Όταν συμβαίνει μια τραγωδία με θύματα 57 αθώους ανθρώπους και μάλιστα νέους, αρμόζει η σιωπή. Ως ελάχιστος φόρος τιμής στα θύματα και στις οικογένειες τους. Τα λόγια περιττεύουν, συνήθως. Δεν χωρούν δικαιολογίες, εξηγήσεις, παρηγοριά. Δεν χωρά, όμως, ούτε χυδαία προπαγάνδα, που ισοδυναμεί με σκύλευση νεκρών. Αν στα 57 θύματα, προστεθεί ένα ακόμη, η αλήθεια, τότε θα είμαστε όλοι ασυγχώρητοι.
Οφείλουμε λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε μερικές αλήθειες.
Αλήθεια πρώτη-Ευθύνες
Για το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη η κυβέρνηση θέλει όσο κανείς να λάμψει, να αποδοθούν οι πραγματικές ευθύνες όπου δει. Έχει συνταγματική υποχρέωση και θεσμική ευθύνη να πάρει όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα αναδείξουν την ρίζα του κακού και να φροντίσει να μην επαναληφθεί παρόμοια τραγωδία. Και για να μην θρηνήσουν άλλοι γονείς, συγγενείς, σύζυγοι και φίλοι, άλλα θύματα.
Αλήθεια δεύτερη-Δικαιοσύνη
Τους πραγματικούς ενόχους θα τους δείξει η Δικαιοσύνη και μόνη αυτή. Κανείς άλλος. Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση, ούτε οι δημόσιοι κατήγοροι σε ΜΜΕ και social media. Μια Δικαιοσύνη την οποία η παρούσα κυβέρνηση και η παράταξη της ΝΔ, σέβεται με πράξεις, όχι με λόγια, όπως έχει αποδείξει διαχρονικά. Η Δικαιοσύνη, άλλωστε, τοποθέτησε και δεύτερο πραγματογνώμονα για να μην υπάρχει καμία σκιά. Η στάση μας είναι μία και καθαρή: Όλα και για όλους στο φως, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις.
Αν η Δικαιοσύνη κρίνει ότι κάποιο αδίκημα εμπίπτει στο άρθρο 86, τότε θα διαβιβάσει αμελλητί τον φάκελο στη Βουλή. Αν δεν το κρίνει, θα συνεχίσει την έρευνά της. Απλά, σταράτα και κυρίως δημοκρατικά και θεσμικά, όπως επιτάσσει ο δικαιικός πολιτισμός μας. Κανείς δεν είναι a priori αθώος, αλλά και κανείς δεν είναι ένοχος, επειδή το λέει κάποιος πέραν της Δικαιοσύνης.
Αλήθεια τρίτη -«Συγκάλυψη»
Το δηλητήριο που ενσταλάζει η αντιπολίτευση, ευελπιστώντας να διαπεράσει οριζόντια την κοινή γνώμη, ακούει στη λέξη «συγκάλυψη». Μια λέξη που όταν πέσει στην εύφλεκτη ύλη της συνωμοσιολογίας, παίρνει δαιμονολογικές διαστάσεις. Όταν, όμως, τους ρωτάμε συγκεκριμένα ποιος, πού, πότε, γιατί επιχείρησε συγκάλυψη, οι απαντήσεις που παίρνουμε είναι αμήχανα έως θλιβερά ψελλίσματα αοριστιών. Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε καμία συγκάλυψη, ούτε θα μπορούσε να υπάρξει.
Και ρωτώ ξανά: Ποια είναι η συγκάλυψη; Συγκάλυψη έχουμε όταν υπάρχει συγκεκριμένη κατηγορία εναντίον συγκεκριμένου προσώπου και μια κυβέρνηση σπεύδει να την απορρίψει για να την αποκρύψει. Εδώ είναι η άλλη σπέκουλα που δυστυχώς γίνεται δημοσίως από την αντιπολίτευση που πετά λάσπη στον ανεμιστήρα με τον συγκεκριμένο όρο, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερο πόνο αλλά και οργή στις οικογένειες των θυμάτων. Ποια είναι τα δεδομένα;
Πρώτον: ότι η Δικαιοσύνη ερευνά την υπόθεση και δεν εξαιρεί κανέναν. Μα κανέναν απολύτως. Δεύτερον, τα κόμματα που μετείχαν στην Εξεταστική, στα πορίσματα που κατέθεσαν ή στις δημόσιες ανακοινώσεις τους, δεν προσωποποιούν κανέναν με συγκεκριμένες κατηγορίες. Γιατί δεν το κάνουν; Έχουν τους λόγους τους. Η απάντηση στην επόμενη αλήθεια.
Αλήθεια τέταρτη: Αιτιώδης συνάφεια με ανθρωποκτονία
Η αλήθεια είναι ότι ο Κώστας Καραμανλής, ως υπουργός Μεταφορών, προχώρησε την σύμβαση 717 για την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ, επί τρία χρόνια, από το 2016-2019 δεν είχε κάνει απολύτως τίποτε. Ή σύμβαση ολοκληρώθηκε στο 100% τον Σεπτέμβριο του 2023. Τον κατηγορούν, λοιπόν, ταυτόχρονα, ότι δεν την ολοκλήρωσε έγκαιρα αλλά και δεν κήρυξε έκπτωτο τον εργολάβο, δίνοντας παράταση στην σύμβαση. Αν, όμως, είχε κηρύξει την κοινοπραξία έκπτωτη, τότε η διαδικασία θα ξεκινούσε από την αρχή, άρα και πάλι δεν θα υπήρχε τηλεδιοίκηση. Η απόλυτη αντινομία.
Άλλωστε, ο ίδιος ο πρώην Υπουργός Υποδομών Χρήστος Σπίρτζης, δήλωσε (Real fm) πως «Δεν υπάρχει αιτιώδης συνάφεια ανάμεσα στη μη εκτέλεση της σύμβασης «717» και στην τραγωδία των Τεμπών» και πως «η ολοκλήρωση ενός έργου, οποιουδήποτε έργου, δεν μπορεί να συνδέεται με οποιοδήποτε δυστύχημα».
Τώρα λοιπόν, αν η αντιπολίτευση ισχυριστεί ότι υπάρχει αιτιώδης συνάφεια με ανθρωποκτονία για έναν υπουργό που προχώρησε τη σύμβαση την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κολλημένη, θα πρέπει να εξηγήσει:
Τι θα πρέπει να γίνει για τον αρμόδιο υπουργό που δεν ολοκλήρωσε το 112 με το οποίο-όπως είπε ο εισαγγελέας για την τραγωδία στο Μάτι-θα μπορούσαν να σωθούν άνθρωποι αν λειτουργούσε; Θυμίζω ότι το 112 ολοκληρώθηκε μέσα σε 6 μήνες από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και στο μεταξύ διάστημα είχε βρεθεί ενδιάμεση λύση.
Έχουν ποινικές ευθύνες, άρα, και οι υπουργοί πολλών κυβερνήσεων που επί δεκαετίες τώρα δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν τα έργα στους δρόμους-καρμανιόλες, όπως η Πατρών-Πύργου ή ο ΒΟΑΚ στην Κρήτη με αποτέλεσμα να έχουμε δεκάδες νεκρούς από τροχαία δυστυχήματα; Υπάρχει αιτιώδης συνάφεια και εκεί; Δεν αντέχει σε δικονομική λογική.
Αλήθεια πέμπτη: Νόμος περί ευθύνης υπουργών
Να ξεκαθαρίσουμε ότι η περίφημη «ασυλία» και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Με βάση τις καταγγελίες, τώρα μιλάμε για το νόμο περί ευθύνης υπουργών, το άρθρο 86 του Συντάγματος δηλαδή.
Αξίζει να θυμίσουμε ότι πρώτος είχε μιλήσει για την ανάγκη αναθεώρησης και είχε καταθέσει την πρώτη πρόταση αλλαγής του, ο τότε βουλευτής Κυριάκος Μητσοτάκης πριν από σχεδόν 20 χρόνια, το 2006. Και μάλιστα, ο τότε ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ) είχε ταχθεί εναντίον της αλλαγής του. Έτσι, φτάσαμε στο σήμερα: Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έκανε το 2019 την πρώτη αλλαγή και οι αποσβεστικές προθεσμίες, παραγραφής, δηλαδή τυχόν αδικημάτων, που «έβγαζαν λάδι» πολλούς υπουργούς, εξομοιώθηκαν πλέον με τους υπόλοιπους πολίτες. Που σημαίνει ότι για όποιον υπουργό αποφασιστεί κάτι αντίστοιχο θα δικάζεται όπως όλοι οι πολίτες. Προσέξτε, αυτό αφορά υπουργούς από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και μετά – άρα δεν αφορά τον κ. Σπίρτζη ο οποίος έκανε κίνηση εκ του ασφαλούς. Άρα γίνεται σαφής προσπάθεια εντυπωσιασμού. Η παράταξη της ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέφεραν λοιπόν την αλλαγή στο νόμο. Και δεν γίνεται να μας κουνούν το δάχτυλο, όσοι κρύφτηκαν πίσω από το άρθρο 86 του Συντάγματος. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ που τώρα δήθεν κόπτεται, σε 11 περιπτώσεις στελεχών του (από τον Πολάκη ως τη Γεροβασίλη) αξιοποίησε τον νόμο περί ευθύνης υπουργών.
Στη συνταγματική αναθεώρηση που έκανε η ΝΔ το 2019, είχε τη σύμφωνη γνώμη και του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Κανένα από αυτά τα κόμματα τότε – παρότι είχαν την δυνατότητα – δεν απαίτησαν να κινείται η διαδικασία υπουργικής ευθύνης χωρίς τη συμμετοχή της Βουλής. Αυτή είναι η αλήθεια.
Αλήθεια έκτη: Ευρωπαία εισαγγελέας
Τι μας είπε η Ευρωπαία Γενική Εισαγγελέας Λάουρα Κοβέσι; Ότι «η ασυλία δεν θα έπρεπε να υπάρχει». Μας συνέστησε ακόμη να αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, η συνταγματική πρόβλεψη δηλαδή. Η κυρία Κοβέσι, που μας κουνά το δάχτυλο, «ξεχνά» όμως:
Πρώτον ότι η Ελλάδα είναι κυρίαρχο κράτος.
Δεύτερον ότι η ασυλία και η προστασία από δίωξη είναι θεμελιώδης αρχή στο Ευρωκοινοβούλιο.
Επιπλέον, σύμφωνα με το Πρωτόκολλο 7 οι αξιωματούχοι της ΕΕ και της Κομισιόν, απολαύουν ασυλίας και προνομίων. Σημειώνω ότι η ασυλία ενός ευρωβουλευτή περιλαμβάνει δύο πτυχές:
εντός της επικρατείας του κράτους του και είναι παρόμοια με τις ασυλίες που αναγνωρίζονται στα μέλη του Κοινοβουλίου της χώρας του και εντός της επικρατείας άλλων κρατών μελών και παρέχει εξαίρεση από κάθε μέτρο κρατήσεως και κάθε δικαστική δίωξη. (Άρθρο 9 του Πρωτοκόλλου αριθ. 7).
Μάλιστα, προνόμια προβλέπονται για τους αντιπροσώπους των κρατών-μελών που συμμετέχουν στις εργασίες των θεσμικών οργάνων της Ένωσης, σε συμβούλους, ακόμη και τεχνικούς πραγματογνώμονες. Αντίστοιχα προβλέπονται διάφορα προνόμια στο Πρωτόκολλο 7, κυρίως οικονομικού και φορολογικού χαρακτήρα, αλλά ακόμη και ετεροδικία. Τέτοια προνόμια προβλέπονται για υπαλλήλους της Ένωσης και ακόμη σύμφωνα με το άρθρο 20 σε δικαστές, γενικούς εισαγγελείς (όπως η κυρία Κοβέσι), γραμματείς και βοηθοί εισηγητών του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εν κατακλείδι, η κυρία εισαγγελέας, μπορεί να μην έχει «ασυλία», έχει όμως μπόλικα προνόμια, αλλά και ετεροδικία, προστατεύεται δηλαδή από δίωξη εκτός της χώρας της.
Αλήθεια έβδομη: Το χρέος και η υπόσχεση
Αρκετά, όμως, με τα νομικά, θεσμικά, πολιτικά επιχειρήματα. Ίσως κανένα από τα παραπάνω, δεν απαλύνει την οργή και τη θλίψη των συγγενών των θυμάτων. Χρέος όλων μας, είναι να έρθει στο φως η αλήθεια. Χρέος μας είναι να περιορίσουμε τις πιθανότητες -γιατί να εξαλειφθούν είναι ανθρωπίνως αδύνατον – να μην επαναληφθεί τέτοια τραγωδία.
Η πολιτική δεν είναι μόνο παράθεση στοιχείων ή πράξεων. Οι πολιτικοί είμαστε κομμάτι της κοινωνίας.. Έχουμε ενσυναίσθηση του πόνου που βιώνουν όσοι έχασαν έναν δικό τους άνθρωπο. Είμαστε πατεράδες, μητέρες, αδελφοί, συγγενείς, φίλοι, γείτονες.
Η συγγνώμη εκ μέρους όλων, δεν αρκεί. Μια υπόσχεση μόνο: Θα κάνουμε το παν για να αποδοθεί δικαιοσύνη και να βελτιώνονται καθημερινά οι συνθήκες ασφάλειας των συμπολιτών μας σε κάθε επίπεδο.
*Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ και κυβερνητικός εκπρόσωπος
Το άρθρο του δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο iefimerida.gr
