Στα πέντε της χρόνια, η Ταμπάρακ πήρε υπνωτικά χάπια, για να μην κλαίει καθώς η οικογένειά της έτρεχε για να ξεφύγει από το Ισλαμικό Κράτος.
Για μήνες η μητέρα της, Νάντα Σαλέχ, χρησιμοποιούσε αυτά τα χάπια ως μόνη μέθοδο για να ηρεμεί εν μέσω αεροπορικών επιδρομών και μαχών στο Ραμάντι, ανάμεσα στο Ισλαμικό Κράτος και εκείνους που ήθελαν να απελευθερώσουν την πόλη του Ιράκ.
Οταν όμως ήρθε η ώρα της «απόδρασης», η Σαλέχ αποφάσισε να δώσει τα χάπια στα παιδιά της, ανάμεσά τους και η 5χρονη Ταμπάρακ, ώστε να σταματήσουν τα αγωνιώδη κλάματά τους, που θα μπορούσαν να τους προδώσουν στους τζιχαντιστές. «Μου είχαν μείνει κάποια χάπια και τα έδωσα στα παιδιά, ώστε να μην κλαίνε και αποκαλύψουν την κρυψώνα μας», είπε, μιλώντας στο CNN.
Η Σαλέχ και ο σύζυγός της επί μήνες προσπαθούσαν να επιζήσουν υπό το Ισλαμικό Κράτος, αλλά αποφάσισαν ότι ήταν ώρα να εγκαταλείψουν το Ραμάντι, όταν άνδρες με σπαθιά στα χέρια έβαλαν φωτιά στο σπίτι τους. «Μας έβγαλαν τραβώντας έξω και απείλησαν τον άνδρα μου βάζοντας ένα σπαθί στο λαιμό του», διηγείται η Σαλέχ.
Η γυναίκα φοβήθηκε πως εκείνη, ο σύζυγός της και τα έξι τους παιδιά θα χρησιμοποιούνταν ως ανθρώπινη ασπίδα, απέναντι στις ιρακινές δυνάμεις που έκαναν επίθεση στην πόλη. «Ηθελαν να μας στείλουν στην περιοχή Σουφίγια, όπου είχαν οδηγήσει κι άλλες οικογένειες. Το Ισλαμικό Κράτος κρύβεται πίσω από τον κόσμο εκεί. Αν δεν ήταν ο σύζυγός μου, θα ήμασταν και εμείς εκεί», λέει.
Ο σύζυγός της κατάφερε τελικά να αποδράσει από τον ISIS, αλλά- όπως και αρκετοί άνδρες που εγκατέλειψαν το Ραμάντι- τώρα ανακρίνεται από τις ιρακινές αρχές προκειμένου να διαπιστωθεί αν είχε σχέσεις με τους τζιχαντιστές.
Η μητέρα των έξι παιδιών θυμάται ακόμη τη στιγμή που η οικογένεια, πιασμένη από τα χέρια, περπάτησε προς την πρώτη γραμμή. Βλέπει τη σκηνή κάθε φορά που κλείνει τα μάτια της.
«Εβγαλα τη λευκή μαντίλα της κόρης μου και την κουνούσα καθώς περπατούσαμε. Φώναζα συνεχώς ”δεν είμαστε απειλή”. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ”θα πεθάνουμε”. Είπα την προσευχή του θανάτου καθώς περπατούσαμε», διηγείται. Για τέσσερις ημέρες, η οικογένεια κρυβόταν και μετακινούνταν από μέρος σε μέρος. «Το τελευταίο βράδυ κοιμηθήκαμε σε ένα βομβαρδισμένο κτίριο. Τα παιδιά έτρεμαν, αλλά δεν τολμούσαμε να ανάψουμε φωτιά».
Τελικά, κατάφεραν να φτάσουν στην Χαμπανίγια, σε ένα στρατόπεδο εκτοπισμένων, για όσους- τυχερούς- κατάφεραν να αποδράσουν από την περιοχή που ελέγχεται από το Ισλαμικό Κράτος.
Ακόμη περιμένει να μάθει τα νέα του συζύγου της, ενώ τα παιδιά της ακόμη τρέμουν από την τραυματική εμπειρία. «Ακόμη και τώρα, όταν ακούω ένα αυτοκίνητο να περνάει, πετάγομαι. Σκέφτομαι ”αυτό ήταν”. Ακόμη ζούμε με αυτό το φόβο», καταλήγει η γυναίκα.
