Είναι σύνηθες το φαινόμενο, να καταλαμβάνονται οι πρωθυπουργοί από το σύνδρομο της λαγνείας της εξουσίας. Όχι πολύ μακριά χρονικά από την ανάληψη της πρωθυπουργίας, αρχίζουν να αισθάνονται «θεοί», πολιτικά άτρωτοι έναντι οιουδήποτε αντιπάλου και να εκλαμβάνουν το Μέγαρο Μαξίμου ως ιδιοκτησία τους, από το οποίο δεν θα αποχωρήσουν ποτέ !!! Έτσι η παθογένεια της αλαζονείας γίνεται ίδιον χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς τους και κάποτε αγγίζει τα όρια της ύβρεως.
Κατά μια έννοια αυτή η στρέβλωση φαντάζει «λογική» … Οι πρωθυπουργοί εκτιμούν ότι είναι φτιαγμένοι από γρανίτη και επομένως ότι και να γίνεται δίπλα τους, δεν μπορεί πολιτικά να τους προσβάλλει. Όμως οι πιο έμπειροι στα πολιτικά δρώμενα, γνωρίζουν καλά, ότι η πολιτική είναι ένα πολύ αστάθμητο και απρόβλεπτο παιχνίδι. Και ότι αρκεί και μόνο μια θρυαλλίδα ενός απλού θέματος, για να φουσκώσει σε μέγα σκάνδαλο και να ρίξει ολόκληρη κυβέρνηση. Βρίθει η ιστορία μας από τέτοια παραδείγματα, που θα έπρεπε να φρονηματίζουν τους πολιτικούς μας ταγούς. Και ο μέγας Ελευθέριος Βενιζέλος και ο κραταιός Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο λαοφιλής Ανδρέας Παπανδρέου, αισθάνονταν άτρωτοι, ως όπου η τροπή των πραγμάτων απέδειξε το αντίθετο… Αυτοί είναι οι νόμοι της «πολιτικής φυσικής».
Καθοριστικός παράγοντας στην δημιουργία των παραισθησιογόνων της εξουσίας, είναι ο κρατικοδίαιτος μηχανισμός, ο οποίος εξακολουθεί ισχυρότατος και ξεγελάει και τον πιο έμπειρο πολιτικό που οικειώνεται μαζί του, ότι θα τον έχει παντοτινά δικό του και ότι θα αντλεί διαρκώς δύναμη από αυτόν. Στην πράξη όμως όλοι ανεξαιρέτως οι πρωθυπουργοί πικρά διαπίστωσαν, ότι ο «δικός» τους κρατικοδίαιτος μηχανισμός, στην κρίσιμη ώρα θα τους άφηνε, για να κάνει «δικό» του, τον επόμενο ένοικο του Μαξίμου. Το ένστικτο της εξουσίας, υπεδείκνυε άλλη ρότα … Αλλά στο ίδιο μήκος κύματος, σε ότι αφορά τα παιχνίδια εξουσίας, κινούνται και οι έξω ισχυροί φίλοι. Τυφλώνουν αρκετούς πολιτικούς μας, τα φανταχτερά εισοδόπανα υποδοχής και το μεγαλοπρεπές «παρουσιάστε» από τους ξένους ισχυρούς φίλους τους. Προξενώντας την παραίσθηση της απόλυτης κυριαρχίας. Στο πρώτο δυνατό στραβοπάτημα όμως, όλοι οι πρωθυπουργοί μας συνειδητοποίησαν, ότι οι ισχυροί έξω φίλοι τους, τους είχαν αδειάσει! Ενώ την ίδια ώρα αδυνατούσαν να αντιληφτούν, ότι τα ισχυρά εξωτερικά πολιτικά ερείσματα, δεν αποτρέπουν την εσωτερική σήψη και εν τέλει κατάρρευση. Με την έξοδο από το Μαξίμου των ελλήνων πρωθυπουργών, οι ισχυροί φίλοι τους από έξω, αναζητούσαν εναγωνίως σημεία επαφής, με την νέα εξουσία.
Που κατατείνουν όλα τα παραπάνω; Στην κοινή θλιβερή διαπίστωση, ότι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχει βυθισθεί στην νιρβάνα των παραισθησιογόνων της εξουσίας. Εκτιμά ότι λειτουργεί πολιτικά ορθά, ότι επιτελεί ένα σημαντικό έργο και ότι κάποιοι κακόβουλοι από τα ΜΜΕ και τον τύπο, προσπαθούν να τραυματίσουν την δημόσια εικόνα της. Αισθάνεται ως κυρίαρχος των μηχανισμών εξουσίας και προσπαθεί να εξαφανίσει από το πολιτικό πεδίο, κάθε διαφορετική, κάθε αντίθετη φωνή. Μήτε και ένα ψήγμα πολιτικής φρόνησης, σεμνότητας και ταπεινοφροσύνης δεν εκδηλώνει, έστω και αν οργίζεται μαζί της η κοινωνία. Αλλά ο ελληνικός λαός, αρχίζει πλέον να αισθάνεται πως η σημερινή κυβέρνηση έκλεισε τον κύκλο της και πως το ψευδεπιχείρημα, για όλα τα δεινά ευθύνονται οι προηγούμενοι, δεν πείθει πια κανέναν. Ήτοι ήλθε το πλήρωμα της πολιτικής αποκαθήλωσής της. Και το μόνο που μπορεί να συντηρεί τον υπο κατάρρευση μύθο της, είναι τα παραισθησιογόνα της εξουσίας!
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
