Τις τελευταίες ημέρες έχει έρθει στο προσκήνιο το νέο νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας που περιέχει την επίμαχη διάταξη για την Πανεπιστημιακή Αστυνομία. Πολλά έχουν ακουστεί και άλλα τόσα έχουν γραφτεί για ένα φλέγον ζήτημα που επισκιάζεται από το απόλυτο θέμα των ημερών μας, την πανδημία του Covid-19.
Μια από τις πιο εξοργιστικές τοποθετήσεις αναφέρει πώς οι φοιτητές αντιμετωπίζονται σαν κοινοί παραβάτες. Προφανώς, με κάποια σκοπιμότητα δεν τίθεται ο διαχωρισμός μεταξύ φοιτητών και παραβατών φοιτητών. Σε ποιο κράτος και σε ποια δημοκρατία μια μερίδα του κοινωνικού συνόλου παρουσιάζεται διαφορετική απέναντι στο νόμο; Πουθενά φυσικά, μόνο στη χώρα μας μπορεί να επικρατούν ακόμα αυτές οι αξιώσεις. Ο παραβάτης, από όπου και αν προέρχεται, αποτελεί το λόγο της θέσπισης του εκάστοτε νομικού πλαισίου και πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως ορίζει ο νόμος, ανεξαιρέτως αν είναι ιατρός, δικηγόρος, άνεργος, φοιτητής ή συνταξιούχος.
Σίγουρα οι εικόνες οι οποίες διαδραματίστηκαν στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών συγκλονίζουν ακόμη και τους πιο ασυγκίνητους. Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που εμείς, οι άνθρωποι που ζούμε μέσα στα Πανεπιστήμια, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αντίστοιχες καταστάσεις. Τι να πρωτογράψει κάποιος…
Υπάρχουν πολλά είδη βιας. Μέσα στα πανεπιστήμιά μας όμως εντοπίζονται δύο. Αφενός η βία που εξωγενώς υποκινείται και βρίσκει πρόσφορο έδαφος στους πανεπιστημιακούς κόλπους, χαρακτηριστικά αναφέρω το εμπόριο ναρκωτικών, απόπειρες βιασμών και ληστείες. Αφετέρου έχουμε την πιο ύπουλη μορφή βίας, τη βία που υποκινείται από συγκεκριμένη μερίδα φοιτητών και στόχο έχει πανεπιστημιακούς, αντιφρονούντες φοιτητές, τη δημόσια περιουσία. Ευτυχώς στη συντριπτική πλειοψηφία των τμημάτων , η μερίδα αυτή των φοιτητών δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από μια μικρή μειονότητα. Όλοι τους ξέρουμε πια. Θα τους πετύχει εύκολα κάποιος στα προπύλαια να φωνάζουν για το δίκιο του «επαναστάτη» Δημήτρη Κουφοντίνα.
Από τη μεταπολίτευση και έπειτα στα πανεπιστήμιά μας δόθηκε η ευκαιρία της πλήρους αυτοδιοίκησης. Δυστυχώς τα ίδια τα ιδρύματα δε διαφύλαξαν όπως έπρεπε το δικαίωμά τους στην αυτοδιοίκηση. Αποτέλεσμα είναι έκτροπη κατάσταση που εδώ και χρόνια επικρατεί στα πανεπιστήμια και να έχουμε και περιπτώσεις εγκλημάτων ακόμη και κατά της ζωής.
Δυστυχώς η παραπάνω κατάσταση αποτελεί κατάφορη φίμωση της δημοκρατίας. Κανένα νομοσχέδιο και καμία διάταξη ποτέ δεν έχει καταπατήσει τόσο βάναυσα, τόσο απρεπώς και τόσο χυδαία τον ιερό θεσμό της δημοκρατίας, όσο όλοι αυτοί που σκοπεύουν να συντηρήσουν αυτή την κατάσταση στα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας μας.
Είναι ανώφελο και τουλάχιστον ανώριμο να συγκρίνουμε την κατάσταση που επικρατεί σε ένα ΑΕΙ με ένα άλλο. Το πρόβλημα είναι κοινό και η ανάγκη επίλυσής του επιτακτική. Δεν είναι προσέγγιση το τι κάνουν οι άλλοι. Όπως κάποιοι αναφέρονται στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, κάποιοι άλλοι αναφέρονται στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ που η κατάσταση είναι διαφορετική. Φαύλος κύκλος.
Η νέα σελίδα που ανοίγεται για τα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα, μας φέρνει στο ευρωπαϊκό σήμερα, εγκαταλείποντας το χθες του λαϊκισμού και κάθε τι που δεν σχετίζεται με τα ιδανικά και τις ιδέες του πραγματικού Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος, της κορωνίδας των γραμμάτων και των επιστημών.
Φτιάχνουμε όλοι μαζί το Πανεπιστήμιο του αύριο, απαλλαγμένο από κάθε τι σαθρό που το κρατάει πίσω καθιστώντας το ένα πραγματικό χώρο ελευθερίας της έκφρασης και της σκέψης για ΟΛΟΥΣ.
*Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια Τμήματος Χημείας, ΕΚΠΑ
Μέλος Κεντρικής Επιτροπής ΟΝΝΕΔ
