Παρατηρώντας την πολιτική σκηνή της χώρας, δεν είναι δύσκολο να καταλαβει κανείς ότι το πολιτικό σύστημα μιλάει μια γλώσσα ξεπερασμένη την οποία δεν καταλαβαίνει πλέον η κοινωνία.
Εγκλωβισμένο στον πολιτικό ανταγωνισμό και σε ιδεολογικά δόγματα του περασμένου αιώνα, το πολιτικό σύστημα ξεπερνιέται από τις ραγδαίες εξελίξεις που συμβαίνουν στον κόσμο και μοιάζει αποκομμένο από την εποχή του και τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών.
Γι’ αυτό και παρατηρούνται αυτές οι αλλοπρόσαλες αντιδράσεις του εκλογικού σώματος που ενστικτωδώς αναζητά εναν “μεσία” που θα του δώσει τις λύσεις και την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής.
Ετσι, όποιος τάζει αυτά που θέλει να ακούσει το κοινό που έχει στοχεύσει, εκμεταλευόμενος και μια ανορθολογική στάση της κοινωνίας, εξασφαλίζει μια άκοπη πολιτική καριέρα με το αζημίωτο φυσικά..
Ολα δείχνουν ότι ως κοινωνία χρειαζόμαστε μια νέα πολιτική συνείδηση που θα εδράζεται στον ορθό λόγο και στις αναγκες που προκύπτουν από την εποχή μας καθώς και στο όραμα της ουσιαστικής προόδου, του Δημοκρατικού ήθους και της κοινωνικής Δικαιοσύνης.
Εκείνος που θα καταφέρει να βάλει την αντζέντα των θεμάτων που αφορούν το σήμερα και περιγράψει τις λύσεις που θα αλλάξουν άμεσα την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, θα είναι κι εκείνος που θα δημιουργήσει το πλειοψηφικό ρεύμα που απαιτείται για να προχωρήσουμε σε αυτές τις λύσεις.
Για παράδειγμα, ποια είναι η λύση με την οποία θα εκμεταλευτούμε την τεχνολογική πρόοδο ώστε οι ανθρωποι να μειώσουν τις ωρες εργασίας πχ σε 6ωρο;
Ποια είναι η επαιδευτική μεταρρύθμιση που απαιτείται ώστε να σταματήσει η φροντιστηριακή παραπαιδεία που εξαντλεί τον οικογενειακό προυπολογισμό;
Φανταστείτε αν γινόταν κάτι τέτοιο, πόσο μεγάλη θα ήταν η συμβολή, εκτός από την ψυχική υγεία των παιδιών μας, και στην αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος αφού η ελληνική οικογένεια δεν θα στραγγαλιζόταν οικονομικά.
Ποια η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, των γεωπολιτικών αλλαγών διεθνώς, της αμυνας της χώρας, της οικονομίας, της αύξησης και της δικαιότερης διανομής του εθνικού πλουτου;
Ο κατάλογος των παραδειγμάτων θα μπορούσε να είναι και είναι μακρύς.
Αντί λοιπόν να γίνεται μια τέτοια συζήτηση στη δημόσια σκηνή, βλέπουμε μια τοξική συμπεριφορά μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων που βυθίζει τη χώρα σε μια μόνιμη κρίση μονο και μόνο για την αυξηση των ποσοστών των κομμάτων.
Τίποτα δεν δείχνει σήμερα ότι η χώρα εχει βρει την κινησιουργό ιδέα για να προχωρήσει μπροστά και που θα την βγάλει από την πολιτική και κοινωνική καθυστέρηση.
Είμαστε λοιπόν σε αναμονή για να γεννηθεί μια νέα πολιτική συνείδηση στην κοινωνία, ένας νέος Διαφωτισμός θα έλεγα, που θα οδηγήσει και στην ανάδειξη του κατάλληλου πολιτικού προσωπικού που θα τον υπηρετήσει.
Μέχρι τότε η ελπίδα βρίσκεται στην κοινωνία των πολιτών, στους δημοκρατικούς πολίτες που καταλαβαίνουν προς τα που πρέπει να πάνε τα πράγματα και που αγωνίζονται καθημερινά μέσα απο την δουλειά τους και την δημόσια δραστηριοποίησή τους.
Αυτοί κρατάνε τη χώρα στις ράγες της και αυτοί διατηρούν την ελπίδα για πραγματική αλλαγή.
