Η εφημερίδα το Βήμα δημοσιεύει ένα κείμενο σχετικά με τα δάνεια και τις ποινικές διώξεις του Σταύρου Ψυχάρη με τίτλο “Η αλήθεια για τη δανειοδότηση του ΔΟΛ και την επιχειρούμενη στοχοποίηση του μεγαλύτερου εκδοτικού ομίλου της χώρας” Επίσης κάνει λόγο για “προσπάθεια ποινικοποίησης του δανεισμού, οι όψιμοι κατήγοροι και η μεθοδευμένη προπαγάνδα”.
Διαβάστε το άρθρο:
Ι. Η συστηματική κατασυκοφάντηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης, και ιδίως των επιχειρήσεων και συγκροτημάτων κύρους, έχει μια τριπλή βάση, στηρίζεται σε μια τριπλή μεθόδευση: στήθηκε για την εξυπηρέτηση προφανών πολιτικών σκοπιμοτήτων, για την αποδυνάμωση των ΜΜΕ και την εξουδετέρωσή τους, βασίστηκε στην εμπέδωση – με τη συστηματική μέχρι κορεσμού επανάληψη – της άποψης για εύνοια κατά τη χρηματοδότησή τους, με τη θεωρία περί θαλασσοδανείων, και χρησιμοποίησε το κλασικό μέσο της ποινικοποίησης του δανεισμού τους, με την πρόκληση δικαστικής έρευνας επί τη βάσει πάσης φύσεως αστήρικτων καταγγελιών και επαναλαμβανόμενων συκοφαντικών δημοσιευμάτων και αναφορών. Ολα αυτά είχαν ως σκοπό και αποτέλεσμα την καλλιέργεια εικόνας ανομίας στον Τύπο, ώστε να αφήσουν πίσω τους σκιές που πολύ δύσκολα στο τέλος ανατρέπονται.
Η δικαστική διερεύνηση των δανείων που έχει λάβει την τελευταία δεκαπενταετία ο ΔΟΛ, αλλά και άλλα ΜΜΕ, ξεκίνησε με αφορμή μία ερώτηση στη Βουλή για τα οικονομικά του Τύπου του πρώην βουλευτή των ΑΝΕΛ και αυτοδιορισθέντος προέδρου του αποκαλούμενου Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Νίκου Νικολόπουλου, τα έργα και τις ημέρες του οποίου όλοι γνωρίζουν, την οποία ο τότε υπουργός Επικρατείας της πρώτης κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ Παναγιώτης Νικολούδης έσπευσε όλως τυχαίως να διαβιβάσει αμελλητί στον εισαγγελέα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος. Κατά την προκαταρκτική εξέταση που διενεργήθηκε κατέθεσαν μόνον ο βουλευτής αυτός, που επανέλαβε τις γενικόλογες, αόριστες και ασυνάρτητες καταγγελίες του, και ένας συντάκτης ενός οικονομικού ιστοτόπου που διακρίνεται καθημερινά για τους εντυπωσιακούς τίτλους, κενούς συνήθως περιεχομένου, περί τα παρατραπεζικά. Η κατάθεσή του και αυτού ήταν φυσικά κενή επί της ουσίας.
Φρονίμως ποιούντες οι εισαγγελείς δεν αρκέστηκαν στα σχετικά φληναφήματα αλλά ζήτησαν και από την Τράπεζα της Ελλάδος τη διενέργεια ενδελεχούς ελέγχου των πιστοδοτήσεων του τραπεζικού συστήματος προς τα ΜΜΕ, με κριτήριο για τη σειρά του ελέγχου το ύψος των δανείων. Ως μεγαλύτερος εκδοτικός όμιλος της χώρας, ο ΔΟΛ ήταν γνωστό ότι είχε και τον μεγαλύτερο δανεισμό, η έρευνα οδηγήθηκε να αρχίσει έτσι από εκεί. Μέχρι στιγμής δεν φαίνεται, παρά το ότι μεσολάβησε ένα σχεδόν έτος από την αρχική εισαγγελική παραγγελία, άλλος έλεγχος να έχει ολοκληρωθεί.
Ψέματα και παραπληροφόρηση
Ο σκοπός του όλου εγχειρήματος έχει ήδη πάντως επιτευχθεί. Επί ένα και πλέον οκτάμηνο κυβερνητικοί παράγοντες και κοινοβουλευτικοί συνοδοιπόροι, υποστηριζόμενοι κατάλληλα από φιλοκυβερνητικά φύλλα και από ων ουκ έστιν αριθμός λαθρόβιους του Διαδικτύου, που τώρα δημοσίως αποκαλύπτεται πώς ψωμίζονται, κυριολεκτικά οργίασαν. Προανήγγελλαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα την άσκηση διώξεων για τα «θαλασσοδάνεια», σχολίαζαν με ένταση δήθεν εμπιστευτικές «πληροφορίες» για τη διοχέτευση των ποσών των δανείων σε αλλότριους σκοπούς, συνήθως στο εξωτερικό, εγκαλούσαν τους εκδότες για πλουτισμό, τις τράπεζες για τα μύρια όσα, προανήγγελλαν προφυλακίσεις και κατήγγελλαν σχεδόν καθημερινά το «αμαρτωλό» γκρουπ τραπεζών και ΜΜΕ ως υπεύθυνο για τα δεινά του τόπου, προφανώς για να επιτρέψουν σε εαυτούς και λοιπούς κυβερνώντες, μακριά από την ενοχλητική κριτική, να οδηγήσουν απρόσκοπτα τη χώρα, διαπραγματευόμενοι ως γνωστόν σκληρά, στην περήφανη και αδιαπραγμάτευτη οιονεί χρεοκοπία.
Φευ, η έκθεση ελέγχου της Τράπεζας της Ελλάδος, με την οποία ελέγχθηκαν εξονυχιστικά πιστοδοτήσεις αλλά και κινήσεις τραπεζικών λογαριασμών νομικών και φυσικών προσώπων, ουδέν το συνταρακτικό κόμιζε. Τα δάνεια του ΔΟΛ και των θυγατρικών του, ύψους 189,5 εκατ. ευρώ (έναντι 165 εκατ. ευρώ, 157 εκατ. ευρώ, 143 εκατ. ευρώ και 104 εκατ. ευρώ των αμέσως επομένων σε ύψος δανεισμού επιχειρήσεων Τύπου) κρίθηκε από τις εισαγγελικές αρχές ότι είχαν νομίμως χορηγηθεί, είχαν επαρκείς εξασφαλίσεις και εξυπηρετούνταν κανονικά, με συνέπεια η υπόθεση κατά το σκέλος αυτό να τεθεί στο αρχείο.
Η ποινική δίωξη που εν τέλει ασκήθηκε αφορά τμήμα του ποσού αυτού που είχε αρχικώς τη μορφή προσωπικού δανεισμού του εκδότη του «Βήματος» και μετόχου του ΔΟΛ και ο οποίος χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της εταιρείας, την αγορά μετοχών της μειοψηφίας και την έξοδο του ΔΟΛ από το Χρηματιστήριο. Για να εκτιμηθεί περί τίνος ακριβώς πρόκειται χρειάζεται μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν και αναφορά σε ορισμένα στοιχεία, τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν πάντοτε στη δημόσια σφαίρα.
ΙΙ. Το καλοκαίρι του 2005 ο Χρήστος Λαμπράκης οριστικοποίησε, εν όψει και της εύθραυστης υγείας του, τις αποφάσεις του για τη διαδοχή. Ποσοστό 25% περίπου των μετοχών του ΔΟΛ δώρισε στο Ιδρυμα Λαμπράκη, για τους κοινωφελείς σκοπούς του. Ποσοστό 25% περίπου των μετοχών μεταβίβασε στον σημερινό εκδότη του «Βήματος» έναντι 50 εκατομμυρίων ευρώ, που προήλθαν από τραπεζικό δανεισμό, μέσω του Χρηματιστηρίου Αθηνών και στην τρέχουσα χρηματιστηριακή τιμή, ενώ άλλο τμήμα των μετοχών μεταβιβάστηκε σε τρίτους. Το δάνειο είχε ως εξασφάλιση ενέχυρο επί των μετοχών που μεταβιβάστηκαν καθώς και άλλα περιουσιακά στοιχεία του αποκτήσαντος, που τόσο η ΤτΕ όσον και οι εισαγγελικές Αρχές έκριναν επαρκή και ικανοποιητικά, ώστε η χορήγηση του δανείου αυτού να έχει κριθεί ήδη απολύτως σύννομη.
Η εκδημία του Χρήστου Λαμπράκη, τον Δεκέμβριο του 2009, συνέπεσε με την επέλευση της γνωστής δεινής οικονομικής κρίσης, το άμεσο αποτέλεσμα της οποίας ήταν η κατακρήμνιση των τιμών των μετοχών στο Χρηματιστήριο αλλά και η ραγδαία επιδείνωση όλων των οικονομικών δεικτών του Οργανισμού. Επί δύο και πλέον έτη, κατά την περίοδο δηλαδή 2010 – 2011, καταβλήθηκαν μεγάλες προσπάθειες για την αντιμετώπιση της καταστάσεως, πλην όμως η ένταση της κρίσεως και η μετοχική διάρθρωση της εισηγμένης εταιρείας, κυρίως η δεσπόζουσα παρουσία τού χωρίς ιδιαίτερους πόρους Ιδρύματος στο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας, δεν επέτρεπαν την εκπόνηση ενός ολοκληρωμένου και ασφαλούς σχεδίου.
Εν τέλει, ύστερα από πολύμηνες, ήδη από τα μέσα του 2011 και ως τις αρχές του 2012 διαπραγματεύσεις με την τράπεζα, οι οποίες κατέτειναν στην αναδιάρθρωση του δανεισμού αλλά και στη βελτίωση της θέσης της ως πιστώτριας τράπεζας, τόσο του Οργανισμού όσο και του μετόχου του, αποφασίστηκε να δοθεί μια συνολική λύση η οποία αποσκοπούσε στη συγκέντρωση του συνόλου του δανεισμού, μετόχου και ΔΟΛ, υπό ενιαίο φορέα ώστε να διευκολυνθεί η εξυπηρέτηση των δανείων, αλλά και παράλληλα στη δραστική ενίσχυση των εγγυήσεων και εξασφαλίσεων που έπρεπε να παρασχεθούν στην Τράπεζα.
Η αναδιάρθρωση του δανεισμού
Ετσι, ύστερα από δύο χρόνια κρίσεως, τα οποία οδήγησαν στην πτώση της αξίας των εξασφαλίσεων που είχαν παρασχεθεί για το αρχικό προσωπικό δάνειο αλλά και στην επιδείνωση της χρηματοοικονομικής καταστάσεως του ΔΟΛ, αποφασίστηκε η αναδιάρθρωση του δανεισμού του ΔΟΛ με χορήγηση δανείου – περιορισμένου σχετικώς ποσού σε σχέση με τον συνολικό δανεισμό – στον μέτοχο ύψους 14,8 εκατ. ευρώ, το οποίο διατέθηκε για τις ανάγκες αποκλειστικά της αναδιάρθρωσης ως εξής:
7,8 εκατ. ευρώ διατέθηκαν απευθείας για την απόκτηση του υπολειπομένου 75% των μετοχών του ΔΟΛ με αγορά από το Ιδρυμα και με δημόσια πρόταση προς όλους τους μετόχους μειοψηφίας και διαγραφή των μετοχών από το Χρηματιστήριο, έναντι των 50 εκατ. ευρώ που είχαν διατεθεί για το 25% των μετοχών το 2005 όταν η κεφαλαιοποίηση του ΔΟΛ άγγιζε τότε τα 200 εκατ. ευρώ – από τη διαφορά αυτή και μόνον φαίνεται και παραστατικά η ένταση της κρίσης. Επτά (7) εκατομμύρια ευρώ διατέθηκαν απευθείας για τη συμμετοχή στην αύξηση κεφαλαίου του ΔΟΛ που ήταν απαραίτητη για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών και την ενίσχυσή του, πέραν της ιδίας συμμετοχής του μετόχου με σημαντικά ίδια κεφάλαια λίγο αργότερα. Εναντι της χρηματοδοτήσεως αυτής η τράπεζα απέκτησε ενέχυρο επί του συνόλου πλέον των μετοχών του ΔΟΛ, και όχι μόνον επί του 25% που είχε πριν, ενοποίησε, με κατάλληλο χρηματοδοτικό σχήμα, μέσω εταιρείας συμμετοχών που συστήθηκε προσωρινά και απορροφήθηκε από τον ΔΟΛ, εταιρικό και προσωπικό δανεισμό, ώστε η εξυπηρέτηση του δανείου να γίνεται ενιαίως από τη δραστηριότητα της εταιρείας και να διασφαλίζεται ακόμη περισσότερο η τράπεζα, απέκτησε σημαντικότατες επιπλέον προσωπικές και εμπράγματες εξασφαλίσεις του μετόχου και μελών της οικογενείας του, καθώς και πρόσθετες εξασφαλίσεις β’ τάξεως επί του συνόλου των περιουσιακών στοιχείων του ΔΟΛ που είχαν εν τω μεταξύ ήδη δοθεί ως εξασφάλιση για το κοινοπρακτικό δάνειο του Οργανισμού, το οποίο συνήφθη εκ παραλλήλου και συνδυαστικά με το προηγούμενο, με το σύνολο των πιστωτριών τραπεζών.
Η ενδιάμεση όμως αυτή χρηματοδότηση 14,8 εκατ. ευρώ, με την οποία επιτεύχθηκε η αναδιάρθρωση του όλου δανεισμού, ενισχύθηκε η θέση του Οργανισμού μέσα στην κρίση αλλά και βελτιώθηκε θεαματικά η θέση των τραπεζών – χρηματοδότηση η οποία εξυπηρετείται κανονικά κατά τους όρους των συμβάσεων και η οποία είναι πλήρως εξασφαλισμένη -, είναι ακριβώς αυτή για την οποία ασκήθηκε ποινική δίωξη.
Καίτοι δεν υπάρχει καμία ζημία ή βλάβη των τραπεζών, η δίωξη ασκήθηκε διότι, κατά τα φαινόμενα, φέρεται τότε να υπήρξε κίνδυνος βλάβης και όχι επελθούσα βλάβη της περιουσίας του πιστωτικού ιδρύματος. Η διεξοδικότερη δικαστική διερεύνηση της υποθέσεως, στην οποία οδηγεί αναγκαστικά η άσκηση διώξεως, θα καταδείξει, πέραν των αμφισβητούμενων νομικών ερμηνειών, ότι όχι μόνον δεν έχει διαπραχθεί ποινικό αδίκημα αλλά και ότι η λύση για τον δανεισμό του Οργανισμού ήταν η πλέον ενδεδειγμένη και η μόνη που σε καιρό κρίσεως μπορούσε να διασφαλίσει τα συμφέροντα όλων, τραπεζών, εταιρείας και εργαζομένων. Αν οι τράπεζες κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσεως δεν είχαν ακολουθήσει την πολιτική αυτή, ελάχιστες από τις μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας – περιλαμβανομένης της πλειονότητας των εισηγμένων, οι μετοχές των οποίων σε μεγάλο βαθμό είχαν δοθεί ως ενέχυρο στις τράπεζες – θα είχαν παραμείνει όρθιες.
ΙΙΙ. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη δεν κάμπτεται από τις ενορχηστρωμένες επιθέσεις ορισμένων που μόνον σκοπό έχουν τη διαμόρφωση των ισορροπιών στον δημόσιο λόγο που εκείνοι επιθυμούν. Σε μια εποχή πρωτόγνωρης οικονομικής συγκυρίας, κατά την οποία οι κυκλοφορίες του ημερήσιου απογευματινού Τύπου πέρασαν από τις 260.000 φύλλα περίπου το 2007 στα 86.000 φύλλα το 2014, και του κυριακάτικου από το 1,1 εκατ. φύλλα το 2007, σε 505.000 φύλλα περίπου το 2014, η βιώσιμη δανειοδότηση του ΔΟΛ και των θυγατρικών του απέφερε στις τράπεζες κατά την τελευταία δωδεκαετία ταμειακές εισροές από τόκους της τάξεως των 50 εκατ. ευρώ, ενώ παράλληλα μόνο τα τελευταία 10 έτη (2005-2014) το Ελληνικό Δημόσιο είχε ταμειακές εισπράξεις από φόρους (ΦΠΑ, παρακρατούμενους φόρους, φόρους μισθωτών υπηρεσιών, φόρο συγκέντρωσης κεφαλαίου κ.λπ.) ύψους 126,3 εκατ. ευρώ, τα ασφαλιστικά ταμεία εισέπραξαν 52,8 εκατ. ευρώ και καταβλήθηκε φόρος αγγελιοσήμου 7,3 εκατ. ευρώ, σημαντικό δε μέρος των κονδυλίων αυτών (φόρος μισθωτών υπηρεσιών, ασφαλιστικές εισφορές και μέρος των λοιπών φόρων) συνδέεται άμεσα με την απασχόληση που προσέφερε ο Ομιλος σε μισθωτούς και συνεργάτες.
Ο ανομολόγητος σκοπός
Οι όψιμοι κατήγοροι του ΔΟΛ μάχονται, με την εκστρατεία που έχουν εξαπολύσει, ακόμη και από άμβωνος της Βουλής, να καταστεί όμηρος ποινικά για μια ανύπαρκτη αξιόποινη πράξη, η οποία – κατ’ αυτούς – δεν θα είχε τελεστεί, μόνον αν οι τράπεζες είχαν διακόψει τη δανειοδότηση του Ομίλου και τον είχαν οδηγήσει σε ξαφνικό οικονομικό θάνατο, διότι τούτο αποτελεί τον ευσεβή τους πόθο.
Η συνεχής και μεθοδευμένη, με στοιχεία άλλων αλήστου μνήμης εποχών, ρητορική και προπαγάνδα, με την οποία επιχειρούν ορισμένοι να χειραγωγήσουν την ενημέρωση και να παραδώσουν μη αρεστούς εκδότες, δημοσιογράφους και τραπεζίτες στη δημόσια ανυποληψία, πάσχει στο σημείο ακριβώς εκείνο το οποίο αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα τους: στα γεγονότα, που είναι ξεροκέφαλα, στην πραγματικότητα, πολιτική και εθνική, που τους διαφεύγει, αλλά η οποία, αμείλικτη, αργά ή γρήγορα επανέρχεται και τιμωρεί πάντοτε όσους επιμένουν να την αγνοούν.
