Με την καθέλκυση του «Φορμίωνα», της τρίτης κατά σειρά φρεγάτας FDI, ξεκινά το ελληνικό καλοκαίρι, καθώς στις 4 Ιουνίου έχει προγραμματιστεί η σχετική τελετή στη Γαλλία, εν μέσω πυρετωδών διαβουλεύσεων για τη νέα αναβαθμισμένη μορφή του ελληνικού στόλου.
Η καθέλκυση του «Φορμίωνα» έρχεται να επισφραγίσει τη μετάβαση του Πολεμικού Ναυτικού σε μια νέα εποχή, καθώς σταδιακά αυξάνονται ορατά οι μεγάλες μονάδες κρούσης κι ενώ παράλληλα έχουν «ζεσταθεί» οι μηχανές της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας, φτάνοντας έως τα… ναυπηγεία.
Καθελκύεται η τρίτη Belharra στη Γαλλία – Σχέδια για την ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού με πλοία ελληνικής κατασκευής
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αναφερθεί εμφατικά στην ανάγκη αυτοδύναμης ανάπτυξης της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας, όπως έπραξε πρόσφατα στη διάρκεια της επίσκεψης στην Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση Εσωτερικού και Νήσων (ΑΣΔΕΝ), με αφορμή την τελετή ένταξης δύο συστημάτων μη επανδρωμένων (αναβαθμισμένων drones) V-Bat, δωρεά του κυρίου Αθανάσιου Λασκαρίδη.
«Είναι αδιανόητο μια χώρα η οποία δαπανά δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε εξοπλισμούς να μην μπορεί να αναπτύξει τη δική της εγχώρια αμυντική βιομηχανία», επανέλαβε ο κ. Μητσοτάκης, μνημονεύοντας το ΕΛΚΑΚ «ως ένα οικοσύστημα νέων, νεοφυών επιχειρήσεων στον τομέα της άμυνας», που θα παρακολουθεί σε πραγματικό χρόνο το τεχνολογικό άλμα της αμυντικής βιομηχανίας.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ζητούμενο για το νέο αμυντικό δόγμα της χώρας είναι η έμφαση σε συστήματα που θα λειτουργούν ως «dual use», ενώ θα ακολουθούν τις ραγδαίες αλλαγές στη φύση του πολέμου, όπου τα μη επανδρωμένα αεροχήματα (drones) και τα αντι-drone συστήματα έχουν καταστεί game changers.
Ενιαίο μοντέλο
Σε αυτήν την προοπτική, η δρομολόγηση της παραγωγής ενός «ελληνικού πλοίου» παραμένει ενεργή, στη λογική κατασκευής ενός ενιαίου μοντέλου. Το «ελληνικό πλοίο» θα μπορούσε να αφορά μια ευέλικτη ναυτική πλατφόρμα περίπου 80 μέτρων με αρθρωτή σχεδίαση, που θα επιτρέπει ανάλογα με την αποστολή της την προσαρμογή του εξοπλισμού και των οπλικών συστημάτων, μειώνοντας έτσι το κόστος -και ανακαλώντας, παράλληλα, την «κατασκευαστική μνήμη» των ελληνικών ναυπηγείων, τα οποία είχαν αδρανήσει σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια.
Αντίστοιχες ναυτικές πλατφόρμες διαθέτουν ήδη χώρες, όπως η Ολλανδία, η Ισπανία και η Γερμανία, ενώ κρίσιμη μεταβλητή για τη μετάβαση του ελληνικού πολεμικού στόλου σε καθεστώς αυτονομίας είναι η σταδιακή απόκτηση εμπειρίας στον κλάδο, αλλά και η εκ νέου προσέλκυση στελεχών που είχαν κατευθυνθεί είτε στον ιδιωτικό τομέα είτε εκτός του πεδίου, λόγω έλλειψης σχετικού ενδιαφέροντος.
Παράλληλα, τυχόν αναθέρμανση της δυνατότητας κατασκευής ελληνικών «ευέλικτων πλοίων» μπορεί να εξυπηρετήσει σε βάθος χρόνου και τη ζήτηση άλλων ελληνικών σωμάτων ασφαλείας, δημιουργώντας μια νέα κουλτούρα ναυπήγησης, με απώτερο στόχο την κατασκευή και μεγάλων μονάδων κρούσης.
Εξάλλου, η κουλτούρα «dual use» διατρέχει κάθετα τη νέα φιλοσοφία των Ενόπλων Δυνάμεων, καθώς τα χρονικά περιθώρια ανάπτυξης νέων υποδομών, αλλά και η ιλιγγιώδης εξέλιξη της αμυντικής τεχνολογίας, οδηγούν στην ανάγκη για «έξυπνες λύσεις» σε συνδυασμό με τις δεδομένες δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας.
