Σε σχέση με το περσινό καλοκαίρι των δραματικών εξελίξεων, το φετινό είναι ήσυχο, τουλάχιστον φαινομενικά. Πέρυσι ξεκινήσαμε με δημοψήφισμα και την περίφημη 17ωρη διαπραγμάτευση και καταλήξαμε με τρίτο Μνημόνιο κι εκλογές – ζήσαμε ένα καλοκαίρι γεμάτο εκκωφαντικά πολιτικά γεγονότα. Φέτος υπάρχει μια βουβαμάρα, ωστόσο η κοινωνία βράζει υπόκωφα και η αθόρυβη κινητικότητα σύντομα κάπου θα εκτονωθεί, χωρίς να αποκλείεται η κατάληξη να είναι και πάλι οι κάλπες… Κι ενώ σε κάθε περίπτωση αναμένεται καυτό φθινόπωρο με τον τουρισμό να μην τραβάει φέτος, με τα έσοδα να έχουν πατώσει, το Μνημόνιο της Αριστεράς να μη βγαίνει και τον «κόφτη» προ των πυλών, γνωστή κυριακάτικη εφημερίδα ανακάλυψε τον…ένοχο στο πρόσωπο του Καραμανλή, φωτογραφίζοντάς τον ως πολιτικό υπεύθυνο για τη χρεωκοπία!
Είναι βλέπεις πιασάρικο να μιλάμε για τον Καραμανλή: η σιωπή του μεταφράζεται βολικά ως απόδειξη ενοχής – κανείς δε σκέφτεται ότι ίσως να μη θέλει να τροφοδοτήσει μια άκαιρη συζήτηση. Ο ντόρος που μοιραία γίνεται από αντιπάλους και φίλους εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς του Πρωθυπουργού Τσίπρα: η χώρα βυθίζεται, το προσφυγικό οξύνεται, η «πρώτη φορά Αριστερά» αποδεικνύεται εφιάλτης, οπότε τι καλύτερο από το να ασχοληθούμε με τον Καραμανλή και να προκαλέσουμε εσωστρέφεια και διχασμό στην αξιωματική αντιπολίτευση;;; Βοηθούσης και της υπόθεσης Γεωργίου, έφτασαν να ανακατεύονται στα εσωτερικά της ΝΔ από τον «εταίρο εν αναμονή» Λεβέντη μέχρι τον Βενιζέλο και πολιτευτές των ΑΝΕΛ! Από ετερόκλητες αφετηρίες και με διαφορετικές προθέσεις, όλοι έχουν λόγο προσπαθώντας να φέρουν σε αμηχανία την ηγεσία της ΝΔ! Ο Τσίπρας είναι ανίκανος να κυβερνήσει, αλλά στους τακτικισμούς δεν έχει αντίπαλο!
Προτού επιχειρήσει κανείς μια προσπάθεια να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, πρέπει να λάβει υπ’όψιν του δυο πράγματα. Πρώτον ότι ο κόσμος δεν είναι πια ο ίδιος μετά τη μεγάλη οικονομική κρίση που ξεκίνησε από την κατάρρευση της Lehman το Σεπτέμβριο του 2008 και πλέον έχει εμπεδωθεί ως παγκόσμια κατάσταση – το σοκ που υπέστη η παγκόσμια οικονομία δεν έχει ακόμη ξεπεραστεί. Και δεύτερον, ως αποτέλεσμα του πρώτου, η κρίση και τα Μνημόνια έχουν συμπυκνώσει απίστευτα τον πολιτικό χρόνο στην Ελλάδα και έχουν οδηγήσει σε άμεση αναγκαιότητα δομικών μεταρρυθμίσεων με αποτέλεσμα να έχουμε αναλώσιμους πολιτικούς και ταχύτατο ξόδεμα του όποιου πολιτικού κεφαλαίου – ρωτήστε και το Σταύρο Θεοδωράκη προς επιβεβαίωση… Πριν το 2008 ο πολιτικός χρόνος κυλούσε πολύ πιο αργά και είναι άτοπο να κρίνουμε γεγονότα του τότε με τους ιλιγγιώδεις πολιτικούς ρυθμούς του σήμερα.
Κι ερχόμαστε στον Καραμανλή και στην υπόθεση Γεωργίου για να πούμε τα αυτονόητα. Κατ αρχάς δεν είναι πολιτική υπόθεση οι όποιες ευθύνες και η όποια παραποίηση στοιχείων από την πλευρά Γεωργίου. Η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και με βάση το τελικό της πόρισμα θα εξαχθούν συμπεράσματα. Αν τα στοιχεία παραποιήθηκαν, ο Γεωργίου θα λογοδοτήσει όπως οφείλει. Εξάλλου, όποιο και να ήταν το ύψος του ελλείμματος που παρέλαβε ο Γιώργος Παπανδρέου, είναι βέβαιο ότι η χώρα κατέληξε τελικά στο Μνημόνιο λόγω της εγκληματικής του καθυστέρησης και της δυσφήμισης που έκανε ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο και διακηρύσσοντας παντού πόσο διεφθαρμένοι και κλέφτες είναι οι Έλληνες ! Έτσι με ένα μείγμα θράσους, άγνοιας κινδύνου, εξυπνακίστικης τακτικής και δήθεν μαγικών λύσεων σπατάλησε ζωτικό χρόνο και ανέβασε το λογαριασμό σε μη διαχειρίσιμα επίπεδα – μάλιστα η ιστορία επαναλήφθηκε αυτούσια με την ίδια τραγική κατάληξη τους πρώτους μήνες του ΣΥΡΙΖΑ με συμπρωταγωνιστή (και πάλι) τον ανεκδιήγητο Βαρουφάκη. Το άλλο βέβαιο γεγονός, ανεξαρτήτως παραποίησης, είναι η διόγκωση του δημοσίου ελλείμματος στην πενταετία Καραμανλή κι αυτό εκτός από τεχνοκρατικά πρέπει να εκτιμηθεί και πολιτικά. Τα νούμερα προφανώς και δεν αμφισβητούνται: η κυβέρνηση Καραμανλή συνέχισε τους διορισμούς, τη γιγάντωση του δημόσιου τομέα και γενικά μια πολιτική κατανάλωσης που βασιζόταν στον αθρόο εξωτερικό δανεισμό (αν και επί των ημερών του μειώθηκε μεν αλλά προστέθηκαν οι τόκοι των κυβερνήσεων Σημίτη) και έτσι μοιραία το έλλειμμα εκτοξεύτηκε. Το ερώτημα είναι όμως: μπορούσε να γίνει αλλιώς με τις συνθήκες εκείνης της εποχής; Η απάντηση κατ’εμέ είναι ρεαλιστικά όχι…
Κι εξηγούμαι: ο Καραμανλής εξελέγη με 45% και με την υπόσχεση της επανίδρυσης του κράτους. Και αφού ξεπέρασε τους Ολυμπιακούς και την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, άρχισε να ξεδιπλώνει το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων, με ναυαρχίδες το «βασικό μέτοχο» και τη μεταρρύθμιση στην Παιδεία, ενώ παράλληλα προετοίμασε την αναθεώρηση του Συντάγματος. Όλα αυτά κόντρα σε σφοδρές αντιδράσεις από κοινωνικές ομάδες, συνδικαλιστές και συντεχνίες που με ένα στόμα ζητούσαν «παροχές». Η Νέα Δημοκρατία ήρθε στην εξουσία για πρώτη φορά μετά από 11 χρόνια και μετά την τριετία λιτότητας 90-93 όπου η αποδεδειγμένα συνετή διακυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που τώρα όλοι επαινούν ενώ τότε διαμαρτύρονταν, καταδικάστηκε εκλογικά με εκκωφαντικό τρόπο το 1993. Και στο παραμικρό άκουσμα όρων όπως «πάγωμα μισθών», «περιορισμός προσλήψεων» ολόκληρη η κοινωνία θα αντιδρούσε κόντρα στην «ανάλγητη Δεξιά», τις «νεοφιλελεύθερες πολιτικές που φτωχοποιούν τον απλό λαό» και τον «μαθητευόμενο μάγο της Ραφήνας που μαζί με τον Αλογοσκούφη μας πίνουν το αίμα»!
Επικρίνουμε τον Καραμανλή γιατί το 2005, εν μέσω παγκόσμιου ευδαιμονισμού και καταναλωτισμού, δεν έκανε την επανάσταση να αλλάξει την άρρωστη νοοτροπία του λαού. Μια νοοτροπία που γεννήθηκε και υποδαυλίστηκε από την Αλλαγή: ξαφνικά νομίζαμε ότι όλοι μας χρωστάνε, το μέσο εισόδημα αυξήθηκε και όλοι ήξεραν μόνο να ζητάνε. Μια νοοτροπία που γιγαντώθηκε με την ένταξη στην ΟΝΕ και το Ευρώ, όταν πια ερχόταν χρήμα από παντού. Μια νοοτροπία που τορπίλιζε με απεργίες και κοινωνικές εκρήξεις κάθε μεταρρυθμιστική κίνηση που δεν τη βόλευε, θυμηθείτε και το ασφαλιστικό με το νόμο Γιαννίτση. Επικρίνουμε τον Καραμανλή γιατί δεν αυτοκτόνησε πολιτικά, ανακοινώνοντας περικοπές και λιτότητα, όταν κανείς δεν ήταν έτοιμος να τα δεχτεί: εδώ το 2009 με την κρίση ήδη εμπεδωμένη, μόλις μίλησε για πάγωμα μισθών καταποντίστηκε εκλογικά! Με δυο λόγια, θα θέλαμε ο Καραμανλής να κάνει ότι δεν έχει καταφέρει να κάνει η ίδια η κρίση, η μαζική φτωχοποίηση του λαού και η προσγείωση στη ζοφερή πραγματικότητα: γιατί ακόμη δεν έχει αλλάξει νοοτροπία ο Έλληνας ψηφοφόρος κι ακόμη ψάχνει όχι τον πολιτικό ρεαλισμό, αλλά αυτόν που θα τάξει περισσότερα! Το απέδειξε αυτό η εκλογική καταδίκη της κυβέρνησης Σαμαρά, της κατά τεκμήριο πιο αποτελεσματικής κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης!
Ναι, ο Καραμανλής δεν τα κατάφερε να αλλάξει τις δομές του κράτους. Ήθελε να το κάνει σταδιακά και αναζητώντας ευρύτερες συναινέσεις, συνάντησε στείρες αρνήσεις και μικροκομματικές σκοπιμότητες και μοιραία καθυστέρησε – αλλά και ποιος φανταζόταν ότι στην αρχή της δεύτερης θητείας του η κρίση θα γύριζε την κλεψύδρα του πολιτικού χρόνου; Έτσι, όταν άλλαξαν δραματικά οι συνθήκες, το γεγονός ότι απλώς έκανε ό,τι και οι προκάτοχοί του έστρεψε τα δημοσιονομικά νούμερα εναντίον του: δεν είναι μόνο ότι τα ελλείμματα παράγουν μεγαλύτερα ελλείμματα, είναι και το σοκ της κρίσης που εκτόξευσε το κόστος δανεισμού. Προφανώς κι έχει ευθύνη. Ωστόσο, είναι άδικο να καταλογίζονται σ’αυτόν όσα γίνονταν πριν από αυτόν μόνο και μόνο γιατί δεν τα άλλαξε. Η ιστορία απέδειξε ότι δεν υπήρχε σε καιρό μη κρίσης χώρος για τις αλλαγές που εκ των υστέρων όλοι φτάσαμε να θεωρούμε απαραίτητες. Ιστορία εκ των υστέρων όμως δε γράφεται, αλλιώς θα είχαμε αποφύγει όλες τις εθνικές μας τραγωδίες. Το γεγονός ότι επί Καραμανλή ξέσπασε η παγκόσμια κρίση που φανέρωσε απότομα τη γύμνια της ελληνικής οικονομίας δε σημαίνει ότι αυτός ευθύνεται για αυτή τη γύμνια – αν ψάχνουμε ποιος πελέκησε τα πόδια της ελληνικής οικονομίας, πρέπει να ανατρέξουμε στα χρόνια του Ανδρέα. Ο Καραμανλής δεν έκανε μια ανατροπή για την οποία κανείς τότε δεν έβλεπε πόσο απαραίτητη θα καθίστατο. Αλλά κι όταν αργοπορημένα και υπό πίεση το επεχείρησε, το τέρας του λαϊκισμού που εξετράφη στην 25ετία του ΠΑΣΟΚ τον κατάπιε. Δε νομίζετε ότι σε μια λανθασμένη πορεία 30 χρόνων είναι ανήθικο να καταδικάζουμε μόνο τον καπετάνιο της τελευταίας 5ετίας;;;
Ας σταματήσουν λοιπόν τα…πλυντήρια με την υπόθεση Γεωργίου και τον Καραμανλή, που μόνο στόχο έχουν την υπονόμευση της ενότητας της Νεας Δημοκρατίας. Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ο Καραμανλής, ένας πολιτικός έντιμος, με αποδεδειγμένη φιλοπατρία, που πολλάκις θυσίασε το κομματικό συμφέρον για το καλό της χώρας. Κι ευτυχώς που ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με μνήμες από τη διακυβέρνηση του πατέρα του, κοινοβουλευτική θητεία την πενταετία Καραμανλή και υπουργική θητεία τα 2,5 χρόνια Σαμαρά, δεν έχει πέσει στην παγίδα διχασμού που του στήνουν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, άνθρωπος των συνθέσεων κι όχι των αντιπαραθέσεων, συνεχίζει απερίσπαστος τη δουλειά του εστιάζοντας στην κατάρτιση ρεαλιστικού κυβερνητικού προγράμματος, γιατί σύντομά η Νέα Δημοκρατία θα κληθεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Η παράταξη που διαχρονικά αναλαμβάνει τις τύχες της χώρας στα δύσκολα, από την εποχή του Εθνάρχη μέχρι πρόσφατα με τον Αντώνη Σαμαρά, ετοιμάζεται να εκπληρώσει και πάλι τον ιστορικό της σκοπό.
