Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, μίλησε κατά τη διάρκεια της δεξίωσης για την 48η επέτειο της αποκατάστασης της δημοκρατίας.
Η κυρία Σακελλαροπούλου ανέφερε συγκεκριμένα: «Η σημερινή ημέρα έχει ιδιαίτερο συμβολικό αποτύπωμα και βάρος για τη δημοκρατία μας. Είμαστε ευγνώμονες στους αγωνιστές κατά της δικτατορίας, σε αυτούς που έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή τους για την ελευθερία όλων μας. Πολλοί βρίσκονται εδώ, ανάμεσά μας, ως ελάχιστη ένδειξη χρέους και ευχαριστίας εκ μέρους της Πολιτείας. Η τιμή που τους αποδίδεται δεν έχει μόνον ιστορική αξία, αλλά και παιδαγωγική λειτουργία: μας υπενθυμίζει ότι η υπεράσπιση της δημοκρατίας είναι διαρκής και αποτελεί το πιο υψηλό μας καθήκον. Φέτος, δυστυχώς, στην εκδήλωσή μας, έχουμε μια μεγάλη απουσία, αυτή της Φώφης Γεννηματά.
Σε κάθε επέτειο, η μνήμη μας επιστρέφει στην κυπριακή τραγωδία. Βιώνουμε ξανά την αποτρόπαιη τουρκική εισβολή και τη βαθιά πληγή της εθνικής απώλειας. Η λύση του Κυπριακού ζητήματος, στη βάση των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και του ευρωπαϊκού κεκτημένου, συνιστά την απόλυτη προτεραιότητά μας. Ελλάδα και Κύπρος παραμένουν αταλάντευτα προσηλωμένες στην κατεύθυνση της επανένωσης της νήσου και της απομάκρυνσης των δυνάμεων κατοχής. Καμία υποχώρηση δεν χωρεί στην τουρκική επιθετικότητα και αδιαλλαξία, καθώς και σε κάθε απόπειρα δημιουργίας τετελεσμένων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Σαράντα οκτώ χρόνια μετά, μια άλλη βάναυση παραβίαση του διεθνούς και ανθρωπιστικού δικαίου, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, στοιχειώνει τις μέρες και τις συνειδήσεις μας. Το ουκρανικό δράμα προσβάλλει κατάφωρα τον πυρήνα του πολιτισμού μας. Απέναντι στον αυταρχικό ρωσικό αναθεωρητισμό, η καθαρή και αποφασιστική μας θέση είναι μια απόδειξη πίστης στη σύγχρονη δημοκρατία. Δεν είναι η ώρα για συμψηφισμούς και εκλογικεύσεις, που υποτιμούν την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα και τη συμπόρευσή μας με τις αναπτυγμένες και προοδευτικές χώρες του πλανήτη.
Η οικονομική κρίση και η πανδημία του κορωνοϊού επέδρασαν σωρευτικά και δοκίμασαν τα όριά μας, υλικά και ψυχικά. Οι κρίσεις δημιουργούν νέες κανονικότητες και ευνοούν φυγόκεντρες τάσεις, εντός και εκτός Ευρώπης. Ο λαϊκισμός ριζώνει στις αντιφάσεις και τις ανισότητες, αμφισβητώντας ανοικτά τις βασικές αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Υπονομεύει τη διάκριση των εξουσιών και την ισορροπία του πολιτεύματος. Τα θεσμικά αντίβαρα, όμως, είναι θεμέλια του Κράτους Δικαίου και δεν υποτάσσονται στις πλειοψηφίες και τους εφήμερους συσχετισμούς. Η δικαιοσύνη δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους. Οι δικαστές απολαμβάνουν τις εγγυήσεις του λειτουργήματός τους και οφείλουν να είναι ανεξάρτητοι και αμερόληπτοι, διαφυλάσσοντας το κύρος και την αποστολή τους. Κρίνονται για τις αποφάσεις τους, δεν στοχοποιούνται. Ο διχαστικός λόγος αδικεί τη δημόσια σφαίρα και δεν υπηρετεί τη δημοκρατία μας.
