Υπάρχει ανάγκη μεταρρύθμισης στην ανώτατη εκπαίδευση; Ποια είναι η σκοπιμότητα των μεταρρυθμίσεων; Πως θα τις πετύχουμε; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που θα πρέπει να απαντήσουμε εάν θέλουμε να συζητήσουμε με ειλικρίνεια το νομοσχέδιο της Κυβέρνησης για την αναβάθμιση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο δρόμος για την οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική και τεχνολογική ανάπτυξη μιας χώρας περνά μέσα από την εκπαίδευση. Αυτή παρέχει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και εγγυάται την προκοπή της κοινωνίας. Εάν θέλουμε ως χώρα να είμαστε ανταγωνιστικοί και φιλόδοξοι στη σύγχρονη πραγματικότητα θα πρέπει η ανώτατη εκπαίδευση μας να είναι ποιοτική και πρωτοπόρα.
Αυτό άλλωστε κάνουν και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που επενδύουν εκατοντάδες εκατομμύρια στην εκπαίδευση και στην έρευνα, η Κίνα που διέρχεται μια εκπαιδευτική αναγέννηση ενώ ακόμη και η Ινδία που εξάγει κάθε χρόνο εκατομμύρια επιστήμονες με υψηλό τεχνολογικό υπόβαθρο.
Την στιγμή που σε όλο τον κόσμο η 4η βιομηχανική επανάσταση είναι γεγονός και έννοιες όπως τεχνητή νοημοσύνη, αυτοματοποίηση, υπερυπολογιστές, έξυπνα ρομπότ, Cloud, Big Data Analytics, Data Center, 5G γίνονται μέρος της καθημερινότητας, στην Ελλάδα συζητάμε τα αυτονόητα και θέτουμε παρωχημένα διλήμματα.
Ο βασικός στόχος είναι η δημιουργία ενός ποιοτικού και ανταγωνιστικού Πανεπιστημίου, με υποδομές, με επαρκή και στοχευμένη χρηματοδότηση, με υψηλού επιπέδου διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό, με πλήρως εξοπλισμένα εργαστήρια, με προγράμματα σπουδών διασυνδεδεμένα με την αγορά εργασίας.
Ιδρύματα ασφαλή, που θα παρέχουν στου φοιτητές τους τα πάντα έτσι ώστε να μπορούν να αποκτήσουν και να παράξουν γνώση και υπεραξία και να δώσουν ώθηση στην πατρίδα μας.
Αυτός είναι ο θεμελιώδης σκοπός τους! Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την τριτοβάθμια εκπαίδευση κινείται προς αυτή ακριβώς την κατεύθυνση. Προσπαθεί να επιλύσει παθογένειες ετών που κράτησαν πίσω τα πανεπιστημιακά ιδρύματα έτσι ώστε να επικεντρωθούν στο έργο τους.
Αρχικά, πράττει τα αυτονόητα στον τρόπο εισαγωγής, θέτει όριο στον αριθμό των σχολών που έχει δικαίωμα ο κάθε υποψήφιος να επιλέξει, ορίζει ελάχιστη βάση εισαγωγής ανά σχολή και θεσπίζει χρονικό όριο φοίτησης.
Με αυτό τον τρόπο δημιουργεί υποψηφίους φοιτητές ικανούς να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της σχολής, επιλύοντας ταυτόχρονα και το πρόβλημα των αιωνίων φοιτητών. Επιπλέον προασπίζει την ασφάλεια των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων δημιουργώντας αρμόδια μονάδα ασφάλειας και προστασίας.
Βάζει τέλος σε μια τροχοπέδη δεκαετιών που μετέτρεπε τα ακαδημαϊκά ιδρύματα σε άνδρα ανομίας όπου οι ανθρώπινες ζωές, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και οι υλικοτεχνικές υποδομές βρίσκονταν σε κίνδυνο. Ως εκ τούτου, οι απαντήσεις στα ερωτήματα που τέθηκαν είναι απλές και ξεκάθαρες.
Φυσικά και χρειάζονται μεταρρυθμίσεις στην ανώτατη εκπαίδευση της χώρας. Μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν σε αλλαγές και θα επιτρέψουν στα ιδρύματα να αναπνεύσουν ελεύθερα μακρυά από αγκυλώσεις και να διαδραματίσουν το ρόλο που τους αναλογεί.
Ας είναι λοιπόν αυτό το νομοσχέδιο η αρχή για την επανάσταση του αυτονόητου, η αρχή για την απογείωση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στην πατρίδα μας.
*Ο Νίκος Σιαδήμας είναι Γραμματέας ΚΕ ΟΝΝΕΔ – Μηχανικός Η/Υ & Πληροφορικής, MBA και το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Lykavitos.gr
