Είναι αλήθεια, ότι έχουν ακουστεί πολλά για τον καινούριο νόμο, που διέπει τη λειτουργία της αυτοδιοίκησης εδώ και μερικές ημέρες. Ερωτηματικά και προβληματισμοί, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να απαντηθούν, πριν ξεκινήσει να εφαρμόζεται στην πράξη αυτή η νέα μορφή διοίκησης των Δήμων και των Περιφερειών της χώρας.
Συνεπώς μένει να αποδειχτεί, αν το εκλογικό σύστημα, που καθιερώνει ο νόμος «Κλεισθένης», θα οδηγήσει σε ακυβερνησία ή θα ενδυναμώσει τους θεσμούς και τον έλεγχο της αυτοδιοίκησης.
Πάντα πίστευα, ότι η παντοδυναμία του Δήμαρχου και του Περιφερειάρχη, που καθιέρωνε το προηγούμενο εκλογικό σύστημα, δεν είχε καλά αποτελέσματα και καταργούσε στην πράξη το ρόλο της μείζονος αντιπολίτευσης. Αυτή μάλιστα η κυριαρχία, οδηγούσε, σε πολλές περιπτώσεις, στην κακοδιοίκηση και τη διαφθορά.
Κατ’ αντιδιαστολή, αν ο καινούριος νομός αφήσει την αυτοδιοίκηση ακυβέρνητη και δημιουργήσει το απόλυτο χάος, κινδυνεύουμε να γίνουμε για μια ακόμα φορά θεατές στο ίδιο έργο, που λέγεται «δομικές παθογένειες του Ελληνικού Κράτους».
Εντούτοις, το σημαντικό στοιχείο, που εισάγει αυτό το νομοσχέδιο, είναι το εργαλείο των δημοψηφισμάτων και η δυνατότητα της συμμετοχικής δημοκρατίας. Ενεργοποιείται ο θεσμός του τοπικού δημοψηφίσματος, ενώ επεκτείνεται και σε περιφερειακό επίπεδο. Ο πολίτης αποκτά πλέον τη δυνατότητα να είναι συμμέτοχος, όχι μόνο μία φορά στα τέσσερα χρόνια, αλλά να αποφασίζει για τα μεγάλα και τα σημαντικά, που αφορούν την Πόλη του ή την Περιφέρειά του, καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας των δημοτικών και περιφερειακών αρχών. Επιπρόσθετα, οι πολίτες έχουν τη δυνατότητα να προκαλούν και οι ίδιοι τη διεξαγωγή τέτοιων δημοψηφισμάτων, εφόσον τίθεται αυτό ως αίτημα από ποσοστό μεγαλύτερο του 10% του αριθμού των εκλογέων.
Θεωρώ, ότι η νομοθετημένη αυτή συμμετοχική διακυβέρνηση, ενδυναμώνει τους Δήμους και τις Περιφέρειες, εφόσον πλέον οι όποιες διεκδικήσεις τους, μπορούν να συνοδεύονται από την εκφρασμένη άποψη δεκάδων χιλιάδων δημοτών, αυξάνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο συνεχώς την πίεση προς την κεντρική διοίκηση, που συνήθως αρέσκεται να κάνει, ότι δεν ακούει.
Κατά την άποψη μου, είναι μεγάλη ευκαιρία για τις Δημοτικές και Περιφερειακές αρχές, με τα δημοψηφίσματα αλλά και με την ευρύτητα και την ανεξαρτησία, που αποκτά η έννοια της διαμεσολάβησης, να αφυπνίσουν τους δημότες τους και να βάλουν όλο και περισσοτέρους στο παιχνίδι της ενεργούς συμμετοχής. Η συμμετοχή σημαίνει δύναμη, η συμμετοχή οδηγεί στην αξιοκρατία, χτίζει αξιόπιστες σχέσεις διοικούντων και διοικουμένων. Η αυτοδιοίκηση μένει να αποδείξει, ότι πραγματικά έχει αμεσότητα με τον πολίτη, εκπληρώνει το ρόλο της και δεν φοβάται τον αυξημένο έλεγχο. Λογοδοτεί ανοιχτά σε όλους και για όλα. Και αν όλα αυτά τα καταφέρει μέσα από ένα νομοθετικό πλαίσιο προβληματικό και πρόχειρο, όπως ο «Κλεισθένης», θα αποδείξει περίτρανα, ότι αποτελεί τον μεγάλο πυλώνα της ανάπτυξης και της σταθερότητας της ελληνικής κοινωνίας.
*ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
