Η αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου κρατείται ως λάφυρο από τους φοιτητές της ΠΑΣΠ επί περίπου τρεις δεκαετίες δεν είναι η πρώτη φορά που προκαλεί συζητήσεις. Είναι όμως η πρώτη φορά που δημόσια και τόσο κατηγορηματικά, ένα κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ εγκαλεί τους νεολαίους της παράταξής του και τους καλεί να την παραδώσουν.
Κάθε χρόνο μετά το πέρας της πορείας του Πολυτεχνείου, στην κεφαλή της οποίας βρίσκεται πάντα η σημαία με τα αίματα, αντικείμενο συζήτησης είναι η φυγάδευσή της από τα μέλη της ΠΑΣΠ.
Όλα τα προηγούμενα χρόνια σε κάθε αντίστοιχη συζήτηση και αίτημα οι νεολαίοι του ΠΑΣΟΚ, προέβαλλαν το επιχείρημα ότι θα παραδοθεί στο Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ όταν και εφόσον αυτό συγκροτηθεί ξανά σε σώμα. Προφανώς το γνωρίζουν και οι ίδιοι αυτό είναι απλώς το πρόσχημα για να συνεχίσουν να κατακρατούν απολύτως παράνομα ένα σύμβολο της νεώτερης ιστορίας του τόπου.
Μάλιστα, όταν κάποια στιγμή ο κ. Γιάννης Ραγκούσης ως γραμματέας του ΠΑΣΟΚ συμφώνησε με τον τότε πρύτανη του Πολυτεχνείου Κώστα Μουτζούρη να παραδοθεί στη Βουλή, απλώς δεν τη βρήκε πότε για να υλοποιήσει την υπόσχεσή του.
Η σημαία βρίσκεται στα χέρια του ΠΑΣΟΚ από το 1982 όταν ακόμη η ΕΦΕΕ υπήρχε και λειτουργούσε. Από τότε οι καβγάδες μεταξύ των παρατάξεων ήταν ομηρικοί, αλλά πάντοτε στο τέλος το ΠΑΣΟΚ κατάφερνε να την κρατήσει και να την κληρονομεί από στέλεχος σε στέλεχος. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα η σημαία βρίσκεται στα χέρια κάποιου ή κάποιων τους οποίους δεν γνωρίζει ακόμη και η επίσημη ηγεσία του κόμματος, προφανώς γιατί δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά για να το μάθει.
Και τι καλύτερο από όλα είναι το γεγονός ότι η σημαία έχει πλυθεί στο πλυντήριο για να φύγουν τα αίματα. Παρά το γεγονός ότι αυτό έχει συμβεί πριν από αρκετά χρόνια κρατείται ως μυστικό για λίγους μυημένους. Συγκεκριμένα την έπλυνε η μητέρα ενός τότε φοιτητή και μετέπειτα στελέχους όταν την ανακάλυψε κρυμμένη σε ένα μπαούλο ερχόμενη στην Αθήνα για να δει τι κάνει ο γιος της και να του συγυρίσει την γκαρσονιέρα στην οποία έμενε.
Προφανώς πρόκειται για ατύχημα αλλά αυτό και μόνο καταδεικνύει το γιατί η σημαία πρέπει να επιστρέψει εκεί που ανήκει, στον ελληνικό λαό. Το ποιός θα την παραλάβει για να την φυλάει είναι ένα ζήτημα που μπορεί να λυθεί εύκολα. Υπάρχει πάντα η Βουλή όπου μάλιστα μπορεί να εκτεθεί με απόλυτη ασφάλεια, το ίδιο το Πολυτεχνείο στο οποίο ουσιαστικά ανήκει ή έστω η προεδρία της Δημοκρατίας.
Σήμερα που το θέμα επανέρχεται και πάλι κυρίως ως θέμα ηθικής τάξης αλλά ενδεχομένως και ως ποινικό αδίκημα ορισμένοι στο ΠΑΣΟΚ, όπως ο Χρήστος Παπουτσής που έχει διατελέσει ο τελευταίος εκλεγμένος πρόεδρος της ΕΦΕΕ, ίσως θα έπρεπε να βοηθήσει στην προσπάθεια καθώς είναι γνωστή η επιρροή του στους νεολαίους του κόμματος.
Σε ότι αφορά δε στο επιχείρημα ότι και τα στελέχη του ΚΚΕ παρακρατούν τις σφραγίδες της ΕΦΕΕ χωρίς να τους ανήκουν μπορεί μεν να έχουν δίκιο, αλλά προφανώς γνωρίζουν ότι δεν είναι το ίδιο πράγμα.
Η ιστορία μιας σημαίας
Την επομένη της εισβολής των τανκς στο Πολυτεχνείο κάποιοι βρήκαν μια ματωμένη σημαία και τη φυγάδευσαν στα γραφεία της εφημερίδας «Βραδυνή» στην Ομόνοια. Την παρέδωσαν μάλιστα στα χέρια του τότε εκδότη της εφημερίδας Τζώρτζη Αθανασιάδη.
Ο τρόπος διαφυγής της σημαίας από το Πολυτεχνείο παραμένει άγνωστος. Εκείνο που έχει γίνει γνωστό είναι ότι το 1974 (με τη μεταπολίτευση) η σημαία έφθασε στην ΕΦΕΕ και στον πρώτο πρόεδρό της Γιώργο Σταματάκη της ΚΝΕ.
Στην πορεία της πρώτης επετείου του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβριο του 1975, τη σημαία κρατούσαν εκτός από αυτόν οι Στέφανος Τζουμάκας, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης (τότε στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτ. και σήμερα σύμβουλος του προέδρου της Ν.Δ. Αντώνη Σαμαρά) και ο τότε πρόεδρος της ΕΣΕΕ (των σπουδαστών ΚΑΤΕΕ, μετέπειτα ΤΕΙ).
Το 1976 η σημαία πέρασε στα χέρια του κ. Τζουμάκα της ΠΑΣΠ, προέδρου στην ΕΦΕΕ. Από τον κ. Τζουμάκα η σημαία πέρασε στον κ. Παπουτσή, ο οποίος παρέμεινε πρόεδρος της ΕΦΕΕ ως το 1980.
Από εκεί και πέρα και ενώ το Κεντρικό Συμβούλιο δεν μπορούσε να συγκροτήσει προεδρείο, αλλά πάντως λειτουργούσε έως το 1995 που ουσιαστικά αυτοκαταργήθηκε οριστικά, η σημαία πέρασε διαδοχικά από τα χέρια του Φώτη Χατζημιχάλη, του Γιάννη Τσαμουργκέλη, του Βασίλη Τόγια και στην συνέχεια στα χέρια άλλων αγνώστων πλέον θεματοφυλάκων.
