Για κάποιους το κοντέρ έχει γράψει στη βιοπάλη ακόμη και πάνω από έξι δεκαετίες, μας λένε. Σκληρά εργαζόμενοι σε οικοδομές, στα κτήματα, στις λαϊκές αγορές, ως υπάλληλοι γραφείου. Όπου μπορεί να βγει το μεροκάματο για να προσφέρουν στην οικογένεια. Τι γίνεται όμως όταν μπουν στη λίστα των συνταξιούχων; Την απάντηση τη δίνει η ίδια η ζωή, αφού όπως δηλώνει στο Flash.gr ο κύριος Αριστοτέλης Κάντας, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συνταξιούχων Επικουρικής Ασφάλισης, στη χώρα μας περίπου 150.000 συνταξιούχοι – απ’ όλα τα ταμεία- εργάζονται για να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα…
«Κοίταξε να δεις οι αγρότες για παράδειγμα, γιατί κι εγώ από νησί είμαι, από την Κέρκυρα και τους βλέπω, είναι 90 ετών, 92 και πηγαίνουν και μαζεύουν ελιές, παίρνουν τον γκασμά και την τσάπα και οργώνουν τα κτήματά τους. Πηγαίνουν στον αγρό μέχρι να πεθάνουν. Άλλοι κάνουν άλλα επαγγέλματα. Κάποιος μπορεί να είναι λογιστής σε μια εταιρεία και να μπορεί να δουλεύει μέχρι και τα 84, 85 του.
Βλέπεις ο άλλος να μην έχει να φάει και πουλάει λαχεία ο άνθρωπος για να συμπληρώσει τη σύνταξή του. Αυτός ο άνθρωπος καλά κάνει και εργάζεται.»
Στην Ελλάδα, τονίζει ο κύριος Κάντας υπάρχουν περίπου 2,5 εκατομμύρια συνταξιούχοι. Όμως δεν βιώνουν όλοι την ίδια πραγματικότητα. Με τη μέση σύνταξη να κυμαίνεται, μας λέει, στα 700 με 750 ευρώ, οι λύσεις για κάποιους είναι εργασία, τεφτέρι και λιτότητα…
«Οι συνταξιούχοι έχουν αρχίσει πάλι το τεφτέρι. Ο κόσμος υποφέρει, δυστυχώς. Υποφέρει. Η ακρίβεια, η αισχροκέρδεια… Παλιά υπήρχε ένα πλαφόν στις συντάξεις που έλεγε ότι κάτω από 750 ευρώ δεν θα πέφτει η σύνταξη. Τώρα υπάρχουν συντάξεις και με 230 και με 300 και με 400 και με 500 ευρώ. Εμείς έχουμε πει, όπως έχει γίνει η συλλογική σύμβαση του μισθωτού, που είναι κοντά στα 800 – 850 ευρώ, έτσι να πάει και η κατώτατη σύνταξη.
Δεν μπορεί (κάποιος) να ζήσει με αυτά τα λεφτά. Δυστυχώς, τους βλέπεις όλους λιτοδίαιτους τώρα. Περνάς λιτά, περνάς λιτά. Δηλαδή, τα χρόνια του μεσοπολέμου περνάμε τώρα. Πραγματικά, όπως σας το λέω, τα χρόνια του μεσοπολέμου. Πρώτα πηγαίναμε και γεμίζαμε ένα καλάθι στο σούπερ μάρκετ. Τώρα πηγαίνεις και παίρνεις μετρημένα πράγματα. Λίγες ντομάτες, λίγα πορτοκάλια, λίγα χόρτα, λίγα όσπρια, και άντε να βάλεις και μια σαρδέλα, μέχρι γαύρο.»
«Είμαι 80 ετών και εξακολουθώ και εργάζομαι στην οικοδομή»
Συνταξιούχος εργαζόμενος και ο κύριος Μιχάλης Χ., ετών 80. Από 12 ετών μέσα στις οικοδομές, τα 950 ευρώ που λαμβάνει ως σύνταξη κάθε 27 του μήνα, φτάνουν μόλις για το πρώτο 15ήμερο. Συνεπώς, προσπαθεί και βρίσκει από παλιούς γνωστούς δουλειές για να συμπληρώνει και να καλύπτει τις βασικές ανάγκες του ίδιου και της συζύγου του, μας λέει…
«Στα 80 σου, αν τέλος πάντων είσαι σε κάποια καλή φυσική κατάσταση, βρίσκεις ένα παλιό συνάδελφο να πας να βοηθάς σε κάτι, έστω για να πάρεις ένα μεροκάματο. Θα σας φανεί παράξενο, αλλά εγώ ξέρω άνθρωπο 85 ετών που πάει στην οικοδομή κάθε μέρα. Σε βοηθητικές δουλειές φυσικά, για να συμπληρώνει τη σύνταξή του. Και είναι 85 χρόνων!
Και όχι μόνο στην οικοδομή και σε στεγασμένα επαγγέλματα. Εγώ ξέρω ανθρώπους που ήταν ξυλουργοί και πάλι από κάπου προσπαθούν να πιαστούν. Σιδεράδες, πολλοί μπογιατζήδες κλπ. Τέτοια επαγγέλματα. Τώρα δεν ξέρω για επαγγέλματα ανθρώπων που ήταν υπάλληλοι στον ιδιωτικό τομέα και είναι συνταξιούχοι. Δεν ξέρω και γι αυτούς.»
Η εργασία σε αυτήν την ηλικία δεν είναι επιλογή μας λέει ο κύριος Μιχάλης που όπως θα περίμενε κανείς, σε αυτήν την ηλικία αντιμετωπίζει και θέματα υγείας. Όμως η απασχόληση είναι μονόδρομος, συμπληρώνει, αφού τα έξοδα είναι δυσβάσταχτα…
«Οι δαπάνες της ζωής είναι μεγάλες. Δεν φτάνουν τα χρήματα. Τα χρήματα μας φτάνουν για 15 ημέρες. Αν πεις ότι στο ρεύμα για παράδειγμα έδινα 250 ευρώ την τετραμηνία, τώρα θέλω 120 ευρώ το μήνα. Αν έχω ένα κινητό τηλέφωνο που είναι απαραίτητο για να μιλήσω με την οικογένειά μου, με τα εγγόνια μου. Αν έχω ένα αμαξάκι μικρό και κάθε τόσο θέλει τα τέλη κυκλοφορίας, συντήρηση, καύσιμα για να κινηθείς, όλ’ αυτά δεν μας φτάνουν. Δεν μιλάω φυσικά και για τα σούπερ μάρκετ που θέλεις να πάρεις πέντε πράγματα και δεν σε φτάνει για πέντε πραγματάκια ένα πενηντάρικο.
Και φυσικά δεν μιλάμε και για το θέμα της ασθένειας εν τω μεταξύ. Έχουμε φτάσει να θέλουμε 70 ευρώ το μήνα για φάρμακα. Κι αν κι η γυναίκα σου έχει κάποιο πρόβλημα, όπως συμβαίνει στην περίπτωσή μας, φτάνεις τα 100 ευρώ το μήνα, μόνο για το φαρμακείο.»
Εκτός όμως από βιοποριστικό πρόβλημα είναι και θέμα αξιοπρέπειας, μας λέει η σύζυγός του, Χριστίνα Γ. γιατί όταν τα χρήματα δεν φτάνουν για να καλύψεις τις βασικές σου ανάγκες, σίγουρα δεν περισσεύουν για να προσφέρεις ένα χαρτζιλίκι στα εγγόνια σου…
«-Με τη σύνταξη του συζύγου τι προλαβαίνετε να καλύψετε; Μπορείτε να πάτε έστω για έναν καφέ;
Όχι. Είναι πολύ δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Έχουμε να πάμε για παράδειγμα σε κατάστημα ένδυσης χρόνια. Δεν πάμε, το έχουμε ξεχάσει το είδος αυτό. Αν χρειαστούμε κάτι, πάμε μέχρι τη λαϊκή. Ταβέρνα; Αν δεν είναι τα παιδιά μας δεν ξέρουμε τι χρώμα έχει. Μια καφετέρια; Πάλι το ίδιο. Γιατί αυτά τα χρήματα άμα πάμε να τα διαθέσουμε έτσι, θα λείψουν από τη διατροφή μας. Οπότε όπως καταλαβαίνετε αυτά δεν υπάρχουν.
Μας έχουν κόψει τα δώρα, τα επιδόματα. Εμένα ο σύζυγός μου δεν πήρε ποτέ δώρο ή καλοκαιρινό επίδομα. Ποτέ. Μας τα κόψανε. Γιατί να μας τα κόψουν αυτά; Αυτά λείπουν σε όλους τους συνταξιούχους. Δεν μπορούμε να προσφέρουμε στα εγγόνια μας κάτι και να σταθούμε απέναντί τους με αξιοπρέπεια. Ντρεπόμαστε που δεν μπορούμε να τους δώσουμε έστω ένα δωράκι.»
Συνταξιούχοι: «Να μας δώσουν επιτέλους την 13η σύνταξη την οποία την πληρώσαμε»
Τα αιτήματα των συνταξιούχων, γνωστά και πάγια. Η μεγαλύτερη πληγή, όπως λένε χαρακτηριστικά, είναι η 13η σύνταξη. Δεν είναι όμως μόνον αυτή. Η κατάργηση της Εισφοράς Αλληλεγγύης Συνταξιούχων (ΕΑΣ) ενός φόρου που επιβάλλεται στις υψηλές συντάξεις κι ο οποίος θεσπίστηκε το 2010 για τη χρηματοδότηση κοινωνικών δαπανών και την κάλυψη ελλειμμάτων ασφαλιστικών ταμείων, θα τους δώσει σημαντική ανάσα, τονίζει ο Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συνταξιούχων Επικουρικής Ασφάλισης…
«Τα πάγια αιτήματα που έχουμε κάνει σαν κλαδικές οργανώσεις από τη ΣΕΑ (Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα), είναι αυτά που λέμε και στη σημερινή κυβέρνηση αλλά και σε όλες τις κυβερνήσεις. Ότι θα πρέπει να δοθούν πραγματικές αυξήσεις που να καλύπτουν τον πληθωρισμό. Θα πρέπει επιτέλους να μας δώσουν τη 13η σύνταξη την οποία την πληρώσαμε. Την πληρώναμε επί σαράντα χρόνια. Και μας τα κρατούσαν αυτά τα λεφτά σ’ έναν «κουμπαρά» και μας έλεγαν πως όταν θα πάρεις σύνταξη θα στα γυρίσουμε. Και αυτά δεν μας τα δίνουν. Επίσης να καταργηθεί η εισφορά αλληλεγγύης του συνταξιούχου.
Οι συνταξιούχοι χρωστάνε και πάνε κάθε τέλος του μήνα και δίνουν έναντι. Στην ενέργεια, με 50 και 60 ευρώ. 30 ευρώ. Με δόσεις πάνε και πληρώνουν. Ούτε και στο σούπερ μάρκετ πλέον δεν πάνε. Γυρνάνε στον μπακάλη της γειτονιάς. Τι να σου φτάσει να πάρεις με 750 ευρώ; Τι; Κόπηκε μέχρι και ο καφές στα καφενεία. Παλιά στα καφενεία πήγαινες και τα έβλεπες γεμάτα. Τώρα ούτε στο καφενείο δεν πάει ο συνταξιούχος. Το σκέφτεται να πάει να πιει ένα καφέ που έχει πάει στα 2,5 ευρώ.»
Όσο για ένα ακόμη πάγιο αίτημα, αυτό της κατάργησης της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις, φαίνεται να ικανοποιείται αφούαπό την 1η Ιανουαρίου 2026 ξεκινά η εφαρμογή του μέτρου για τη σταδιακή κατάργηση της, όπως είχε εξαγγελθεί από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη στη ΔΕΘ.
