Όλοι μιλούν για την Παιδεία. Τη βάζουν πρώτη σε λίστες προτεραιοτήτων, την επικαλούνται σε κάθε προεκλογικό φυλλάδιο, τη θυμούνται κάθε Σεπτέμβρη, στις καθιερωμένες φιέστες των αγιασμών. Το ερώτημα όμως είναι απλό: ποιοι την υπηρετούν με έργο, και ποιοι απλώς τη χρησιμοποιούν ως επιφώνημα;
Στον Δήμο Παπάγου-Χολαργού, εδώ και χρόνια, η Παιδεία δεν είναι ζήτημα εντυπώσεων. Είναι σταθερή πολιτική επιλογή. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, αλλά με στοιχεία: πάνω από 10 εκατομμύρια ευρώ για αναβαθμίσεις, 4 νέα σχολεία, ιδιόκτητα και μισθωμένα ακίνητα, χρηματοδοτήσεις που εξασφαλίστηκαν και υλοποιήθηκαν. Εργασίες για σεισμική θωράκιση, για ενεργειακή απόδοση, για προσβασιμότητα. Και, ναι, ακόμη και γήπεδα, αυλές και εξοπλισμό – γιατί το σχολείο δεν είναι μόνο μάθημα, είναι και ζωή.
Φυσικά, θα βρεθούν και οι γνώριμοι καλοθελητές. Εκείνοι που δηλώνουν «ευαίσθητοι» για την εκπαίδευση, αλλά δεν έχουν πει ποτέ πώς θα χρηματοδοτούσαν έστω και ένα νέο τμήμα. Εκείνοι που σε κάθε δημοτικό έργο βλέπουν μια «αστοχία», ένα «πλεόνασμα κόστους», μια «ανούσια προτεραιότητα». Αν ρωτούσες μερικούς, και διαδραστικοί πίνακες να μπουν, και καθαρίστριες να πληρώνονται από ίδιους πόρους, κάτι «ύποπτο» θα εντόπιζαν.
Όμως η πραγματικότητα δεν αλλάζει με γκρίνια. Αλλάζει με σχέδιο. Και στο ζήτημα των σχολείων, ο δήμαρχος Ηλίας Αποστολόπουλος έχει δείξει συνέπεια, αντοχή και επιμονή. Για μια δεκαετία, η σχολική καθημερινότητα στον Παπάγου-Χολαργό έχει βελτιωθεί όχι επειδή «έτυχε», αλλά επειδή κάποιος την υπερασπίστηκε πολιτικά και πρακτικά.
Και ναι, δεν ισχυρίζεται κανείς ότι όλα είναι τέλεια. Πάντα θα υπάρχουν ανάγκες, βελτιώσεις, καινούρια αιτήματα. Όμως άλλο πράγμα είναι η κριτική και άλλο η στείρα άρνηση. Στο κάτω-κάτω, μπορεί κάποιος να διαφωνεί με τις επιλογές – αλλά δεν μπορεί να αγνοεί τα αποτελέσματα.
Η ερώτηση λοιπόν είναι άλλη: θέλουμε Δήμους που περιμένουν εντολές από πάνω ή Δήμους που επενδύουν, αποφασίζουν, στηρίζουν την κοινωνία τους εκεί που μετράει; Αν η απάντηση είναι η δεύτερη, τότε όσα έγιναν στον Παπάγου-Χολαργό για την Παιδεία, δεν μπορούν να περάσουν στα ψιλά.
Γιατί σχολεία που λειτουργούν σωστά, δεν είναι αυτονόητα. Είναι πολιτική επιλογή. Και αυτή η επιλογή – είτε το αναγνωρίζει κανείς, είτε όχι – έχει ήδη γίνει
