Για χρόνια, ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς κατηγορούνταν για τη φαινομενική αδυναμία του να ενσταλάξει πειθαρχία στο αντιμαχόμενο υπουργικό συμβούλιο, για τη σιωπή του απέναντι στις συνεχείς υπουργικές διαμάχηες. Αυτή την εβδομάδα η σφίγγα επιτέλους μίλησε. Και με λίγα λόγια έριξε την κυβέρνηση.
Ο Σολτς εμφανίστηκε ενώπιον των δημοσιογράφων το απόγευμα της Τετάρτης για να ανακοινώσει ότι απέλυσε τον υπουργό Οικονομικών του Κρίστιαν Λίντνερ, στην πραγματικότητα τραβώντας την πρίζα του ίδιου του συνασπισμού του. Περιέγραψε τον Λίντνερ με τρόπο που προκάλεσε έκπληξη στους παρευρισκόμενους: «εγωιστή», «ανεύθυνο» που νοιάζεται «μόνο για τη βραχυπρόθεσμη επιβίωση του κόμματός του». Η ερώτηση στα χείλη πολλών ήτα: γιατί του πήρε τόσο καιρό;
«Έπρεπε να είχε δώσει τελεσίγραφο στον Λίντνερ εδώ και πολύ καιρό», είπε ο Βόλφγκανγκ Σρέντερ, πολιτικός επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο του Κάσελ. «Είτε θα συνεργαστείς μαζί μας εποικοδομητικά είτε θα ακολουθήσουμε χωριστούς δρόμους.
Ο συνασπισμός του Σολτς δεν ήταν ποτέ μια ιδιαίτερα σταθερή κατασκευή. Ήταν ένα πολιτικό πείραμα – ο πρώτος τριμερής συνασπισμός που αποτελούνταν από τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) του καγκελαρίου, τους φιλελεύθερους Ελεύθερους Δημοκράτες (FDP) του Λίντνερ και τους Πρασίνους – κόμματα που ήταν αμήχανοι συνοδοιπόροι από την αρχή.
Η συμμαχία αποκαλύφθηκε με πολλές φανφάρες μετά τις εκλογές στο τέλος του 2021 και ξεκίνησε αμέσως ένα προοδευτικό πρόγραμμα που σηματοδότησε μια νέα αρχή μετά την αδράνεια της εποχής της Άνγκελα Μέρκελ. Όμως, τα σχέδιά του ανατράπηκαν γρήγορα από την πλήρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022.
Το «σημείο καμπής» στον συνασπισμό
Ο Σολτς είχε προβλέψει ότι η πράσινη μετάβαση της Γερμανίας θα επέφερε ένα νέο «οικονομικό θαύμα», με ρυθμούς ανάπτυξης να μην έχουν παρατηρηθεί από τα χρόνια της άνθισης της δεκαετίας του 1950. Αντίθετα, βρέθηκε να προσπαθεί να βρει πώς να περάσει η Γερμανία τον χειμώνα χωρίς ρωσικό αέριο.
Ο ίδιος και οι υπουργοί του ανταποκρίθηκαν στην πρόκληση, ξεπερνώντας σε μεγάλο βαθμό την ενεργειακή κρίση. Αναπροσανατολίστηκαν επίσης η γερμανική αμυντική και εξωτερική πολιτική, σε αυτό που ο Σολτς ονόμασε «Zeitenwende», ή σημείο καμπής, συμφωνώντας για μαζικές προμήθειες όπλων στην Ουκρανία και ένα τεράστιο πρόγραμμα επανεξοπλισμού. Όμως η εξωτερική ενότητα κάλυψε βαθιές ιδεολογικές ρωγμές. Το SPD ήθελε να στηρίξει το κράτος πρόνοιας, οι Πράσινοι ήθελαν δράση για την κλιματική αλλαγή και το FDP είχε εμμονή να διασφαλίσει ότι η Γερμανία δεν θα αναλάβει υπερβολικό δημόσιο χρέος. «Οι πολλές πολιτικές μας διαφορές καλύφθηκαν από όλα τα χρήματα που είχαμε στη διάθεσή μας», είπε ο Λίντνερ την Πέμπτη. «Αυτό μας επέτρεψε να συμβιβάσουμε πολιτικές ιδέες που ήταν ουσιαστικά ασυμβίβαστες». Πέρυσι, όλο αυτό το οικοδόμημα κατέρρευσε.
Σε μια απόφαση-βόμβα τον Νοέμβριο του 2023, το συνταγματικό δικαστήριο της Γερμανίας απέρριψε τον προϋπολογισμό του Σολτς με το σκεπτικό ότι είχε παραβιάσει το «φρένο χρέους», το κατοχυρωμένο από το σύνταγμα ανώτατο όριο της χώρας για νέο δανεισμό. Αυτό άνοιξε μια τεράστια δημοσιονομική τρύπα που τα κόμματα του συνασπισμού αγωνίστηκαν να καλύψουν.
Ξαφνικά, τα τρία κόμματα άρχισαν να διαπληκτίζονται δημόσια για το τι να κάνουν. Το SPD και οι Πράσινοι ήθελαν να αναστείλουν τον κανόνα του χρέους για να επιτρέψουν στο κράτος να δανειστεί περισσότερα χρήματα για την Ουκρανία και να επενδύσει σε υποδομές. Ο Λίντνερ, ως επικεφαλής του FDP, αντιστάθηκε αποφασιστικά σε αυτές τις απαιτήσεις.
Η τρύπα 13,5 δις ευρώ και το «φρένο χρέους»
Οι εντάσεις αυξήθηκαν καθώς οι οικονομικές προοπτικές της Γερμανίας σκοτείνιασαν. Η χώρα αντιμετώπιζε πτώση της παραγωγής στις βιομηχανίες αυτοκινήτων, χημικών και μηχανικών. Αυτό το φθινόπωρο, οι υπουργοί υποβάθμισαν τις προβλέψεις τους για την ανάπτυξη, παραδεχόμενοι ότι η Γερμανία έχει πλέον κολλήσει στην πρώτη διετή ύφεση από τις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Αυτό εκτροχίασε τα σχέδια δαπανών της κυβέρνησης, αναγκάζοντας τον Λίντνερ να μειώσει την εκτίμησή του για τα έσοδα του επόμενου έτους. Μια τρύπα 13,5 δισ. ευρώ άνοιξε στον προϋπολογισμό για το επόμενο έτος. Η διαμάχη για το πώς θα γεφυρωθεί αυτό το χάσμα γινόταν όλο και πιο πυρετώδης. Ο Λίντνερ είπε την Πέμπτη ότι τα μέρη «ήλπιζαν πάντα» ότι θα μπορούσαν να σημειώσουν πρόοδο μέσω συμβιβασμού. Αλλά «με την κατάσταση της οικονομίας και των δημοσιονομικών, αυτό το κενό, αυτή η πολιτική του χαμηλότερου κοινού παρονομαστή, δεν ήταν πλέον δυνατή».
Ο Σολτς προσπάθησε για μήνες να μεσολαβήσει μεταξύ των αντιμαχόμενων μερών και να σταθεροποιήσει το κρατικό καράβι. Την Τετάρτη παραδέχτηκε πόσο δύσκολο ήταν να φτάσουμε σε συμβιβασμούς. «Μερικές φορές αντιμετώπισα σκληρά τα όρια των πολιτικών μου πεποιθήσεων», είπε. «Είναι δύσκολο να χτυπήσεις το τραπέζι σε έναν τόσο ανόμοιο συνασπισμό – καταλήγεις να σπάσεις πορσελάνη», είπε η Ursula Münch, διευθύντρια της Ακαδημίας Πολιτικής Εκπαίδευσης στο Tutzing της Βαυαρίας. «Αλλά θα μπορούσε να ήταν λίγο πιο ξεκάθαρος για το τι ήθελε να πετύχει και να το είχε επικοινωνήσει καλύτερα».
Καθώς η οικονομία επιδεινώθηκε και οι διαμάχες εντάθηκαν, τα ποσοστά των κομμάτων του συνασπισμού κατρακύλησαν. Και οι τρεις είχαν καταστροφικές επιδόσεις στις εκλογές στην ανατολική Γερμανία τον Σεπτέμβριο, όπου σημειώθηκαν ισχυρά κέρδη για τα λαϊκιστικά κόμματα της δεξιάς και της αριστεράς. Μια δημοσκόπηση στο τέλος του περασμένου μήνα έδειξε ότι οι συνδυασμένες βαθμολογίες του SPD, των Πρασίνων και του FDP ήταν τώρα χαμηλότερες από αυτές της αντιπολιτευόμενης Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης – του συντηρητικού κόμματος της Μέρκελ.
Ο καγκελάριος με τη μικρότερη θητεία στη Γερμανία
Οι βοηθοί του Σολτς υπερασπίζονταν τακτικά το στυλ διακυβέρνησής του. Ήταν ένα «σταθερό χέρι στο τιμόνι», ήταν ατάραχος, ταπεινός και αρκετά ευέλικτος ώστε να βρίσκει λύσεις όταν οι συνάδελφοί του στο υπουργικό συμβούλιο έπεφταν έξω. Για την Ουκρανία είχε ακολουθήσει αυτό που ο ίδιος αποκαλούσε «συνετή» πορεία, ισορροπώντας μεταξύ των ειρηνιστών του κόμματός του που επιθυμούσαν ένα γρήγορο τέλος του πολέμου και της πιο σκληροπυρηνικής υπέρ του Κιέβου φατρίας στους Πράσινους και το FDP που ήθελε μεγάλη αύξηση σε προμήθειες όπλων.
Έχει υπερασπιστεί το συναινετικό του στυλ. «Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, είναι καταπληκτικοί, λένε πάντα «πάμε! Στα οδοφράγματα! Όλοι μετά από εμένα!», είπε ο Σολτς σε μια επαγγελματική συνάντηση το πρωί της Πέμπτης, ώρες μετά την απόλυση του Λίντνερ. «Αλλά ο κόσμος δεν είναι έτσι, ποτέ δεν ηγούνται μόνο ένας ή δύο άνθρωποι. Όλοι πρέπει να συνεννοούμαστε μεταξύ μας».
Ο Ρόμπερτ Χάμπεκ, ο υπουργός Οικονομίας των Πρασίνων, δήλωσε την Πέμπτη ότι όποιος πίστευε ότι ο επόμενος συνασπισμός θα ήταν ευκολότερος στη διαχείριση κοροϊδεύει τον εαυτό του. «Δεν αρκεί να έχουμε κοινοβουλευτική πλειοψηφία», είπε στους δημοσιογράφους. «Δεν χρειάζεται να είσαι διορατικός για να δεις ότι στο μέλλον, ακόμα και μετά τις επόμενες εκλογές, δεν θα είναι αυτόματα ευκολότερο».
Ωστόσο, άλλοι πιστεύουν ότι ο Σολτς θα μπορούσε να είχε κάνει περισσότερα για να εξασφαλίσει την ενότητα του υπουργικού συμβουλίου. «Ήταν σαν συντονιστής σε πάνελ, όχι καγκελάριος, και απλώς άφηνε τα πράγματα να ξεφύγουν», είπε ο Σρέντερ. «Ήταν πολύ αντιδραστικός, κυρίως επικεντρωμένος στο να κρατήσει το σόου στο δρόμο».
Μετά την απόλυσή του, ο Λίντνερ επέκρινε επίσης το στυλ ηγεσίας του Σολτς. Ο καγκελάριος δεν είχε «τη δύναμη να επιτρέψει νέο ξεκίνημα για τη χώρα μας», είπε, και οι προτάσεις του για οικονομική μεταρρύθμιση ήταν «βαρετές, μη φιλόδοξες». Ο Σολτς, ο οποίος θα μείνει τώρα στα χρονικά ως ένας από τους καγκελαρίους με τη μικρότερη θητεία στη μεταπολεμική ιστορία της Γερμανίας, είπε κάποτε ότι «όποιος θέλει την ηγεσία από εμένα θα την πάρει»: ήταν μια υπόσχεση που λένε οι επικριτές του ότι δεν εκπλήρωσε ποτέ.
