Χιλιάδες λέξεις έχουν γραφτεί ήδη τις τελευταίες 10 μέρες για τη σαρωτική επικράτηση του Νίκου Ανδρουλάκη στις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ. Σε μια περίοδο όπου η πανδημία κυριαρχεί στην καθημερινή ειδησεογραφία, το βαθιά πολιτικό κι αμεσοδημοκρατικό γεγονός της εκλογής ηγεσίας στο πρώην και μελλοντικό(;) ΠΑΣΟΚ γέννησε πολλά ενδιαφέροντα συμπεράσματα:
- Η μεγάλη συμμετοχή θεωρήθηκε έκπληξη όμως θα έπρεπε να την αναμένουμε. Αφ’ενός η ανάγκη για ουσιαστική αντιπολίτευση χωρίς λαϊκισμούς, αφ’ετέρου η πασιφανής αδυναμία μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε αστικό κόμμα της ΚεντροΑριστεράς κινητοποίησε τους ασφυκτιούντες ψηφοφόρους του χώρου να δώσουν μια ακόμη ευκαιρία στο κόμμα που μαζικά εγκατέλειψαν τα χρόνια των Μνημονίων.
- Το αντίβαρο στον Τσίπρα ήταν ένα διαχρονικό ζητούμενο για το ΚΙΝΑΛ και λόγω καταγωγής, ηλικίας και συγκρότησης τέτοιο αντίβαρο δε θα μπορούσε να είναι ούτε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ούτε η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά. Είναι παράδοξο ότι ενώ ο κόσμος ψήφισε για να διώξει τον Τσίπρα που μοιάζει ανήμπορος κι αγκυλωμένος στην καρέκλα του, ο ίδιος κόσμος έψαχνε έναν…αντί-Τσίπρα: κάτι σαν μομφή και ταυτόχρονα δικαίωση για τον πρώην πρωθυπουργό!
- Η ανασυγκρότηση της ΚεντροΑριστεράς είναι το στοίχημα και η επιδίωξη όλων όσων ψήφισαν. Το κατά πόσον αυτή είναι δυνατή είναι αμφίβολο, μιας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης από το 2015 κέρδισε πρώτα την καρδιά και μετά και την ψήφο του κοινωνικού Κέντρου. Είναι λογικό πάντως καθώς η Κεντροδεξιά εκφράζεται από τη Μεταπολίτευση από ένα κραταιό κόμμα ενώ η ΚεντροΑριστερά παλινδρομεί, να έχει δημιουργηθεί ένα κενό: αυτό που φιλοδοξεί να καλύψει ο Ανδρουλάκης.
- Το αίτημα της ανανέωσης, σε επίπεδο προσώπων και ιδεών κυριάρχησε κι έκρινε την εκλογή. Ο Παπανδρέου έφερε το βάρος του ονόματος, ο Λοβέρδος είχε τη στήριξη του μιντιακού συστήματος, αλλά τελικά σάρωσε ο νεότερος, λιγότερο προβεβλημένος, άφθαρτος, αλλά προερχόμενος από τον βαθύ κομματικό σωλήνα και με άγνωστες ή θολές σε κάθε περίπτωση πολιτικές θέσεις Ανδρουλάκης. Γιατί πέτυχε να εκφράσει την ελπίδα και να δώσει κινηματικές διαστάσεις στην ανάγκη φυγής προς τα εμπρός. Δε θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι ο κόσμος γνωρίζοντας λίγο – πολύ τι να περιμένει από τους υπόλοιπους υποψηφίους ψήφισε το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα…
- Η προίκα του Ανδρουλάκη από τους δύο γύρους είναι μεγάλη, η επικράτησή του ήταν καθαρή και ξεκινά χωρίς βαρίδια κι εξαρτήσεις. Ωστόσο, πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να διοικήσει και να κρατήσει το κόμμα του ενωμένο μετά από μια μακρά περίοδο εσωκομματικής αναστάτωσης και παράλληλα να κρατήσει αναμμένη τη φλόγα όσων προσβλέπουν προσωπικά σ ’αυτόν. Και σίγουρα η απουσία του από τη Βουλή δεν τον βοηθάει…
- Η συντριβή του Γιώργου Παπανδρέου ,εκτός από το πιθανότατο τέλος της πολιτικής του διαδρομής συνιστά και μια μεγάλη δικαίωση για τον Κώστα Καραμανλή. Γιατί ποτέ δεν δίχασε τη βάση και τα στελέχη του κόμματος που τον ανέδειξε, ποτέ δεν κινήθηκε διασπαστικά, ποτέ δεν υπονόμευσε, αλλά πάντα στήριξε τους διαδόχους του με λόγια κι έργα, κόβοντας το βήχα των «κύκλων» που δυναμίτιζαν το κλίμα χρησιμοποιώντας το όνομά του. Δεδομένου και του προσωπικού πολέμου που δέχτηκε από το Γιώργο Παπανδρέου, ο Καραμανλής έχει κάθε λόγο να χαμογελά με το αποτέλεσμα.
- Τελικά, η πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη παγιώνεται, καθώς το κυβερνητικό έργο πραγματώνει τις επιταγές όλο και μεγαλύτερων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας. Τα φώτα έχουν πρόσκαιρα στραφεί στο πρόσωπο του Ανδρουλάκη, ωστόσο την ίδια ώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης δικαιώνει τις προσδοκίες όσων τον ψήφισαν και πείθει όλο και περισσότερους από τους υπόλοιπους ότι είναι η σωστή επιλογή στο τιμόνι της χώρας. Η μάχη για την πρωτοκαθεδρία στην Κεντροαριστερά μόλις άρχισε, αλλά τελικά είναι μια ενδιαφέρουσα κι αμφίρροπη μάχη για τη δεύτερη θέση και μάλιστα πολύ μακριά από την κορυφή – την ίδια ώρα ο Μητσοτάκης βαίνει προς μία ακόμη άνετη εκλογή ακριβώς όπως ο Ολυμπιακός βαίνει προς ένα ακόμη άνετο πρωτάθλημα…
*Αχιλλέας Κέλλας, Πολιτικός Μηχανικός, Γενικός Γραμματέας Δ.Ε ΤΕΕ Κεντρικής και Δυτικής Θεσσαλίας.
