Ο Νίκος Παππάς, εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στη συζήτηση του Προϋπολογισμού 2026, εμφανίστηκε στην ομιλία του στην Ολομέλεια ως ο άνθρωπος που «ξέρει πού υπάρχουν τα λεφτά». Μόνο που, όσο μιλά, τόσο γίνεται σαφές ότι τα λεφτόδεντρα που περιγράφει φυτρώνουν κυρίως στη σφαίρα της πολιτικής ευκολίας.
Η συνταγή είναι παλιά και δοκιμασμένη για τον ΣΥΡΙΖΑ: Περισσότερη φορολόγηση σε όσους «βγάζουν κάτι παραπάνω» -κάτι πολύ παραπάνω λέει ο ίδιος, εισφορές στις τράπεζες, αύξηση φόρων στα μερίσματα, που σήμερα φορολογούνται με 5%, αναδιανομή υπερπλεονασμάτων -σαν να είναι ανεξάντλητα- και όχι αποπληρωμή των δανείων του πρώτου μνημονίου. Ο Παππάς βαφτίζει «μόνιμα έσοδα» αυτό που στην πράξη είναι μια αέναη αναζήτηση νέων στόχων για φορολόγηση, χωρίς κουβέντα για τις επιπτώσεις στην οικονομία, στις επενδύσεις και στη σταθερότητα. Επικαλείται, επίσης, την ανάγκη λήψης μέτρων διακριτικής ευχέρειας, που εφαρμόζουν άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και της εφαρμογής της Οδηγίας για μηδενικό ΦΠΑ (σε τρόφιμα και φάρμακα).
Όλα παρουσιάζονται πολύ απλά: παίρνεις από τις τράπεζες, παίρνεις από τους «πολύ πλούσιους», παίρνεις από τα πλεονάσματα. Καμία σοβαρή απάντηση όμως στο τι συμβαίνει όταν αυτά τα έσοδα μειωθούν, όταν οι συνθήκες αλλάξουν ή όταν η ανάπτυξη δεν ακολουθήσει το σενάριο. Η Ευρώπη γίνεται επιλεκτικά παράδειγμα, μόνο όπου βολεύει το αφήγημα.
Τα λεφτόδεντρα ποτέ δεν αποτέλεσαν εφαρμόσιμο οικονομικό σχέδιο. Είναι πολιτική υπόσχεση χωρίς κόστος στο χαρτί. Μια γνωστή ιστορία με πολλούς καρπούς στα λόγια και λίγες ρίζες στην πράξη.
