Ήταν 14 Ιουλίου 1992 όταν ο 20χρονος Θάνος Αξαρλιάν, περπατούσε αμέριμνα στην οδό Καραγιώργη Σερβίας και ουδείς ήταν σε θέση να γνωρίζει το τι θα επακολουθούσε.
Επρόκειτο λοιπόν να ακολουθήσει μια τραγική στιγμή, η στιγμή της δολοφονίας του 20χρονου φοιτητή από την τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» η οποία χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη όλων των Ελλήνων.
Το Magazine του Του Ελευθέρου Τύπου, με αφορμή τη συμπλήρωση 26 χρόνων από το λυπηρό αυτό συμβάν, θυμάται καρέ καρέ τι συνέβη εκείνο το αποτρόπαιο μεσημέρι.
Ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσουμε αθώα θύματα όπως ο Αξαρλιάν, τους νεκρούς της Marfin και όλα τα θύματα της Τρομοκρατίας. Ειδικά ο Θάνος Αξαρλιάν δολοφονήθηκε διότι τα γαϊδούρια της 17Ν βιάζονταν να πάνε διακοπές…Αθάνατος pic.twitter.com/SL2xeP7egm
— Άδωνις Γεωργιάδης (@AdonisGeorgiadi) 14 Ιουλίου 2018
Το χρονικό
Ο τότε υπουργός Οικονομίας, Γιάννης Παλαιοκρασσάς, επιβιβάζεται στη θωρακισμένη Mercedes και φεύγει από το υπουργείο, όταν στη διασταύρωση με την οδό Βουλής -πίσω από το κτίριο του παλιού κοινοβουλίου, το βαρύ όχημα παίρνει την κλειστή στροφή. Ένας εκκωφαντικός δυνατός θόρυβος διακόπτει τη μεσημεριανή ηρεμία και άξαφνα η συμβολή των δύο δρόμων πλημμυρίζει από σκόνη και φωτιές. Ακούγονται ουρλιαχτά, κλάματα και ο υπουργός, οι συνοδοί του και οι διερχόμενοι προσπαθούν για μερικά δευτερόλεπτα να καταλάβουν τι έχει συμβεί.
Πριν 26 χρονια ο σ.Κουφοντινας εριξε ρουκετα κατα του αυτοκινητου του υπουργου Παλαιοκρασσα στο οποίο επέβαινε η συζυγος κ η κορη του, η ρουκετα αστοχησε και σκοτωσε το σ.Αξαρλιαν. Αν ευστοχουσε θα σκοτωνε ενα πατερα μια μανα και ενα ανήλικο. Για αυτό το κάθαρμα ξεφτιλιζεστε.
— LavrentisBeria (@LavrentisBeria4) 14 Ιουλίου 2018
Στην απέναντι γωνία, πεσμένος μέσα σε μια λίμνη αίματος, ακίνητος, βρίσκεται ένας νεαρός. Ο Θάνος Αξαρλιάν είχε την τρομερή ατυχία να περνάει εκείνη την ώρα από το σημείο και βρίσκεται ξαφνικά βαριά χτυπημένος από θραύσματα ρουκέτας. Μέσα σε λίγα λεπτά ακούγονται σειρήνες περιπολικών, ασθενοφόρων και πυροσβεστικών να «σχίζουν» τον αέρα αλλά είναι ήδη αργά· ο άτυχος νεαρός έχει ήδη αφήσει την τελευταία του πνοή.
Λίγες ώρες αργότερα, άγνωστος τηλεφώνησε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» και ανέλαβε την ευθύνη εκ μέρους της «17 Νοέμβρη», ενώ παράλληλα εξέφρασε την λύπη του για τον θάνατο του 20χρονου Θάνου Αξαρλιάν, χαρακτηρίζοντάς τον… «παράπλευρη απώλεια». Το Πανελλήνιο πενθεί συγκλονισμένο.
Οταν ειπαν στο σ.Κουφοντινα οτι στο αμαξι του σ.Παλσιοκρασσα μπηκε η συζυγος και 1 ανηλικο, ο Κουφοντινας ειπε “συνεχιζουμε υπαρχουν και παραπλευρες απωλειες” για να μη φαει παντοφλα απο τη γυναικα του που τον περιμενε με τον Εκτορα για μπανακι. Για αυτον τον ξεφτιλα ξεφτιλιζεστε
— LavrentisBeria (@LavrentisBeria4) 14 Ιουλίου 2018
Το “συγνώμη” του δολοφόνου Κουφοντίνα
Εκείνη την περιόδο, ουδείς γνώριζε ποιος ήταν αυτός ο άνδρας που τηλεφώνησε. Ωστόσο, λίγα χρόνια μετά την εξάρθρωση της «Ε.Ο 17Ν», αποκαλύφθηκε πως ο άνδρας αυτός ήταν ο «Λουκάς», κατά κόσμον, Δημήτρης Κουφοντίνας. Ο ίδιος το αποκαλύπτει αυτό στο βιβλίο που εξέδωσε.
«Εκείνη την εποχή ετοιμάζαμε μια ενέργεια χαμηλής έντασης εναντίον ενός αξιωματούχου του υπουργείου Οικονομικών που ήταν υπεύθυνος για τη τελική διαμόρφωση της φορολογικής πολιτικής της κυβέρνησης. Τότε όμως κατατέθηκε στην οργάνωση μια άλλη πρόταση: Γιατί να μην χτυπηθεί ο ίδιος ο αρχιτέκτονας αυτής της πολιτικής, ο υπουργός Οικονομικών Παλαιοκρασσάς; Θα ήταν μια καίρια ενέργεια, θα ήταν η κορύφωση της δεκαετίας πυκνής δράσης της 17Ν. Η πρόταση εγκρίθηκε ομόφωνα. […]
Παρά το γεγονός πως η πρόταση έγινε δεκτή, το σχέδιο της ενέργειας η εκτόξευση μιας ρουκέτας έξω από το υπουργείο Οικονομικών συνάντησε πολλές επιφυλάξεις. Αντιπροτάθηκε άλλο σημείο, άλλος τόπος, άλλος τρόπος. Η πρόταση επέμεινε: Μέσα στους καύσωνες του Ιουνίου στην οδό Βουλής, όπου θα γινόταν η ενέργεια, μετά τις 3:30 το απόγευμα ήταν ερημιά»
Γράφει ο αρχιδολοφόνος Δημήτρης Κουφοντίνας στο βιβλίο του και στη συνέχεια εξηγεί πως για περίπου ένα μήνα τα μέλη «της κεντρικής ομάδας» έκαναν διαδοχικούς ελέγχους στο σημείο για να σιγουρευτούν πως δεν θα υπάρχει κάποιο αθώο θύμα.
Μάλιστα, αναφέρει και το γιατί ματαίωσαν την επίθεση πολλές φορές, κάτι που τέντωσε τα νεύρα όλων, και φτάνει την ημέρα της επίθεσης τονίζοντας πως:
«Ο Παλαιοκρασσάς αποφάσισε να οδηγήσει ο ίδιος το βαρύ, δύσκολο στην οδήγηση αυτοκίνητο. Έτσι, ο άπειρος οδηγός, δεν πήρε ομαλά τη στροφή από Καραγεώργη Σερβίας προς Βουλής, επιπλέον, φοβισμένος από τον όγκο του Μερσεντές, φρέναρε την τελευταία στιγμή. Η ρουκέτα έξυσε το μερσεντές και εξερράγη σύρριζα δίπλα της. Ο Παλαιοκρασσάς απλά τραυματίστηκε, όμως το ωστικό κύμα χτύπησε έναν περαστικό που είχε διεισδύσει στο χρονικό κενό, στο τυφλό σημείο της παρατήρησης. Ένας αθώος άνθρωπος, ένας από τους δικούς μας, για αυτούς που αγωνιζόμασταν να έχουν ένα καλύτερο αύριο, έμεινε δίχως αύριο. Ο πόνος μας μεγάλος, ο δικός μου αβάσταχτος. Τηλεφώνησα αμέσως, εξέφρασα τη λύπη της 17Ν. Μπορεί να είχε ευθύνη η αστυνομία, να μπλόκαρε επί μισή ώρα σχεδόν το ασθενοφόρο. Όμως, την κύρια ευθύνη την είχαμε εμείς. Χρόνια αργότερα στο δικαστήριο ζήτησα συγγνώμη. […] Ήταν ένα τραγικό λάθος. Το μοναδικό λάθος της 17Ν».
Tο ραντεβού των δολοφόνων στη “Χαρά”
Την περίοδο των συλλήψεων των μελών της 17Ν και των πρώτων καταθέσεων στην αντιτρομοκρατική, είδε το φως της δημοσιότητας μια συγκλονιστική λεπτομέρεια εκείνης της επίθεσης.
Μετά το χτύπημα, όπως συνήθιζαν, τα μέλη της οργάνωσης συναντήθηκαν στο ζαχαροπλαστείο «Χαρά» στα Άνω Πατήσια, εκεί για πρώτη φορά στα χρονιά της οργάνωσης καταπατήθηκαν όλοι οι κανόνες συνωμοτικότητας με κάποιους από αυτούς να κλαίνε (όπως για παράδειγμα ο Τέλιος) και να φωνάζουν μπροστά στους υπόλοιπους θαμώνες πως δεν έπρεπε να γίνει το χτύπημα και πως η εμμονή στο συγκεκριμένος μέρος και με το συγκεκριμένο τρόπο έφεραν τα τραγικά αποτελέσματα.
Εκείνη ήταν και η στιγμή που κάποιοι σκέφτηκαν πως ίσως είχε έρθει η ώρα να αυτοδιαλυθεί η οργάνωση. Το γεγονός, όμως, πως ήδη κάποιοι από τους πελάτες είχαν αρχίσει να κοιτάζουν επίμονα προς το τραπέζι που κάθονταν τα μέλη της 17Ν, ήταν καταλυτικό, ώστε, να σταματήσει εκεί η κουβέντα και να αποχωρήσουν όλοι.
Τα υπονοούμενα Τζωρτζάτου και το «σήμερα να τελειώνουμε»
Είναι το 2014, 22 χρόνια μετά το περιστατικό, όταν ο Βασίλης Τζωρτζάτος με επιστολή του στην Ελευθεροτυπία αφήνει σαφή υπονοούμενα κατά του Κουφοντίνα και «ξαναφουντώνει» την κόντρα για τη δολοφονία Αξαρλιάν.
Στην επιστολή του, ο «Σταμάτης» της 17Ν ανέφερε χαρακτηριστικά ότι η επίθεση κατά του τότε υπουργού Οικονομικών στην πλατεία Συντάγματος είχε αποφασισθεί με δύο βασικές προϋποθέσεις. Αυτές ήταν: «Πρώτον, ότι δεν θα υπήρχε κανείς τρίτος μέσα στο αμάξι του υπουργού και, δεύτερον, ότι δεν θα υπήρχαν πεζοί στα πεζοδρόμια της Νίκης προς Καραγιώργη Σερβίας. Την ημέρα που έγινε η ενέργεια παραβιάστηκαν και οι δύο προϋποθέσεις.
Κατά την ίδια τη 17Ν, οι δύο σύντροφοι που παρατηρούσαν απ’ το πατάρι της οδού Νίκης την παρκαρισμένη Μερσεντές μπροστά στο υπουργείο, για να ξεκινήσουν την ενέργεια, δεν είδαν τα δύο κορίτσια που μπήκαν στη Μερσεντές και νόμιζαν ότι μπήκαν στο Audi της Ασφάλειας. Αυτό όμως δεν είναι ακριβές.
Όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, η δεύτερη ομάδα των τσιλιαδόρων που βρίσκονταν στον χώρο βεβαίωσε ότι τα κορίτσια δεν μπήκαν αστραπιαία στη Μερσεντές.
Τελείωνε να πάμε διακοπές…
«Δεύτερο, όταν οι σύντροφοι κατέβηκαν και βγήκαν στο πεζοδρόμιο της Νίκης απ’ όπου θα πυροδοτούσαν τη ρουκέτα, υπήρχε κόσμος στο απέναντι πεζοδρόμιο, άρα έπρεπε και πάλι να ακυρωθεί. Κι όμως πάτησε το τηλεχειριστήριο. 
Ο τρίτος σύντροφος που βρίσκονταν στο πεζοδρόμιο από πριν του είπε: «Γιατί το πάτησες αφού είχε κόσμο που είναι μέσα στα αίματα». Απάντησε: «Υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες». Τρίτο, λίγο πριν κατέβει ο τέταρτος σύντροφος απ’ το πατάρι, είδε τους δύο που θα αποφασίζανε, να συνεννοούνται με τα μάτια στο στυλ: «Να το πατήσουμε σήμερα, για να τελειώνουμε». Τέταρτο, αυτός που πάτησε το τηλεχειριστήριο είπε στους υπόλοιπους ότι τον πίεζε η οικογένειά του για να φύγουν για διακοπές»!
Τέλος, στην κατάθεσή του λίγο μετά τη σύλληψή του ο Χριστόδουλος Ξηρός είχε αναφέρει: «Την ημέρα της ενέργειας εγώ με τον «Σταμάτη» (σσ: Βασίλης Τζωρτζάτος) ήμασταν αρχικά πάνω στο κατάστημα μαζί με τους άλλους δύο και κάναμε τις τελευταίες εργασίες εγκατάστασης και ακολούθως μόλις βγήκε ο Παλαιοκρασσάς από το υπουργείο, κατεβήκαμε τρέχοντας και πήγαμε σε προκαθορισμένα σημεία που είχαμε αφήσει τα μηχανάκια.
Ο Σάββας (σ.σ. Ξηρός) και ο «Λουκάς» (σ.σ. Κουφοντίνας) κατεβαίνουν και αυτοί, περνούν απέναντι στο πεζοδρόμιο και ο ένας πυροδοτεί τις ρουκέτες και ο άλλος τον καλύπτει, χωρίς να γνωρίζω ποιος πάτησε το μπουτόν».
Ενα ζητούμενο είναι αν υπήρχε πίεση για «οικογενειακές διακοπές» στον Δ. Κουφοντίνα, ο οποίος εκείνα τα καλοκαίρια συνήθιζε να πηγαίνει στη Γαύδο. 
Οπως έλεγαν αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ., «είναι βέβαιο ότι ο “Λουκάς” της 17Ν, ο γιος του οποίου ήταν τότε δύο ετών, ήταν ένας αφοσιωμένος αντάρτης πόλης και ούτε το οικογενειακό περιβάλλον του θα μπορούσε να τον πιέσει και να τον παρασύρει εκτός του ένοπλου αγώνα του. Ομως κάποιος πρέπει να παρατηρήσει ότι και το 1991 η τελευταία επίθεση της 17Ν ήταν στις 16 Ιουλίου με την επίθεση στο Ψυχικό κατά του τούρκου διπλωμάτη Ντενίς Μπουλούκμπασι. Εκείνη τη χρονιά επανεμφανίστηκε στις 7 Οκτωβρίου. Το 1992 μετά την επίθεση στο υπουργείο Οικονομικών επανεμφανίστηκε στις 30 Νοεμβρίου. Η ίδια “καλοκαιρινή αποχή” της 17Ν υπήρξε και τα επόμενα χρόνια. Αντιθέτως τα προηγούμενα χρόνια είχε χτυπήσει αρκετές φορές στα τέλη Ιουλίου και Αύγουστο (στις 10.8.1987 επίθεση σε αμερικανικό λεωφορείο στο Καβούρι, 14.8.1988 εισβολή στο Αστυνομικό Τμήμα Βύρωνα, 18.7.1990 ληστεία στην Τράπεζα Εργασίας στο Περιστέρι). Ισως τότε η ενεργοποίηση της 17Ν να οφειλόταν σε άλλους λόγους. Ισως όμως και όχι…».
Αθάνατος
Σε μήνυμά της η οικογένεια αναφέρει ότι ότι «ο θάνατός του παραμένει πιο επίκαιρος όσο ποτέ. Έμεινε λίγο μαζί μας στην ζωή, αλλά πρόφτασε με την παρουσία του να μας γεμίσει ευγνωμοσύνη. Όσοι τον γνωρίσαμε θα τον συντροφέψουμε ξανά με την εύγλωττη σιωπή μας. Μόνο τα χρόνια φεύγουν, ο Θάνος μένει αθάνατος κοντά μας».
Mία από τις κατάπτυστες προκηρύξεις των δολοφόνων για τον Θάνο Αξαρλιάν
1992-07-18 Παλαιοκρασσάς [Β’]
Αθήνα 18-7-92
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ
– ΤΟΝ ΑΦΗΣΕ ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ ΑΒΟΗΘΗΤΟ, ΝΑ ΑΙΜΟΡΡΑΓΕΙ ΕΠΙ ΜΙΣΗ ΩΡΑ ΣΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ
– ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ
Πριν απ’ όλα θέλουμε να εκφράσουμε και γραπτά τη βαθιά και ειλικρινή μας θλίψη, για τον τραγικό θάνατο του άτυχου Θάνου Αξαρλιάν και τον τραυματισμό των άλλων περαστικών. Να δηλώσουμε ότι όλοι μας συμμετέχουμε στον αβάσταχτο πόνο της οικογένειας του νεκρού και αυτό ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι κύριοι υπεύθυνοι, όπως θα δείξουμε πιο κάτω, είναι αυτοί που σήμερα καπηλεύονται τον θάνατο του σε βάρος μας, χύνοντας άφθονα τα κροκοδείλια δάκρυα.
Μ’ αυτή την αφορμή, το καθεστώς εξαπέλυσε μια κωμικοτραγική προπαγανδιστική εκστρατεία ενάντια στη 17Ν, με την πρόθυμη συμμετοχή του εξωνημένου τύπου. Η εκστρατεία αυτή στηρίζεται στην παραπληροφόρηση, στη συστηματική ψευδολογία, στην απόκρυψη των πραγματικών συνθηκών του θανάτου του Θάνου Αξαρλιάν και στην απαγόρευση βέβαια από το δημοκρατικό καθεστώς της δημοσίευσης οποιασδήποτε ανακοίνωσης μας. Βασική προϋπόθεση της είναι το πρωτοφανές και εξωφρενικό γεγονός, να μην υπάρχει επίσημο ιατρικό ανακοινωθέν των αιτιών του θανάτου του Θάνου Αξαρλιάν. Να μην ανακοινώνουν επίσημα, από τι αντικείμενο χτυπήθηκε, σε ποιο μέρος του σώματος του και τι προκάλεσε το θάνατο του. Και το πρωτοφανές και εξωφρενικό γεγονός —όπως ακριβώς στη διάρκεια της δικτατορίας— κανένας δημοσιογράφος, κανένα έντυπο να μην ζητάει το επίσημο ιατρικό ανακοινωθέν.
Τη θέση λοιπόν των ιατρών την πήραν οι δημοσιογράφοι. Γράφτηκαν τα πιο χονδροειδή και εξώθφαλμα ψέματα. Ότι δήθεν πέθανε χτυπημένος από θραύσματα της ρουκέτας, ότι διαμελίστηκε από την εκτόνωση των αερίων (!), ότι πέθανε ακαριαία. Όλα αυτά όμως διαψεύδονται από μια σειρά γεγονότα και από δεκάδες μάρτυρες. Αυτοί βεβαιώνουν, ότι 5 λεπτά μετά τον τραυματισμό του ο Θάνος Αξαρλιάν μιλούσε, 20 λεπτά μετά ζούσε, μέσα στο ασθενοφόρο ζούσε ακόμη, ενώ ο θάνατος του διαπιστώθηκε όταν αυτό έφτασε στο νοσοκομείο. Και αυτά αφού αιμοραγούσε αβοήθητος στο πεζοδρόμιο, από τους δεκάδες αστυνομικούς, επί μισή ώρα.
Ο Θάνος Αξαρλιάν δεν χτυπήθηκε από θραύσματα της ρουκέτας ούτε απ’ τα αέρια, όπως αντιλαμβάνεται εύκολα όποιος δει την πορεία της ρουκέτας, το σημείο όπου έσκασε, όπου βρισκόταν ο Θάνος Αξαρλιάν. Χτυπήθηκε από θραύσματα τζαμιών της γκαλερί ή του πάνω ορόφου, που εκσφενδονίστηκαν από τα αέρια της εκτόξευσης στον όροφο κι όχι της έκρηξης. (Ο σύντροφος μας που πάτησε το κουμπί του τηλεχειριστηρίου βρισκόταν δίπλα σχεδόν στη Μερσεντές του Παλαιοκρασσά, όπως και τρεις άλλοι σύντροφοι μας, που δεν έπαθαν απολύτως τίποτε.)
Έπεσε κάτω αιμοραγώντας και ζητώντας βοήθεια. Κι ενώ ήταν ο πιο σοβαρά τραυματισμένος, οι αστυνομικοί δεν του πρόσφεραν καμιά βοήθεια επί μισή ώρα, ενώ μετέφεραν αμέσως τον απλά τσουρουφλισμένο Παλαιοκρασσά και την οικογένεια του στο υπουργείο. Κάλεσαν γιατρούς γι’ αυτούς που δεν είχαν τίποτε κι όχι για τον Θάνο Αξαρλιάν που αιμοραγούσε. Δεν κάλεσαν τα ασθενοφόρα —τα οποία κάλεσαν πολίτες μετά 15 λεπτά— και τέλος εμπόδιζαν τον κόσμο, που διαμαρτύρονταν, να τον μεταφέρει. Ας σημειωθεί, ότι ένα λεπτό μετά την έκρηξη ήρθε ολοταχώς περιπολικό με αναμένα φωτά απ την οδό Νίκης, ότι υπήρχαν δεκάδες υπηρεσιακά αυτοκίνητα στο υπουργείο Οικονομικών, στο υπουργείο Παιδείας, στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, ότι υπήρχε αστυνομικό τμήμα σε απόσταση 200 μέτρων με άλλα αυτοκίνητα. Ότι στο χώρο κατέφθασαν —εκτός από τους ασφαλίτες του Παλαιοκρασσά και του υπουργείου Οικονομικοί — δεκάδες αστυνομικοί με πολιτικά ή όχι, που δεν έκαναν άλλο παρά να εμποδίζουν τον κόσμο να προσφέρει βοήθεια στον Θάνο Αξαρλιάν. Οι αστυνομικοί, εκτελώντας πιστά τις εντολές της ηγεσίας τους, που έπαιρναν μέσω του ασυρμάτου, καθυστέρησαν εσκεμμένα την παροχή άμεσης βοήθειας στον Θάνο Αξαρλιάν, τον άφησαν εσκεμμένα να αιμοραγεί επί μισή ώρα, περιμένοντας το φυσιολογικό θάνατο του κι εμποδίζοντας τον κόσμο να τον μεταφέρει, πράγμα που, αν γίνονταν, θα τον είχε σώσει. Αλλωστε τα ίδια έγιναν με τους υπόλοιπους ελαφρά τραυματίες. Αυτοί οι απλοί άνθρωποι μετέφεραν ορισμένους απ’ αυτούς και μάλιστα κόντρα στη θέληση των αστυνομικών.
Η πάρα πάνω μακιαβελική τακτική της αστυνομίας είναι σήμερα πάγια τακτική της σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Είναι μια τακτική δυτικών προδιαγραφών, με ιδεολογικό υπόβαθρο το δυτικό ουμανισμό, που συνίσταται στο εξής σατανικό σχέδιο: να μένουν αβοήθητοι οι ενδεχόμενοι τραυματίες, άσχετοι με το στόχο μιας βομβιστικής ενέργειας, ενώ αντίθετα να βοηθιούνται άμεσα και αποτελεσματικά οι στόχοι, όπως ο Παλαιοκρασσας. Να επιδιώκεται, με διάφορα προσχήματα, η καθυστέρηση της βοήθειας και έμμεσα ο θάνατος τους. Για να μπορέσει έτσι να λειτουργήσει αποτελεσματικά —όπως πιστεύουν στην ουμανιστική Δύση— η πολιτική εκμετάλλευση ενάντια στους «τρομοκράτες τυφλούς δολοφόνους».
Ο καθένας λοιπόν αντιλαμβάνεται, γιατί δεν υπάρχει επίσημο ιατρικό ανακοινωθέν. Γιατί αυτό θα έλεγε, ότι ο Θάνος Αξαρλιάν δεν πέθανε ακαριαία, ότι δεν χτυπήθηκε από θραύσματα ρουκέτας ούτε διαμελίστηκε από τα αέρια. Ότι απλά χτυπήθηκε από θραύσματα τζαμιών και μάλιστα όχι σε καίριο σημείο του σώματος. Ότι πέθανε μετά από περίπου μισή ώρα αιμοραγίας, χωρίς να του προσφερθεί καμιά ιατρική βοήθεια. Ιατρικό ανακοινωθέν που θα έκανε στον καθένα ολοκάθαρες τις ευθύνες της αστυνομίας για τον θάνατο του Θάνου Αξαρλιάν.
Οσον αφορά τώρα την ίδια την ενέργεια. Αυτή προετοιμάστηκε με ιδιαίτερη προσοχή και με κύρια μέριμνα ακριβώς να μην υπάρχουν αθώα θύματα. Κατ’ αρχήν δεν είναι αλήθεια, ότι στο σημείο της επίθεσης υπάρχει πάντα πολύς κόσμος. Στο σημείο αυτό, κυρίως μεταξύ 3.30 και 5.30 και τις Τετάρτες μετά τις 3.30, δεν υπάρχει σχεδόν κανείς. Πριν επιλέξουμε το σημείο, είχαμε δει αρκετές φορές το αυτοκίνητο-στόχο να περνάει από κει, χωρίς να υπάρχει απολύτως κανείς στις γωνίες. Ας σημειώσουμε ακόμη, ότι σχεδόν καθημερινά ο Παλαιοκρασσας περνούσε από εκεί και μια δεύτερη φορά. Συνήθως πριν τη μία το μεσημέρι και χωρίς μάλιστα το Άουντι με τους σωματοφυλακές του. Ακριβώς όμως επειδή αυτή την ώρα είχε πολύ κόσμο στους δρόμους, είχαμε αποκλείσει κατηγορηματικά αυτή την περίπτωση.
Δύο ήταν τα σημεία που συγκέντρωσαν την προσοχή μας. Το πρώτο και κυριότερο ήταν το σημείο στο δρόμο όπου θα γινόταν η πρόσκρουση της ρουκέτας στο αυτοκίνητο-στόχο και το δεύτερο η εκτόξευση θραυσμάτων από τα τζάμια του πάνω ορόφου, σαν αποτέλεσμα της εκτόνωσης των αερίων εκτόξευσης της ρουκέτας. Σχετικά με το πρώτο, το σημείο πρόσκρουσης έπρεπε να επιλεγεί με τρόπο ώστε, αν δεν βρίσκαμε στόχο, να αποκλείεται να χτυπήσει η ρουκέτα άλλο χώρο με ενδεχόμενα άλλα θύματα. Γι’ αυτό επιλέχτηκε το συγκεκριμένο σημείο. Η απόσταση που θα διάνυε η ρουκέτα ήταν το πολύ 7 μέτρα και άρα οι πιθανότητες ευστοχίας μεγάλες και αστοχίας μικρές. Αυτό ακριβώς έγινε, η ρουκέτα χτύπησε ακριβώς το σημάδι που είχαμε βάλει στο έδαφος (γιατί δεν χτύπησε το αυτοκίνητο θα εξηγήσουμε πιο κάτω). Δεύτερο και κυριότερο, η γωνία που σχημάτιζε η πορεία της με το έδαφος ήταν σημαντική, με συνέπεια, αν αστοχούσαμε, η ρουκέτα να έσκαγε στο οδόστρωμα και όχι σε άλλο κτίριο, όπως και έγινε.
Το σημείο όμως αυτό είχε ένα μειονέκτημα. Δύο περίπου φορές τη βδομάδα η Μερσεντές του Παλαιοκρασσά πήγαινε ίσια κάτω την Καραγεώργη Σερβίας και δεν έστριβε στη Βουλής και κυρίως τις Τετάρτες απόγευμα, που υπήρχε ερημιά, με συνέπεια να πρέπει να ακυρώνουμε την τελευταία στιγμή την εκτόξευση της ρουκέτας. Αν λοιπόν μεταφέραμε το σημείο πρόσκρουσης 1,5 με 2 μέτρα πίσω και επί της Καραγεώργη Σερβίας, καλύπταμε και αυτή την περίπτωση, δηλαδή είτε έστριβε είτε δεν έστριβε το αυτοκίνητο. Σ’ αυτή όμως την περίπτωση, αν αστοχούσαμε, υπήρχε κίνδυνος να χτυπήσουμε είτε το περίπτερο είτε άλλο μαγαζί επί της Καραγεώργη Σερβίας. Γι’ αυτό, έχοντας σαν πρώτη προτεραιότητα την αποφυγή τυχαίων θυμάτων, αποκλείσαμε χωρίς δισταγμό αυτό το σημείο, σε βάρος της ασφάλειας μας, αφού έπρεπε να ακυρώνουμε την επίθεση και να ξαναρχόμαστε, ενώ η αστυνομία, αν μας έβλεπε κάποιος, θα μπορούσε να μας έστηνε ενέδρα την επομένη.
Η ρουκέτα έχει μια βασική διαφορά από τη βόμβα. Σ’ αυτή το ωστικό κύμα πηγαίνει προς όλες τις κατευθύνσεις, ενώ στη ρουκέτα συγκεντρώνεται σε ένα σημείο, που βρίσκεται μπροστά από το σημείο πρόσκρουσης στην πορεία της. Κατά συνέπεια, από κει που θα έσκαγε και πίσω δεν υπήρχε κίνδυνος για κανέναν. Αν έσκαγε στο παρ-μπριζ, όπως είχαμε προγραμματίσει, το ωστικό κύμα θα διαπερνούσε τη θωράκιση και θα πήγαινε μέσα, με συνέπειες ασήμαντες πίσω του όπου θα ήταν το Άουντι. Κατά συνέπεια, αναφορικά με τους τυχαίους περαστικούς, για να γίνει η ενέργεια, έπρεπε να μην υπάρχουν πεζοί στη γωνία Βουλής-Καραγεώργη Σερβίας μπροστά στο φαρμακείο ή διαβάτες που να περνούσαν την Καρεγεώργη Σερβίας στο σημείο του φαρμακείου.
Όσον αφορά τα θραύσματα από τα τζάμια, η εκτόξευση τους δημιουργούσε κινδύνους σοβαρούς μόνο για πεζούς που θα βρίσκονταν είτε στο πεζοδρόμιο της Βουλής προς το φαρμακείο είτε στο πεζοδρόμιο της Βουλής προς την γκαλερί είτε για όσους θα διέσχιζαν τη Βουλής σ’ αυτό το ύψος. Πεζοί οι οποίοι θα βρίσκονταν πιο μακριά απ’ αυτά τα σημεία ρίσκαραν, στη χειρότερη περίπτωση, να τραυματιστούν μόνον ελαφρά.
Αυτό έγινε και θάχε γίνει και με τον Θάνο Αξαρλιάν, ο οποίος θα ζούσε σήμερα, αν η αστυνομία του πρόσφερε τις πρώτες βοήθειες στη μισή ώρα που αιμοραγούσε και δεν τον άφηνε εσκεμμένα να πεθάνει, όπως εξηγήσαμε πιο πάνω.
Συμπερασματικά και μετά την επιλογή του σημείου πρόσκρουσης, οι οδηγίες για την πραγματοποίηση της επίθεσης ήταν τελείως συγκεκριμένες. Ο σύντροφος που θα πάταγε το τηλεχειριστήριο θα το πάταγε μόνον εφ’ όσον δεν υπήρχαν περαστικοί στα πεζοδρόμια Βουλής προς το φαρμακείο, Βουλής προς τη γκαλερί, περαστικοί που να διέσχιζαν τη Βουλής σ’ αυτό το ύψος ή που να διέσχιζαν την Καραγεώργη Σερβίας προς απέναντι. Όσο λοιπόν και να φανεί απίστευτο στους άσπονδους φίλους μας, οι συνθήκες αυτές δεν εκπληρώνονταν κι αναγκαστήκαμε, ρισκάροντας επανειλημμένα σε βάρος της ασφάλειας μας, ν’ ακυρώσουμε την ενέργεια την τελευταία στιγμή κυριολεκτικά, πάνω από 15 φορές, κυρίως επειδή υπήρχε κόσμος στα σημεία αυτά ή επειδή το αυτοκίνητο, δυο τρεις φορές, πήγε ίσια.
Θ’ αναφέρουμε μονό δυο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, που μπορούν να ελεγχθούν. Τη μια (ίσως την Πέμπτη 18 Ιούνη) λίγο πριν πραγματοποιηθεί η ενέργεια και ενώ όλα ήταν έτοιμα και οι σύντροφοι στις θέσεις τους, κατά διαβολική σύμπτωση ξέσπασε πυρκαγιά στο πατάρι του μαγαζιού του ισογείου, ακριβώς κάτω από το σημείο εκτόξευσης της ρουκέτας. Αμέσως γέμισε κόσμο ο δρόμος, ήρθαν οι πυροσβέστες και έσβησαν τη φωτιά. Τη δεύτερη ήταν την Πέμπτη 25 Ιούνη και ακυρώθηκε επειδή ήταν στη Μερσεντές η γυναίκα του Παλαιοκρασσά. Την έφεραν με το Άουντι οι ασφαλίτες στις 8 παρά 10 κι από τις ρεβεράντζες και τη δουλικότητα τους συμπεράναμε ότι θάταν η γυναίκα του. Στις 8 βγήκε ο Παλαιοκρασσας έχοντας αλλάξει κοστούμι — φαίνεται ότι πήγαιναν σε κάποια δεξίωση — κι έφυγαν στις 8 και πέντε πηγαίνοντας προς Φιλελλήνων.
Την εκτέλεση της ενέργειας είχαν αναλάβει δυο ομάδες, εκ των οποίων η κύρια εκτελεστική ομάδα ήταν τετραμελής. Ένας σύντροφος αυτής της ομάδας, που βρίσκονταν στο βάθος της αίθουσας όπου είχαμε στήσει τον εκτοξευτήρα, έλεγχε αν μπήκε στη Μερσεντές ο Παλαιοκρασσάς, αν δεν μπήκε κάποιος τρίτος άσχετος και ανάλογα έδινε το σήμα στο σύντροφο που θα πατούσε το τηλεχειριστήριο. Δυστυχώς ένας συνδυασμός από δυσμενή γεγονότα τον έκαναν να μη δει σωστά.
Κατ’ αρχή ποτέ δεν είχε έρθει η γυναίκα του ή άλλη γυναίκα τέτοια ώρα, δηλαδή νωρίς το απόγευμα, να μπει στη Μερσεντές μαζί με τον Παλαιοκρασσά, να βάζουν φακέλους στη Μερσεντές ή να φεύγουν με το ασφαλίτικο Άουντι. Έτσι, όταν λίγο μετά τις 4 παρατήρησε τη συνηθισμένη έντονη κινητικότητα, απ’ τους ασφαλιτές λίγο πριν φύγει, γύρω απ τα αμάξια, είδε τις δυο γυναίκες, τη βιασύνη των μπάτσων και τη διαφορετική συμπεριφορά τους από αυτή της πάρα πάνω Πέμπτης, δεν τις είδε να μπαίνουν στη Μερσεντές. Νόμισε ότι μπήκαν στο Άουντι, που ήταν παρκαρισμένο ακριβώς πίσω απ’ τη Μερσεντές. Ακόμη δεν είδε —ίσως και λόγω της σκόνης που υπήρχε στα παράθυρα— ότι ο Παλαιοκρασσας κάθησε στη θέση του οδηγού. Νομίζοντας λοιπόν ότι οι γυναίκες μπήκαν στο πίσω Άουντι, έδωσε θετικό σήμα για την εκτόξευση. Αυτό ήταν λάθος μας, γιατί έπρεπε να είμαστε τελείας σίγουροι, ότι δεν υπήρχαν άλλοι στη Μερσεντές.
Τη στιγμή που πατήθηκε ο τηλεχειρισμός, και οι 4 σύντροφοι της ομάδας βρίσκονταν πολύ κοντά στη Μερσεντές. Ιδιαίτερα ο σύντροφος που το πάτησε έπρεπε νάναι σχεδόν δίπλα, γιατί αλλιώς το σήμα δεν έπιανε —γι’ αυτό είχαμε και μεγάλη κεραία. Οι δύο σύντροφοι έλεγξαν τους δρόμους και είδαν, ότι στα συγκεκριμένα σημεία δεν υπήρχε κανένας διαβάτης. Βουλής προς το φαρμακείο, Βουλής προς τη γκαλερί, στη διάβαση Καραγεώργη Σερβίας στο ύψος του φαρμακείου. Το αυτοκίνητο άρχισε να παίρνει τη στροφή. Είχαμε βάλει ένα συγκεκριμένο σημάδι, μετά από δεκάδες δοκιμές. Όταν η Μερσεντές το έφτανε, ο σύντροφος θα πάταγε το τηλεχειριστήριο. Η ρουκέτα θα έσκαγε στο κέντρο του παρ-μπριζ. Δυστυχώς για μας, το γεγονός ότι ο Παλαιοκρασσας οδηγούσε το αυτοκίνητο, πράγμα που αγνοούσαμε, τον έσωσε. Γιατί πήρε τη στροφή, όντας λιγότερο εξοικειωμένος με το μεγάλο και βαρύ αμάξι, λίγο πιο αργά, με αποτέλεσμα να φτάσει “στο σημείο ορισμένα εκατοστά του δευτερολέπτου πιο αργά. Αν πήγαινε μερικά εκατοστά του δευτερολέπτου πιο γρήγορα, η ρουκέτα θάσκαγε πάνω στο καπό της μηχανής της Μερσεντές. Ένα δέκατο του δευτερολέπτου πιο γρήγορα, θάσκαγε στο κέντρο του παρ-μπριζ. Αν ήταν στο τιμόνι ο οδηγός του, η ρουκέτα θάβρισκε το στόχο της.
Όλα αυτά δείχνουν καθαρά στον καθένα, πόση σχέση με την αλήθεια έχουν οι αθλιότητες που γράφτηκαν και ειπώθηκαν εναντίον μας στα ΜΜΕ και τι ατιμίες έγιναν από τους δημοσιογράφους σε βάρος μας. Δεν νομίζουμε νάχει ξαναγίνει ενέργεια, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ’ όλο τον κόσμο, που ν’ ακυρώθηκε πάνω από 15 φορές, κυρίως λόγω των διερχομένων πεζών. Όπου οι αγωνιστές έμπαιναν σχεδόν καθημερινά στον εγκαταλειμμένο χώρο του ορόφου, έστηναν τον εκτοξευτήρα, περίμεναν για τη δουλειά, έπιαναν θέσεις, την ακύρωναν, ξανάμπαιναν, αποσύνδεαν το μηχανισμό, έβγαζαν τη ρουκέτα απ’ τη σωλήνα, ξαναμάζευαν τους τρίποδες, τους σωλήνες, το δέκτη, την κεραία, τη ρουκέτα, έφευγαν και επέστρεφαν την επομένη.
Αν λοιπόν μπορεί κάποιος να μας κατηγορήσει για κάτι, είναι για το αντίθετο. Ότι έχοντας θέσει σαν πρώτη προτεραιότητα την ασφάλεια των τρίτων περαστικών και προκειμένου να αποφύγουμε τον τυχαίο τραυματισμό κάποιου διερχομένου, παίξαμε το κεφάλι μας στην κυριολεξία κορώνα-γράμματα, αφού καταπατήσαμε συνειδητά αρκετά μέτρα ασφαλείας μας. Κι αν η αστυνομία πρόσφερε τις πρώτες βοήθειες κανονικά, αν δεν εμπόδιζε κι απαγόρευε στον κόσμο πούχε μαζευτεί να το κάνει, όπως το ζητούσε, και ο άτυχος Θάνος Αξαρλιάν θα ζούσε και οι άλλοι ελαφρά τραυματίες θάταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση.
Άλλωστε μόνο η πρακτική μας αποδεικνύει αδιάψευστα του λόγου το αληθές. Μετά από 17 χρόνια δράσης μας και δεκάδες δυναμικές ενέργειες, με βόμβες ισχυρότατες ή μέτριες, τηλεκατευθυνόμενες ή μη, ρουκέτες, πιστόλια κλπ., δεν έχει υπάρξει ούτε ένας τυχαίος περαστικός κάπως σοβαρά τραυματισμένος.
Αθήνα 19-7-92
