Στη Θεσσαλονίκη εδώ και περισσότερο από έναν μήνα η κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση σοκ. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τη σχετική ειδησεογραφία και μέσα από μία απλή αναζήτηση στο Google για τα άρθρα του τελευταίου μήνα που αναφέρονται στη δραματική επιδείνωση της επιδημιολογικής κατάστασης στην πόλη.
Σοκ με 905 νέα κρούσματα στη Θεσσαλονίκη. Στοιχεία σοκ, στο 32 η θετικότητα στη Θεσσαλονίκη. Νέο σοκ στη Θεσσαλονίκη. Απανωτά σοκ από θανάτους και πληρότητα των ΜΕΘ στη Θεσσαλονίκη. Νέο σοκ στη Θεσσαλονίκη διασωληνώθηκε 19χρονος. Σοκ δεν φτάνουν οι ΜΕΘ στη Θεσσαλονίκη.
Η ελληνική γλώσσα διαθέτει μοναδικό πλούτο, δεν είναι πως τα MME δε βρίσκουν άλλη λέξη από το σοκ για να περιγράψουν τη ζοφερή πραγματικότητα. Είναι επίσης γεγονός πως όταν πληροφορείται κανείς ότι μέσα σε μία μέρα έφυγαν από τη ζωή 108 συμπολίτες του από επιπλοκές της COVID-19 το σοκ κυριαρχεί ως συναίσθημα.
Όμως πόσο σοκαρισμένοι είμαστε τελικά; Ο τριψήφιος αριθμός θανάτων μας σόκαρε την πρώτη φορά που ανακοινώθηκε. Τη δεύτερη. Την τρίτη. Ήταν κάτι που δεν περιμέναμε ή μήπως είχαμε ήδη εξοικειωθεί και ρεαλιστικά παρατηρώντας την εξέλιξη των δεικτών ήμασταν ήδη προετοιμασμένοι να ακούσουμε και τα χειρότερα. Ήταν 27 Οκτωβρίου όταν σύμφωνα με τα ρεπορτάζ “σοκ και δέος” προκαλούσε ο για πρώτη φορά τότε τετραψήφιος αριθμός νέων κρουσμάτων στη χώρα συγκεκριμένα 1.259. Το σοκ των 3.316 κρουσμάτων θα ερχόταν 16 ημέρες αργότερα με τη Θεσσαλονίκη να καταγράφει σταθερά τα περισσότερα κρούσματα έναντι όλων των περιφερειακών ενοτήτων αλλά ίσως δεν ήταν πλέον τόσο ισχυρό ίσως ήμασταν προετοιμασμένοι και για κάτι ακόμη πιο σοκαριστικό.
Αντίστοιχο σοκ προκάλεσε η εξέλιξη των στοιχείων για την πληρότητα στις ΜΕΘ στη Θεσσαλονίκη. Φτάσαμε στο απόλυτο σοκ της καθολικής κάλυψης των κλινών στις εφημερίες αλλά και πάλι η εξέλιξη δεν αποτέλεσε έκπληξη. Είναι η κατάσταση σοκ η νέα μας κανονικότητα στη Θεσσαλονίκη. Μήπως γίναμε αναίσθητοι και απαθείς; Αποκτήσαμε ανοσία στις θλιβερές ειδήσεις; Με 174 νεκρούς ανά εκατομμύριο πληθυσμού η Ελλάδα βρίσκεται στην 34η θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών σε ό,τι αφορά τους θανάτους από COVID-19. Αντίστοιχα το Βέλγιο έχει 1.373 νεκρούς ανά εκατομμύριο πληθυσμού, η Ισπανία 934, η Ιταλία 849, η Βρετανία 821, η Γαλλία 769.
Παντού οι κυβερνήσεις παλεύουν με τον ίδιο εχθρό για να περιορίσουν τις ανθρώπινες απώλειες και να περιφρουρήσουν τα συστήματα υγείας. Η καθημερινότητα των ανθρώπων σε όλον τον κόσμο έχει ανατραπεί, οι οικονομίες βρίσκονται σε κατάθλιψη, επιχειρήσεις κλείνουν, άνθρωποι μένουν άνεργοι. Η ζωή όμως συνεχίζεται και πάντα θα βρίσκει τρόπο να το κάνει. Άρα τι κάνουμε;
Μάθαμε και εμείς να ζούμε με τον ιό και περιμένουμε το εμβόλιο να μας λυτρώσει να επιστρέψουμε ελεύθεροι στις καθημερινές μας δραστηριότητες. Η πραγματικότητα δείχνει πως ο δρόμος μέχρι την άνοιξη κυριολεκτικά και μεταφορικά είναι πολύ μακρύς ακόμη. Και στη Θεσσαλονίκη η πραγματικότητα έχει περάσει από την κατάσταση του σοκ στο δέος. Δέος για τον θάνατο που φτάνει στο κατώφλι το δικό μας, της μάνας και του πατέρα μας, του γείτονά μας, του φίλου μας, του συναδέλφου μας.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που αληθινά μας αγγίζει και είναι η πραγματικότητα με την οποία κανείς δεν μπορεί να εξοικειωθεί όσες προσωπικές απώλειες και αν μετρήσει. Είναι η πραγματικότητα των ανθρώπων έναντι των αριθμών. Είναι η πραγματικότητα του να μην μπορεί κανείς ούτε να αποχαιρετήσει τον αγαπημένο του άνθρωπο στο τελευταίο ταξίδι. Είναι το δυσαναπλήρωτο κενό που αφήνει το πραγματικό σοκ όταν μαθαίνει κανείς πως ο άνθρωπος με τον οποίο μιλούσε πριν μία εβδομάδα, πέθανε απομονωμένος σε κάποιο νοσοκομείο. Και από μιαν άλλη οπτική είναι η πραγματικότητα της ελπίδας της νίκης της ζωής και των ηρώων πίσω από τις μάσκες των γιατρών και νοσηλευτών οι οποίοι δίνουν νυχθημερόν τον αγώνα στα νοσοκομεία πλάι στον κάθε συνάνθρωπο μας που δίνει σκληρή μάχη για το οξυγόνο στα πνευμόνια του. Μετά από 36 χρόνια δίπλα στον θάνατο πίστευα ότι έχω εξοικειωθεί με την ιδέα και ήμουν κάπως προετοιμασμένος. Δεν μπορώ να κρύψω όμως πως ο φόβος με συνόδευε και μέσα στο νοσοκομείο αλλά και για πολύ καιρό μετά το εξιτήριο.
Ήμουν τελικά ένας από τους τυχερούς. Τα συναισθήματα που μοιράστηκε μαζί μας αγαπητός φίλος και συνάδελφος γιατρός που νόσησε από τον SARS-CoV-2 είναι η πραγματικότητα του ιού που βρίσκεται παντού στη Θεσσαλονίκη. Ενός ιού που δεν κάνει διακρίσεις χτυπάει νέους και ηλικιωμένους υγιείς και μη. Κανείς μας δεν είναι άτρωτος. Οι τίτλοι σοκ που διαβάζουμε δεν αφορούν κάποια μακρινή χώρα αφορούν όλους εμάς, ο καθένας από εμάς μπορεί να γίνει μέρος μια θλιβερής στατιστικής.
Έχουμε το πλεονέκτημα να μπορούμε να κλείσουμε την πόρτα στον ιό να τον αφήσουμε έξω από το σπίτι μας και να ξανακερδίσουμε τις ζωές μας. Πρέπει πρώτα να τις προστατεύσουμε. Με την ευλαβική τήρηση των μέτρων και οδηγιών από τους ειδικούς. Με καθολική χρήση μάσκας, αυστηρή τήρηση των κανόνων υγιεινής, περιορισμό των άσκοπων μετακινήσεων, προστασία των πιο ευάλωτων. Τόσο δύσκολο μας είναι;
Πόσες βόλτες ανθρώπων που κουράστηκαν περιορισμένοι στο διαμέρισμα πόσες συναντήσεις ανθρώπων που πεθύμησαν να αγκαλιαστούν πόσα αθώα λάθη αξίζει μια ζωή
*Πρύτανης ΑΠΘ
Το άρθρο δημοσιεύεται στη Μακεδονία της Κυριακής
