Από την ανακοίνωση της εκλογής του Ντόναλντ Τραμπ στον Προεδρικό θώκο των ΗΠΑ, τα συναισθήματα που προκλήθηκαν απανταχού της γης είναι η έκπληξη στα όρια του σοκ κι ο φόβος. Εκφράζονται τόσο από επίσημα χείλη των πολιτικών ανά την Ευρώπη, όσο και σωρηδόν στα social media αλλά και στον Τύπο.Πολλοί μάλιστα εντός κι εκτός ΗΠΑ δηλώνουν θυμωμένοι και θεωρούν ότι οι Αμερικανοί δεν ήξεραν ποιον ψήφιζαν.Ε, λοιπόν, εμένα το κυρίαρχό μου συναίσθημα είναι η αγανάκτηση – όχι όμως για την εκλογή Τραμπ, αλλά για τον απόηχό της…
Οι εκλογές στις ΗΠΑ είχαν δυο πιθανά αποτελέσματα – πόσο ασφαλείς μπορούμε να αισθανόμαστε ακούγοντας από τα χείλη των καθ’ύλην αρμοδίων ότι είναι παντελώς απροετοίμαστοι εμπρός σε ένα από τα δυο σχεδόν ισοπίθανα ενδεχόμενα; Είναι δυνατόν η άρχουσα τάξη παγκοσμίως να μην έχει αντιληφθεί ότι οι πολίτες στρέφονται προς επιλογές που θεωρούν «αντι-συστημικές» – κάτι που απεδείχθη και στο πρόσφατο Βρετανικό δημοψήφισμα; Πόσο νομιμοποιούνται να κατακρίνουν αυτό που περιφρονητικά ονομάζουν «τέρας του λαϊκισμού», όταν οι ίδιοι το εξέθρεψαν με τις πολιτικές τους – εν προκειμένω προβάλλοντας ως εναλλακτική του Τραμπ μια γυναίκα που συμβόλισε με τον πλέον γλαφυρό τρόπο την οικογενειοκρατία, τη διαφθορά, το σάπιο κατεστημένο που οδήγησε τις ΗΠΑ και τον κόσμο σε οικονομική και όχι μόνο χρεωκοπία;
Η εκλογή του Τραμπ δεν ήταν ατύχημα:είναι αστείο να συζητάμε την πιθανότητα στην εποχή της πληροφορίας και στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου οι πολίτες να μην είχαν πρόσβαση σε οποιαδήποτε πληροφορία χρειάζονταν προκειμένου να αποφασίσουν ποιον θα ψηφίσουν. Δεν μπορούμε να επικαλούμαστε τη δημοκρατία «α λα καρτ»:είναι φασίζουσα όσο και υποκριτική η αντίληψη ότι το αποτέλεσμα που προέκυψε σύμφωνα με την Αμερικάνικη νομοθεσία και αναγνωρίστηκε (προς τιμήν της) κι από την ηττηθείσα Χίλαρυ δεν εκφράζει και δε δεσμεύει το σύνολο του εκλογικού σώματος.Κυρίως όμως είναι υποκρισία να εκφράζεται βδελυγμία για ένα εκλογικό αποτέλεσμα που στην πραγματικότητα βολεύει άπαντες!
Βοηθάει τους απανταχού κυβερνήτες να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους με τις ΗΠΑ, δίνοντας τους ένα εξαιρετικό άλλοθι να πουλήσουν «αντι-Αμερικανισμό» που πάντα είναι χρήσιμος προεκλογικά – χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία αλλά και η Ιταλία έχουν μπροστά τους κάλπες. Παράλληλα, ο «μπαμπούλας» Τραμπ θα χρησιμοποιείται διαρκώς ως φόβητρο σε μελλοντικές προεκλογικές εκστρατείες – από την άλλη, προφανώς η εκλογή του φουσκώνει τα πανιά των λαϊκιστών ανά την Ευρώπη που φιλοδοξούν να είναι οι επόμενοι! Βολεύει όμως και τη Ρωσία και τον Πούτιν, καθώς η επίκληση των Αμερικανορωσικών σχέσεων στο προεκλογικό πεδίο αντιπαραθέσεων ουσιαστικά αναβάθμισε και πάλι τη Ρωσία σε ρόλο υπερδύναμης.
Προφανώς και αυτή καθαυτή η επερχόμενη προεδρία Τραμπ γεμίζει κι εμένα με σκεπτικισμό. Ελπίζω να αποδειχτεί ανακόλουθος των τρομακτικών εξαγγελιών του και πιστεύω οι θεσμοί των ΗΠΑ να τον φρενάρουν και να αποδειχτεί λιγότερο φαύλος, λιγότερο αλαζόνας και περισσότερο λογικός. Ωστόσο, θεωρώ ότι η είδηση της εκλογής του ίσως προσφέρει μια καλή υπηρεσία στην ανθρωπότητα καταδεικνύοντας με τον πλέον ηχηρό τρόπο ότι ο λαϊκισμός πολεμιέται σε επίπεδο πολιτικής ουσίας κι όχι σε επίπεδο εντυπώσεων. Ευελπιστώ σε μια επι-στροφή στην πολιτική, με σοβαρές και υπεύθυνες ηγεσίες, γνωρίζοντας πόσο επιτακτική είναι αυτή η ανάγκη και για τη χώρα μας. Κι ελπίζω ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που όχι τυχαία,εξελέγη ακριβώς μ’αυτό το σύνθημα, σύντομα να κληθεί να την υλοποιήσει…
