Το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα έχει απωλέσει τα τελευταία χρόνια και τα τελευταία ίχνη αναξιοπιστίας που του είχαν απομείνει.
Γι΄ αυτό μεγάλες συνομοσπονδίες έχουν χάσει κάθε επαφή με τους εργαζόμενους και την κοινωνία και εξακολουθούν να υπάρχουν μόνο ως οργανώσεις – σφραγίδες, στις οποίες βολεύονται επαγγελματίες συνδικαλιστές που εξακολουθούν ακόμη να έχουν μεγάλα προνόμια.
Το απεργιακό κάλεσμα που απηύθυναν τα συνδικάτα για συμμετοχή στη χθεσινή απεργία, μόνο ως φάρσα μπορεί να εκληφθεί.
Εκτός από κάποιες ΔΕΚΟ και τις συγκοινωνίες που ως συνήθως κάποιοι βρήκαν ευκαιρία για ξεκούραση, όλες οι επιχειρήσεις λειτούργησαν κανονικά.
Όσο για τη συγκέντρωση με εξαίρεση αυτή του ΠΑΜΕ ήταν για γέλια και για κλάματα.
Οι απεργοί του δημοσίου προτίμησαν τα καφέ και τα ουζερί του κέντρου, με αποτέλεσμα να νομίζει κανείς ότι στην Αθήνα δεν γίνεται απεργία, αλλά κάποιο πανηγύρι.
Όταν σε εποχές δύσκολες με την ενεργειακή κρίση και την ακρίβεια, να έχουν περιορίσει τα εισοδήματα των εργαζομένων, οι εργατοπατέρες δεν κατάφεραν να μαζέψουν ούτε πεντακόσια άτομα, τότε αντιλαμβάνεστε το μέγεθος της αναξιοπιστίας τους.
