Με μια σειρά στρατηγικών κινήσεων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να περάσει μια τολμηρή μεταρρύθμιση με την οποία διαφωνούσε ένα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας και το ένα τρίτο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.
Ο πρωθυπουργός δεν χρησιμοποίησε καθεστωτικές πρακτικές, ούτε μεθόδους κομματικής πειθαρχίας.
Άφησε τους βουλευτές, ακόμη και υπουργούς που διαφωνούσαν με το νομοσχέδιο, να εκφραστούν με την καταψήφισή του ή την αποχή.
Κατάφερε να κερδίσει τους μεταρρυθμιστές και τους κεντρώους ψηφοφόρους χωρίς να χάσει το παραδοσιακό κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας.
Αντίθετα η αντιπολίτευση περιορίστηκε σε ένα ρόλο χρήσιμου ηλίθιου, βάζοντας πλάτη για να περάσει ο νόμος για τα ομόφυλα ζευγάρια, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να επικαλεστεί προσχήματα και να τον καταψηφίσει.
Προφανώς οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι ανίκανες να χαράξουν τακτική και κυρίως στρατηγική.
Γι’ αυτό είναι αναγκασμένοι να σέρνονται πίσω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με ό,τι συνεπάγεται μια τέτοια εξέλιξη.
