αγχωμένος. Θα σας πω την προσωπική μου εμπειρία. Το 2014 πήρα μεταγραφή από τον Ατρόμητο στην Τσβόλε. Η προσαρμογή μου ήταν δύσκολη στην αρχή γιατί η ομάδα αγωνίζεται σε συνθετικό χλοοτάπητα. Αλλά προσαρμόστηκα, όλα πήγαιναν καλά, πήραμε το κύπελλο, το σούπερ καπ, πίστευα ότι ήμουν στα καλύτερά μου. Όμως, τον Νοέμβριο σε μια προπόνηση κόλλησε το γόνατο μου και άκουσα ένα «κρακ».
Ήταν ένα διάστημα που με πήρε από κάτω. Τις επόμενες ημέρες προσπάθησα να μάθω όσο περισσότερα μπορούσα για τον χιαστό. Ήμουν συνέχεια στο google. Η μάνα μου, μου έλεγε καλύτερα να πας σε έναν γιατρό γιατί αν πας σε πολλούς θα ακούσεις πολλές απόψεις. Ζήτησα από την Τσβόλε να μου επιτρέψει να έρθω στην Ελλάδα για το χειρουργείο ή να επιλέξω άλλο γιατρό, αλλά δεν με άφησαν. Μου ζήτησαν να χειρουργηθώ στο νοσοκομείο του Τσβόλε. Ήμουν καινούργιος στην Ολλανδία και δεν ήθελα να φέρω αντίρρηση.
Μπήκα στο χειρουργείο, βγήκα και η αλήθεια είναι ότι τον πρώτο καιρό δεν πονούσα τόσο. Η αποκατάστασή μου έγινε στο κέντρο αποκατάστασης της Εθνικής Ολλανδίας, που ήταν καταπληκτικό και στην αποκατάσταση όλα πήγαν καλά. Φτάσαμε στον Ιούνιο του 2015 και από το κέντρο αποκατάστασης μου είπαν τις μισές μέρες να κάνω προπονήσεις και τις άλλες μισές να κάνω στο κέντρο. Σε μια από τις τελευταίες μέρες, σε μια προπόνηση, άκουσα το ίδιο «κρακ».
Κατάλαβα αμέσως τι έπαθα. Έπαθα υποτροπή. Δεν ήθελα να βλέπω κανέναν. Δεν ήθελα να μιλάω ούτε στη μάνα μου και τον πατέρα μου. Έπεσα σε κατάθλιψη. Αποφάσισα να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Δεν είχα περάσει πιο δύσκολα στη ζωή μου. Εκείνο το μήνα εξαφανίστηκα, πήγα με την οικογένειά μου κάπου να ηρεμήσω. Αλλά η γυναίκα μου και οι πολύ κοντινοί μου φίλοι, γιατί το τηλέφωνο δεν χτυπούσε από κανέναν άλλο, μου έδωσαν τη δύναμη για να συνεχίσω.
Επέλεξα εγώ τους γιατρούς αυτή τη φορά και έκανα επέμβαση με μόσχευμα από την επιγονατίδα. Μετά την επέμβαση, δεν είχα πονέσει ποτέ ξανά τόσο στη ζωή μου. Ήθελα να πηδήξω από το μπαλκόνι για να σταματήσει ο πόνος. Μπήκα στο χειρουργείο τον Αύγουστο και αποφάσισα εκείνη τη σεζόν να την αφιερώσω όλη στην αποκατάστασή μου. Κάθε μέρα έκανα 200 χιλιόμετρα για να κάνω αποκατάσταση. Πήγαν όλα καλά. Δεν το έβαλα κάτω.
Μέχρι που ξανά τον Νοέμβριο της επόμενης σεζόν, κατά τη διάρκεια του αγώνα αυτή τη φορά, άκουσα ένα «κλακ» και έπεσα κάτω. Το γόνατό μου κλείδωσε. Τους επόμενους τρεις μήνες έκανα προπονήσεις και το γόνατό μου κολλούσε. Από την ομάδα μου έλεγαν ότι είναι ψυχολογικό, να πάω σε ψυχολόγο. Πήγα. Αλλά το πρόβλημα συνέχιζε. Πήγα ξανά στον γιατρό που με χειρούργησε και του ζήτησα να μου κάνει αρθροσκόπηση να δούμε. Τελικά είχα πρόβλημα στον μηνίσκο. Τότε κατάλαβα πως ότι έκανα θα το έκανα μόνος μου. Δεν είχα εμπιστοσύνη σε κανέναν.
Πήρα την απόφαση να επιστρέψω στην Ελλάδα, να παίζω ξανά σε γρασίδι και να ξεκινήσω από την αρχή. Τώρα δεν έχω καμία ενόχληση, νιώθω καλύτερα από ποτέ».
