Το δικό τους δράμα βιώνουν τα τελευταία εικοσιτετράωρα οι πυρόπληκτοι της μεγάλης φωτιάς που εκδηλώθηκε στη βορειοανατολική Αττική. Κάποιες ιστορίες, ωστόσο, όπως αυτή της κυρίας Ευτυχίας από την Πεντέλη, δείχνουν με λεπτομέρεια πώς εξελίχθηκε η μεγάλη καταστροφή.
Η κυρία Ευτυχία κατοικεί κοντά στην πλατεία της Αγίας Τριάδας στην Πεντέλη, έχοντας απέναντί της το βουνό. Μέχρι σήμερα, έχει χτυπηθεί δυο φορές από τη φωτιά. Η πρώτη ήταν το 1998 όταν από την πυρκαγιά που ξέσπασε στο βουνό κάηκε ο πάνω όροφος του σπιτιού της. Ο άντρας της κατάφερε με πολύ κόπο να αποκαταστήσει τις μεγαλύτερες φθορές, όμως έκτοτε το σπίτι δεν ήταν ποτέ το ίδιο. Αυτή τη φορά, όμως, η οικογένεια έχασε δυο σπίτια που είχαν φτιάξει, σε μικρή απόσταση, για τα δυο παιδιά τους.
Πώς εξελίχθηκε η μεγάλη καταστροφή
Από πολύ νωρίς το πρωί της Δευτέρας, η κυρία Ευτυχία έβλεπε απέναντι από το σπίτι της, κάπου στα 500 περίπου μέτρα, μια εστία στο βουνό. «Ήταν μικρή εστία και δεν είχε πολύ αέρα» λέει στο Orange Press η ίδια. Στην ευρύτερη περιοχή επιχειρούσαν ήδη πολλά εναέρια μέσα. Στο συγκεκριμένο σημείο, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, αρχικά έκανε ρίψεις ένα ελικόπτερο, όμως όταν αυξήθηκαν σε τρία, η εστία έδειχνε ότι έχει αντιμετωπιστεί επιτυχώς. Ο άνεμος όμως έμελλε να ενισχυθεί εκ νέου.
«Έριχναν τριάντα ελικόπτερα σε μια φωτιά μια σταλιά. Και δεν πήγαιναν αυτοί με τη μάνικα, ξέρεις, όχι αυτοί με το λάστιχο, αυτοί με το πιστόλι (σ.σ. εννοεί το «κανόνι» νερού) που πάει μέχρι εκεί κάτω. Αν είχαν δυο τέτοια θα την έσβηναν και δεν θα πήγαινε μέχρι το Χαλάνδρι, να καεί ο Γέρακας από εκεί όλα. Από εκεί ξεκίνησαν όλα» λέει με έκδηλη αγανάκτηση. Τα στοιχεία δείχνουν ότι αυτό ήταν το ορμητικό μέτωπο που με την ενίσχυση του ανέμου βγήκε εκτός ελέγχου, κατηφόρισε το βουνό, πέρασε δίπλα από τη Μονή Πεντέλης και τελικά έφτασε έως την Αναπαύσεως ανάμεσα στον Γέρακα και το Χαλάνδρι. Στο διάβα της προκάλεσε μεγάλες καταστροφές, αλλά και τον θάνατο της 65χρονης Νάντιας, στο Πάτημα.
«Μην κλαις γιαγιά, θα το γκρεμίσουμε και θα φτιάξουμε άλλο»
Η κυρία Ευτυχία μιλάει με περηφάνεια για τα δυο σπίτια που με τόσες θυσίες έχτισαν για τα παιδιά και τα εγγόνια τους, σε κοντινό σημείο της περιοχής, στη Νέα Πεντέλη. «Δυο σπίτια και όχι σπίτια, λέμε για σπίτια, των παιδιών, κι όμως πήγαν εκεί και τα κάψανε. […] Στο τέλος τα κόπια μας πήγαν χαμένα» τονίζει, σημειώνοντας ότι είχαν καθαρισμένα τα οικόπεδα.
Σε κάποιο σημείο της ιστορίας, η κυρία Ευτυχία λύγισε. Όμως σύντομα επανήλθε η ζωή στο βλέμμα της καθώς θυμήθηκε τα τελευταία λόγια που της είπε λίγες ώρες πριν ο ένας εγγονός της: «Μην κλαις γιαγιά, θα το φτιάξουμε. Θα το γκρεμίσουμε, θα το πετάξουμε και θα φτιάξουμε άλλο».
