Τέμπη, ένας χρόνος από την πολύνεκρη τραγωδία, με τους 57 νέους ανθρώπους που έφυγαν άδικα από τη ζωή. Έναν χρόνο μετά η Καθημερινή αποκαλύπτει ένα νέο βίντεο ντοκουμέντο.
Στο βίντεο φαίνεται το Intercity 62 πριν και μετά τη σύγκρουση, αλλά και η έκρηξη που ακολούθησε και «πάγωσε» την Ελλάδα. «Το μεγάλο θερμικό φορτίο σε συνδυασμό με την άγνωστη καύσιμη ύλη δημιούργησε έντονη πυρκαγιά, που ξεκίνησε από το βαγόνι του κυλικείου και μεταδόθηκε στο επιβατικό βαγόνι Β2» αναφέρεται στο κείμενο συμπερασμάτων της «Επιτροπής Διερεύνησης Ανεξάρτητων Πραγματογνωμόνων Οικογενειών – ΕΔΑΠΟ», με ημερομηνία Ιούλιος 2023.
Ξυλόλιο
Από έγγραφα που έχουν συμπεριληφθεί στη δικογραφία προκύπτει ότι στο σημείο ανιχνεύτηκε η χημική ουσία ξυλόλιο, ένας εύφλεκτος χημικός διαλύτης που χρησιμοποιείται για την παρασκευή χρωμάτων, αλλά και τη νόθευση καυσίμων. Η συγκεκριμένη χημική ουσία ανιχνεύτηκε, παρά το γεγονός ότι τα συντρίμμια είχαν απομακρυνθεί από το σημείο της σύγκρουσης και ο χώρος είχε καλυφθεί με χαλίκι.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι έναν χρόνο μετά απαντήσεις για την τραγωδία στα Τέμπη δεν έχουν δοθεί… Έναν χρόνο μετά, οι γονείς κλαίνε για τα παιδιά τους, έναν χρόνο μετά ο εφιάλτης επιστρέφει και οι εικόνες από την τραγωδία «παγώνουν».
Συγκλονίζουν οι περιγραφές των επιζώντων και συγγενών των θυμάτων που έχασαν άδικα την ζωή τους στην τραγωδία των Τεμπών. Εκφράζουν τον ανείπωτο πόνο τους και ζητούν δικαίωση από την τραγωδία που πάγωσε τα ρολόγια στις 23:21.
«Από το δυστύχημα των Τεμπών, δεν ξαναπήρα τρένο…»
Ο Στέφανος Γωγάκος, ένας επιζών από το δυστύχημα μίλησε στην κάμερα του ΑΝΤ1 και περιέγραψε τις πρώτες ανατριχιαστικές στιγμές που βίωσε στο βαγόνι νούμερο πέντε. Ο ίδιος βρισκόταν σε ένα από τα τελευταία βαγόνια και στάθηκε τυχερός.
«Εγώ δεν ήμουν μπροστά στα βαγόνια που κάηκαν οι συνάνθρωποί μας. Το βαγόνι 5 τινάχτηκε στον αέρα, έσπασαν όλα τα τζάμια. Μέσα στο βαγόνι ακούσαμε φωνές, παιδιά να κλαίνε, κυρίες να φωνάζουν… βγαίνοντας προς την έξοδο του βαγονιού, η πόρτα είχε φρακάρει και δεν άνοιγε. Δύο υπάλληλοι, βγήκαν και μας είπαν να μη βγούμε από τα παράθυρα γιατί έχει γκρεμό και τελικά άνοιξαν την πόρτα.
Είχα χτυπήσει το κεφάλι μου στο “μπαμ” του βαγονιού. Όταν είδα τη μεγάλη φωτιά από μακριά μου θύμισε τη βόμβα στη Χιροσίμα. Κάθε μέρα τα φέρνω τα σκηνικά αυτά στο μυαλό μου… Μία κοπέλα που πήγε στο βαγόνι με το μπαρ, έμαθα αργότερα ότι δεν γύρισε και δεν βρήκαν ούτε μία τρίχα από την κεφαλή της. Από το δυστύχημα των Τεμπών, δεν ξαναπήρα τρένο…».
«Οι εφιάλτες επιμένουν κι όταν είμαι ξύπνια»
Η Ευδοκία Τσαγκλή, μια ακόμη επιζήσασα του δυστυχήματος μίλησε στην κάμερα του ANT1 και συγκίνησε με τα λόγια της, στα οποία τονίζει πως υπήρξε κομβικό σημείο της ζωής της και μέχρι και σήμερα το βλέπει ακόμη στον ύπνο της. «Δεν πρέπει να ξεχαστεί» είπε.
Μιλώντας επίσης στον ΑΝΤ1, η Ευδοκία Τσαγκλή επιζήσασα της τραγωδίας, συγκίνησε με τα λόγια της ενώ ζήτησε να αποδοθεί δικαιοσύνη.
«Για μένα δεν είναι διαφορετικά τα συναισθήματα του τελευταίου χρόνου. Εμείς ασφάλεια δεν είχαμε. Γνωρίζω ότι σήμερα έχουμε ακριβώς την ίδια κατάσταση. Κανείς δεν θα γυρίσει τους ανθρώπους τώρα, αλλά ας αναλογιστούμε ποια είναι η κατάσταση σήμερα… Με μία αγνοούμενη και τρία εξαφανισμένα βαγόνια, κάποιοι έσπευσαν να κάνουν επιχωμάτωση».
Αναφορικά με τη δίκη για την τραγωδία στα Τέμπη επισήμανε πως «έχουμε πάρα πολλά στοιχεία, δυστυχώς κάποια έχουν χαθεί», ενώ υπογράμμισε ότι «οι εφιάλτες επιμένουν και όταν είμαι ξύπνια».
«Σερνόμουν μέχρι που βρήκα ένα φως»
Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη, μίλησε στην κάμερα του MEGA και περιέγραψε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τα όσα έζησε από τη στιγμή της τραγωδίας.
«Έγινε η σύγκρουση και έσπασε το πόδι μου. Η μία πλευρά του ποδιού μου ήρθε πάνω. Οι γύρω μου είχαν πέσει πάνω μου» ανέφερε και πρόσθεσε πως «το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα με το ατύχημα είναι πώς θα αντιδράσει η οικογένειά μου αν το μάθει. Είπα “δεν πρέπει να πεθάνω”. Κάποια στιγμή δεν πονούσα, είχα μουδιάσει και έλεγα πως πρέπει να βγω αν και είχα διαλυθεί, το σώμα μου είχε διαλυθεί. Είναι το ένστικτο επιβίωσης σε κάποιους που μας δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση. Έπρεπε να επιβιώσουμε».
Συμπλήρωσε πως «σερνόμουν με την πίσω πλευρά και βρήκα μία χαραμάδα. Βγήκα και έπεσα πάνω στις ραγές με το σχεδόν κομμένο πόδι μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σπάσουν πολλά σημεία του σώματός μου χειρότερα. Σερνόμουν μέχρι που βρήκα ένα φως και ήταν εκεί που είχε ξεκινήσει η φωτιά στο ρέμα».
