Πλήρως απογοητευμένος από τον Αλέξη Τσίπρα εμφανίζεται γνωστός δημοσιογράφος , που αποτελούσε έναν εκ των συνομιλητών του επικεφαλής της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης τα τελευταία χρόνια και υπέρ του οποίου αρθρογραφούσε τακτικά.
Σε ένα κείμενο που φέρει την υπογραφή του, στην ιστοσελίδα «Ανοιχτό Παράθυρο», o Γιώργος Λακόπουλος ουσιαστικά αναγγέλλει την απόφαση του να κόψει τις όποιες επαφές του με τον Τσίπρα και επιτίθεται εκ νέου στους στενούς συνεργάτες του Αλέξη Τσίπρα και αφήνει αιχμές εναντίον του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Το άρθρο του δημοσιογράφου:
Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνομιλητές του
Κατά καιρούς βλέπω -σε διαδικτυακά ΜΜΕ – αναφορές που με χαρακτηρίζουν «συνομιλητή του Τσίπρα».
Δεν γνωρίζω τι ακριβώς εννοούν. Λόγω της δουλειάς μου έχω συνομιλήσει με πολλούς πολιτικούς, πολλών κομμάτων σε όλη την κλίμακα: από αρχηγούς μέχρι απλά στελέχη.
Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Στο σημείο συνάντησης της πολιτικής με τη δημοσιογραφία, όλοι συνομιλούν με όλους. Και όλοι τη δουλειά τους κάνουν.
Στο παρελθόν έκρινα -μάλλον αφελώς- σκόπιμο να εξηγήσω τη σχέση μου με τον Τσίπρα. Έχει φόντο την κοινή καταγωγή μας και άρχισε με παρότρυνση του μακαρίτη Βασίλη Μουλόπουλου, ενώ ήταν ήδη Πρωθυπουργός.
Θεωρώ τιμή μου ότι διέθεσε χρόνο μαζί μου για συζητήσεις που δεν είναι και πολύ ευχάριστες από την πλευρά μου, επειδή συνήθως επικρίνω, -όπως ξέρουν αρκετοί πολιτικοί με τους οποίους έχω «συνομιλήσει».
Ούτε του ζήτησα, ούτε μου ζήτησε ποτέ τίποτε. Και δεν είχα ποτέ καμία σχέση με το κόμμα του και τα στελέχη του. Ούτε καμιά συναλλαγή εννοείται.
Απλώς εκτιμούσα την εκατέρωθεν άνεση ανταλλαγής απόψεων με ένα κεντρικό παίκτη της πολιτικής σκηνής. Και το απολάμβανα. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι γήινος πολιτικός.
Όποιος θέλει μπορεί με πει αφελή, αλλά άργησα να ανακαλύψω ότι κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ -και σε ΜΜΕ- απέδιδαν ορισμένα κείμενα μου σε… επίνευση ….Τσίπρα.
Προφανώς δεν μπορούν να καταλάβουν ότι υπάρχουν δημοσιογράφοι που δεν γράφουν καθ’ υπαγόρευση. Και οφείλω να ομολογήσω ότι, ουδέποτε αισθάνθηκα ότι ο πρώην Πρωθυπουργός επιδίωξε να μου υπαγορεύσει οτιδήποτε.
Την βλαπτική πλευρά αυτών των διαδόσεων αντιλήφθηκα ιδιαίτερα μετά το τελευταίο κείμενό μου για τον Δημ. Τζανακόπουλο.
Δεν έχω δυσκολία να παραδεχτώ ότι, αδίκως, συνέδεσα τη λειτουργία του ως γραμματέα του κόμματος -σε σχέση με τη διεύρυνση -με αυτό που χαρακτήρισα «οικογενειακούς λόγους».
Εν πάση περιπτώσει, επειδή κάποιοι παροικούντες στην Κουμουνδούρου αρέσκονται σε ίντριγκες και διαστρεβλώσεις οφείλω – αν και δεν πιστεύω ότι έχει καμία σημασία- κάποιες διευκρινίσεις.
Με όση σημασία έχει πάντως, η υποστήριξή μου προς τον Αλέξη Τσίπρα – αλλά όχι αυτομάτως και προς το κόμμα του- δεν είναι προϊόν καμιάς «συνομιλίας» μαζί του.
Προκύπτει από την πεποίθηση μου για ανάληψη εκ μέρους του ρόλου φυσικού επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης ως κυβερνώσας δύναμης. Όπως τον έχρισαν οι ψηφοφόροι από το 2012 και εντεύθεν.
Αφού ανοίξαμε τη συζήτηση, θα πω ότι αυτή η υποστήριξη είχε κόστος για μένα. Με στοχοποίησε επαγγελματικά και προσωπικά και αφαίρεσε πολλά από το όποιο κεφάλαιο δημοσιογραφικής αξιοπιστίας διέθετα.
Συγκρούσθηκα με πολλούς, δέχθηκα απειλές και λοιδορίες, έχασα φίλους, χάλασα σχέσεις με γνωστούς και δαπάνησα από τον προσωπικό χρόνο μου.
Επιπλέον δέχθηκα πόλεμο και εχθρότητα από το σύστημα Μητσοτάκη – που ζήτησε την απόλυση μου από ένα εργοδότη μου- από το ΚΙΝΑΛ, αλλά και από τον…ΣΥΡΙΖΑ.
Επί γραμματείας Σκουρλέτη με αποδοκίμασε με- σταλινίζουσα-ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας. Στην οποία ανήκει και ο Τσίπρας, αν δεν απατώμαι.
Εννοείται όλα αυτά ήταν -και είναι- δίχως κέρδος κέρατα. Δεν έχω καμία επιδίωξη, καμία ατζέντα, κανένα προσωπικό όφελος. Ούτε το ΑΠ.
Αλλά δεν αλλάζω γνώμη. Είμαι ευτυχής γιατί -ως συνταξιούχος πλέον-δεν έχω καμία εξάρτηση και μπορώ να κάνω τις επιλογές μου ελεύθερα, στηρίζοντας ή αποδοκιμάζοντας όταν κρίνω, οτιδήποτε και οποιονδήποτε. Και αν κάνω λάθος να το διορθώνω. Ή καμιά φορά να διορθώνω το… σωστό.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η δημόσια παρουσία και η προσωπική ακτινοβολία του Τσίπρα είναι το ισχυρό χαρτί της Δημοκρατικής Παράταξης απέναντι στη σημερινή Δεξιά.
Όσοι με διαβάζουν στο ΑΠ γνωρίζουν ότι ενίσταμαι γιατί ο ίδιος δεν επενδύει αρκούντως σ’ αυτό. Αλλά αυτό είναι δικό του θέμα.
Δεν γνωρίζω ποιοι είναι οι συνομιλητές του- ακούω ό,τι και οι άλλοι.
Αλλά για να τελειώνουμε με τους υποβολείς που διακινούν ότι σε κάποιες περιπτώσεις είναι… υποβολέας μου -επειδή «είμαι συνομιλητής του»- και για να απαλλάξω κάποιους από την συνήθεια «να κάνουν τα παράπονα στον δήμαρχο» εξηγούμαι:
Θα συνεχίσω να γράφω- κριτικά για οτιδήποτε και οποιονδήποτε- και στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Αλλά, με λύπη μου, εφεξής δεν θα έχω τη χαρά να απολαύσω μια συνομιλία με τον πρώην Πρωθυπουργό. Δεν θα την επιδιώξω -αν υποθέσουμε ότι και αυτός θα το ήθελε.
Για τους περισσότερους είναι αδιάφορο. Για κάποιους από το κόμμα του, μάλλον σε κακό της κεφαλής τους θα αποβεί ότι απελευθερώνομαι.
Ο δημοσιογράφος είχε ανοίξει μέτωπο με τον Παύλο Πολάκη, τον οποίο είχε χαρακτηρίσει «ανοιχτή πληγή για τον ΣΥΡΙΖΑ, έναν κουτσαβάκη του ίντερνετ» αλλά και με τον Πάνο Σκουρλέτη για τον οποίο έχει γράψει «κάποιος να τον προσέχει» και τον Δημήτρη Τζανακόπουλο για το οποίο είπε ότι “ντύνεται Σκουρλέτης και υπονομεύει τη διεύρυνση”.
Δείτε τι είχε γράψει για τον Δημ. Τζανακόπουλο
Όταν ο Τζανακόπουλος ντύνεται Σκουρλέτης και υπονομεύει τη διεύρυνση
Πριν από όλα στην πολιτική δεν πρέπει να ξεχνιόμαστε. Γι’ αυτό όταν αναφέρεται κανείς στον συμπαθέστατο Δημήτρη Τζανακόπουλο δεν μπορεί να μην λάβει υπόψη ότι κάτι που του καταλογίζεται από σοβαρές πλευρές τούτη χώρου του:
Είναι ένας από τους τρεις υπουργούς του Τσίπρα που ανατινάξαν την δικαστική έρευνα για το σκάνδαλο Νοβάρτις.
Οι άλλοι δυο είναι οι υπουργοί Δικαιοσύνης Κοντονής και Παπαγγελοπούλου, που έκαναν δηλώσεις όταν έφτασε η έρευνα στη Βουλή, ενώ οφείλαν να πάρουν τις μεγαλύτερες δυνατές αποστάσεις, για να μην δώσουν λαβή τους ερευνώμενους τότε να μιλούν για κυβερνητική παρέμβαση. Δεν νοείται υπουργός Δικαιοσύνης να βαθμολογεί σκάνδαλα.
Ο τρίτος είναι ο εγκατεστημένος τότε στο Μέγαρο Μαξίμου τότε ως υφυπουργός Δημήτρης Τζανακόπουλου που έκανε το αδιανόητο: επισκέφθηκε την εισαγγελία του Αρείου Πάγου για να… ενημερωθεί.
Στην πορεία το έκανε χειρότερο. Κατέθεσε στην Εξεταστική Επιτροπή ότι συνέβη… εν γνώσει του Πρωθυπουργού. Αν είναι δυνατόν.
Εν πάση περιπτώσει ο Τζανακόπουλος έγινε γραμματέας της ΚΕ του ΣΥΡΖΑ-ΠΣ.
Ο γραμματέας του κόμματος εκτός του ότι είναι ο Νο2 στην κομματική ιεραρχία – και πρακτικά ο Νο1 σε πολλές περιπτώσεις- είναι και πρόσωπο της εμπιστοσύνης του προέδρου- ιδίως αν αυτός τον πρότεινε.
Για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ένα στέλεχος αυτόν το ρόλο υπάρχει μια πικρή εμπειρία: η θητεία Σκουρλέτη.
Ο τοτε γραμματέας , παρότι θα έπρεπε να έχει υποβάλει παραίτηση- ή να απομακρυνθεί- μετά το φιάσκο του ΣΥΡΙΖΑ στην Αυτοδιοίκηση: κόμμα με 36% δεν πήρε καμία Περιφέρεια και είχε μόλις εξ επανεκλεγέντες Δημάρχους.
Ωστόσο έμεινε -και να μην ξεχνάμε πάλι: έκανε κάτι καταγγελίες μικροαστικού σταλινισμού κατά του ΑΠ- και ανέλαβε να διαχειριστεί τη… διεύρυνση και μετεξέλιξη μετεκλογικά. Όπως ονομάσθηκε η κοινή εσωκομματική προσπάθεια να μην αναζητηθούν αιτίες και ευθύνες για την ήττα.
Ωστόσο πολλοί από τη Δημοκρατική Παράταξη, που κράτησε τον Τσίπρα στο 32% -δοκίμασαν να γίνουν κομματικά μέλη. Εκεί βρήκαν εμπόδιο το σύστημα Σκουρλέτη που τους αποθάρρυνε. Η διεύρυνση δεν απέτυχε τυχαία και σήμερα κομμα με 32% έχει μόλις 50.000 μέλη στα χαρτιά.
Ο Σκουρλέτης τελικά απομακρύνθηκε και τη θέση του πήρε ο υποτιθέμενος εξ απορρήτων του Τσίπρα Τζανακόπουλος.
Πολλοί από όσους το είδαν σαν δεύτερη ευκαιρία για τη διεύρυνση αρχίζουν ήδη να αλλάζουν γνώμη.
Ως προς αυτό είναι χαρακτηριστική η καταγγελία που έκανε κάποιος που δεν είναι άσχετος με τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις εντάσεις τους πλέον: ο Νίκος Κοτζιάς, υπουργός Εξωτερικών στη κυβέρνηση Τσίπρα. Κατά γενική ομολογία η Συμφωνία των Πρεσπών δεν θα υπήρχε χωρις αυτόν: θα την είχε καταπιεί ο Καμμένος.
Ο Κοτζιάς έκανε λοιπόν την εξής καταγγελία:
«Στα τέλη Οκτώβρη, η Οργάνωση ΣΥΡΙΖΑ Ηλιούπολης με παρακάλεσε να είμαι ομιλητής στις 1.12.21 σε εκδήλωσή της για την εξωτερική πολιτική, την οποία και αποδέχτηκα.
Σήμερα η ίδια οργάνωση μου ανακοίνωσε ότι ακυρώθηκε η εκδήλωση μετά από ρητή εντολή του γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Τζανακόπουλου, που μας «απαγόρευσε κάθε εκδήλωση με Κοτζιά, τον οποίον ούτε θέλει να βλέπει, ούτε να ακούει».
Θα μπορούσε να είναι ανακριβής η καταγγελία η υπερβολική; Ασφαλώς. Αλλά κανείς δεν τη διέψευσε. Και μάλλον είναι αποκαλυπτική για όσα συμβαίνουν στα βάθη του κόμματος την ώρα που άρχισε υποτίθεται το δεύτερο κύμα διεύρυνσης εν όψει του Συνέδριου: επιστρέφει το πνεύμα Σκουρλέτη που όριζε μόνο τους αρεστούς του ομιλητές σε κομματικές εκδηλώσεις και επέβαλε σε οργανωτικές θέσεις … εναντιωμένες- και ενταντιούμενες- στη διεύρυνση.
Αν και σήμερα ο γραμματέας του κόμματος έναν πρώην υπουργό που διάλεξε ως ομιλητή μια οργάνωση, τότε κόβει την προοπτική της διεύρυνσης και της επανασυσπείρωσης των δυνάμεων του ευρύτερου χώρου στο κόμμα.
Αν δεν είναι έτσι, τότε ο γραμματέας οφείλει να επικοινωνήσει με τον Κοτζιά και να δώσει εξηγήσεις. Αλλιώς η περίεργη φημολογία για εμπλοκή του σε δραστηριότητες που αποβλέπουν στη μετά Τσίπρα εποχή – και μάλιστα για… οικογενειακούς λόγους- θα αρχίζει να γίνεται αποδεκτή.
Η περίοδος της γραμματείας Σκουρλέτη έβλαψε τον ΣΥΡΙΖΑ, για συγκεκριμένους λόγους που είχαν την πρωτοτυπία ο γραμματέας να υπηρετεί άλλη πολιτική από τον πρόεδρο. Αν επί Τζανακόπουλου επαναλαμβάνεται, τότε αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις.
Συνεπώς ο γραμματέας δεν έχει πολλές επιλογές. Ή ξεκαθαρίζει τα πράγματα ή χρεώνεται τη νέα αποτυχία. Αν στο σκάνδαλο Νοβάρτις ήταν άπειρος σε ό,τι αφορά τη λειτουργία των εξουσιών της Πολιτείας, σε ό,τι αφορά την κομματική εξουσία έχει πλήρη γνώση.
Οι επικρίσεις του για τον Γιώργο Παπανδρέου
Ο Γ. Λακόπουλος επικρίνει σφοδρά και τον Γιώργο Παπανδρέου, ανοίγοντας μέτωπο με τον υπεύθυνο τύπου του πρώην πρωθυπουργού, Γιώργο Ελενόπουλο, ο οποίος του απάντησε ότι είναι «γενίτσαρος του Τσίπρα και βρίζει τον Παπανδρέου από ιδιοτέλεια».
Γιώργος Ελενόπουλος: Από υμνητής του Καραμανλή, γενίτσαρος του Τσίπρα
«Γενίτσαρος του Αλέξη Τσίπρα – τον οποίο βλέπει περίπου όπως τον Καζαντζάκη (;).»! Με αυτή τη φράση ο Γιώργος Ελενόπουλος «σφάζει» τον αρθρογράφο Γιώργο Λακόπουλο, ο οποίος επιτέθηκε στον Γιώργο Παπανδρέου μέσα από το διαδίκτυο.
«Το πρόβλημα, είναι, ότι ο Γιώργος Λακόπουλος γράφει, από διαφορετική οπτική γωνία κάθε φορά. Αυτή που του επιτάσσει κάθε φορά η οπτική του, ανάλογα και με τα συμφέροντα της θέσης στην οποία βρίσκεται κάθε φορά» συνεχίζει ο Γιώργος Ελενόπουλος και αναφέρει:
Ο Γιώργος Λακόπουλος διετέλεσε…
Συνεργάτης του Γιώργου Α. Παπανδρέου – δεν έγινε ό,τι προσδοκούσε, χολώθηκε,
Συνεργάτης της Γιάννας Αγγελοπούλου,
Υμνητής του Κώστα Καραμανλή – ναι, ο Γιώργος Λακόπουλος, αυτός, η συνείδηση, ο κλειδοκράτωρ, ο σφραγιδοφύλαξ του ΠΑΣΟΚ, εντελώς αντικειμενικά πάντα,
«Αυτός είναι, λοιπόν, που υποβάλλει εαυτόν στο μαρτύριο του αυτοεξευτελισμού του, όχι οι άλλοι» προσθέτει.
Ολόκληρη η δήλωση του Γιώργου Ελενόπουλου:
«Μου στείλανε σήμερα το απόγευμα ένα λινκ που με οδηγούσε σε ένα «ανοιχτό παράθυρο». Κοιτάζω, τίποτα ανοιχτό, όλα μαύρα, σκοτάδι. Διαβάζω, είναι του Γιώργου Λακόπουλου.
Λέω, ώπα, κάνε κράτει, να ρίξουμε λίγο φως, να δούμε τι λέει. Ανοίγω παρένθεση.
Γιατί μου αρέσει να λέω την αλήθεια. Ο Λακόπουλος, μαζί με έναν άλλο συνάδελφο, προσπαθούσαν πριν από πολλά χρόνια να με πείσουν να πάω να δουλέψω στο ΒΗΜΑ. Το αναγνωρίζω και το σέβομαι.
Και το λέω, για να σας διαβεβαιώσω ότι, τίποτα προσωπικό δεν υπάρχει – το αντίθετο μάλιστα, που να με οδηγεί σε προσωπική αντιπαράθεση μαζί του και επομένως, στα όσα θα ακολουθήσουν. Αλλά, προτιμοτέρα πάντα, η αλήθεια. Κακό κουσούρι, θα ´λεγε κανείς.
Κλείνω παρένθεση και … Επανέρχομαι στο «ανοιχτό παράθυρο». Διαβάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Για να μην πολυλογούμε. Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, να υποστηρίζει ό,τι θέλει, αλλά, ουδείς δικαιούται να μας θεωρεί ηλίθιους.
Και εξηγούμαι:
Ο Γιώργος Λακόπουλος, είναι πολύ καλός γραφιάς, ικανός δημοσιογράφος,
Αλλά, εκτός αυτών, διετέλεσε,
Συνεργάτης του Γιώργου Α. Παπανδρέου – δεν έγινε ό,τι προσδοκούσε, χολώθηκε,
Συνεργάτης της Γιάννας Αγγελοπούλου,
Υμνητής του Κώστα Καραμανλή – ναι, ο Γιώργος Λακόπουλος, αυτός, η συνείδηση, ο κλειδοκράτωρ, ο σφραγιδοφύλαξ του ΠΑΣΟΚ, εντελώς αντικειμενικά πάντα,
Και τώρα,
Γενίτσαρος του Αλέξη Τσίπρα – τον οποίο βλέπει περίπου όπως τον Καζαντζάκη (;).
Τώρα, θα μου πείτε, αυτά τα δύο τελευταία, Καραμανλής και Τσίπρας, δεν είναι και πολύ μακριά – δίπλα πόρτα είναι. Σύμφωνοι και όχι μόνο, δίπλα πόρτα, αλλά και παρεοκρατία και πελατειασμός, αντάμα με νεοσταλινισμό, κρατισμό, υπόγειες διαδρομές με συμφέροντα, παρακράτος και εξωθεσμικά συστήματα εξουσίας και ασφυκτικό έλεγχο των πάντων, αντί για Δημοκρατία και λειτουργούντες θεσμούς, το αναφέρω όμως, για την ακρίβεια του πράγματος, αλλά θα μου επιτρέψετε και για έναν ακόμη λόγο με την ευκαιρία αυτού του σημειώματος, γιατί βλέπω και κάτι νεογεφυροποιούς έτοιμους να μας υποδείξουν τον ορθό δρόμο για τη Δημοκρατία και το σοσιαλισμό. Ναι, με τον Αλέξη. Τάχα μου, απέναντι στη δεξιά. Και γιατί δεν το λένε του Αλέξη απευθείας. Αυτός έχει κάνει την καλύτερη κολεγιά με τους δεξιούς. Χέρι – χέρι, με τον Παυλόπουλο και τους λοιπούς γεφυροποιούς από την άλλη πλευρά.
Το πρόβλημα, ως εκ τούτου, στα όσα γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος κάθε φορά, δεν είναι το τι κάνουν οι άλλοι που κρίνει, είτε θετικά είτε αρνητικά.
Για παράδειγμα, ο Γιώργος Παπανδρέου, ό,τι έλεγε και έκανε πριν από 20-30 χρόνια, το λέει και το κάνει ακόμη και σήμερα, αρέσει δεν αρέσει και αυτό είναι που, τελικά, ενοχλεί. Το καταλαβαίνω.
Το πρόβλημα, είναι, ότι ο Γιώργος Λακόπουλος γράφει, από διαφορετική οπτική γωνία κάθε φορά. Αυτή που του επιτάσσει κάθε φορά η οπτική του, ανάλογα και με τα συμφέροντα της θέσης στην οποία βρίσκεται κάθε φορά.
Αυτός είναι, λοιπόν, που υποβάλλει εαυτόν στο μαρτύριο του αυτοεξευτελισμού του, όχι οι άλλοι.
Με αυτά τα ολίγα για σήμερα,
Καληνύχτα Γιώργο.
ΥΓ 1. Και άλλοι έχουν προβλήματα, ακόμη και υγείας, και άλλοι αγωνίζονται ακόμη και για την επιβίωσή τους, και άλλοι βρέθηκαν εκτός νυμφώνος, και άλλοι έχουν πολλά να καταλογίσουν σε πολλούς και μάλιστα, από θέση δικαίου, και άλλοι χλευάστηκαν, υβρίστηκαν, απαξιώθηκαν, αλλά διαβιούν με αξιοπρέπεια, πονάνε, αγωνίζονται για το καλύτερο, όπως το καταλαβαίνουν, αλλά δεν προκαλούν. Γι’ αυτό και δεν δέχονται να τους προκαλούν. Ο καθένας στη ζωή επιλέγει γιατί θα σηκώσει το δικό του σταυρό. Κατανοητό;
ΥΓ 2. Και όσον αφορά την πολυσυζητημένη εκδήλωση, στην οποία αναφέρεσαι, για την ιστορία και μόνον, θα πω τούτο: Ο Γιώργος Παπανδρέου, είχε δύο επιλογές.
Η μια, να πάει και να πει αυτά που λέει κάθε φορά, αυτά που λέει στις ομιλίες του, στις συνεντεύξεις του, στα άρθρα του, αυτά δηλαδή που είπε και στη δήλωσή του, σύμφωνα με τα οποία, ένα από τα μεγάλα προβλήματα που αποτρέπουν την συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων είναι η συντηρητική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και η προβληματική για την πρόοδο, θεώρησή της.
Η άλλη, να τοποθετηθεί όπως τοποθετήθηκε, όχι μόνον για την εκδήλωση αλλά συνολικά για όσα παρακολουθούμε τελευταία. Επέλεξε το δεύτερο, αφού τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς, εργαλειοποίησαν και την εκδήλωση αυτή, έτσι ώστε, η παρουσία οποιουδήποτε στην εκδήλωση να ισοδυναμεί με «δήλωση φρονήματος», υπέρ της πολιτικής φιλοσοφίας και των επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι με το οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου έχει εκφράσει επανειλημμένα την αντίθεσή του. Και κάτι που αποσιωπείται συνειδητά, προκειμένου να μπορεί ο καθένας να λέει και να γράφει ό,τι τον βολεύει.
Αυτή η αντίληψη, που εργαλειοποιεί συστηματικά τα ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα, είναι απαράδεκτη για έναν δημοκράτη, προοδευτικό, αριστερό πολίτη και πολιτικό, ιδιαιτέρως σε μια εποχή, που ακόμη και οι νεοφιλεύθεροι, αναγκάζονται να αποδεχτούν παντού στον κόσμο, την ανάγκη ΑΝΟΙΧΤΟΥ διαλόγου μεταξύ όλων, ακόμη και των στρατηγικών αντιπάλων.
Αυτή η αντίληψη, που εργαλειοποιεί τα πάντα, είναι ένας ουσιαστικός λόγος, που λειτουργεί αποτρεπτικά για την οικοδόμηση και ενός ουσιαστικού διαλόγου.
Ενός διαλόγου χρήσιμου για τη χώρα, αλλά χρήσιμου και για τη συνεργασία των πραγματικά προοδευτικών δυνάμεων.
Ενός διαλόγου που,
– θα αναδείκνυε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, και θα διαμόρφωνε όρους διεξόδου,
– θα φώτιζε τους λόγους για τους οποίους, κάποιοι από την αριστερά, αντί να ορθώσουν μέτωπο με τη συντήρηση και με τον πελατειασμό, βασικό παράγοντα που οδηγηθήκαμε στην κρίση, επιλέγουν να δώσουν συγχωροχάρτι στην κυβέρνηση Καραμανλή, γιατί βολεύει μια αφήγηση αντιμνημονιακού τύπου, παρά το ότι και αυτή έχει διαψευστεί στην πράξη από τις επιλογές της ίδιας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ,
– θα συνέβαλε καθοριστικά στην ανάδειξη των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων για την έξοδο από την κρίση και την οικοδόμηση μιας βιώσιμης επόμενης ημέρας».
