Οι πολιτικές εξελίξεις συνδέονται άμεσα με οικονομικές επιλογές και κοινωνικές μεταβολές. Οι οικονομικές αποφάσεις τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε δραματικές κοινωνικο-πολιτικές ανατροπές. Κεντρικός παράγοντας που τα προκαλεί όλα αυτά είναι η κατάρρευση της μεσαίας τάξης. Με τη βαριά φορολογία, τον επεκτατικό κρατισμό, την ασύδοτη γραφειοκρατία και την θυσία του ιδιωτικού τομέα για τη σωτηρία ενός αναποτελεσματικού κι’ απόλυτα αυταρχικού δημοσίου οι κυβερνήσεις οδήγησαν στην κατάρρευση της μεσαίας τάξης.
Δίχως μεσαία τάξη δεν υπάρχει δημοκρατία
Η διάλυση όμως της μεσαίας τάξης υπονομεύει τη λειτουργία της δημοκρατίας διότι σταδιακά εξαφανίζει όλα της τα στηρίγματα. Δίχως μεσαία τάξη δεν υπάρχει δημοκρατία. Τα συστατικά για την οικοδόμησή της συνυπάρχουν με τη δική της παρουσία. Αυτή απαιτεί την ύπαρξη υποδομών, συστήματος κοινωνικής φροντίδας και υγείας, ικανοποιητική παιδεία και αστικά περιβάλλοντα ευρύτερης αποδοχής. Προσφέρει παράλληλα και την φορολογική βάση για οικοδόμηση και χρηματοδότησή τους. Απαιτεί επίσης ένα σύστημα ελέγχου και απολογισμού των πολιτικών αρχών για τη λειτουργία μιάς κοινωνίας πολιτών που αποτελεί την βάση μιάς δημοκρατικής τάξης.
Οι καταιγισμοί φορολογικών επιβαρύνσεων και η εμμονή των πολιτικών αρχών σε ένα σύστημα ψηφοφόρων – πελατών που ακυρώνει κάθε ορθολογική μεταρρύθμιση καταβυθίζει τη χώρα στο τέλμα και τη μεσαία τάξη στην αφάνεια. Η κυβέρνηση της Αριστεράς μάλιστα, με προμετωπίδα μια ξεθωριασμένη ιδεοληψία αριστερών συνθημάτων περί αναδιανομής (ανύπαρκτων πιά) εισοδημάτων, ανθρωπισμού κι υποτιθέμενης αλληλεγγύης μετατρέπει σταδιακά τη χώρα σε τέλμα οικονομικής κακουχίας και σε απέραντο στρατόπεδο ανεξέλεγκτης εισροής χιλιάδων μουσουλμάνων.
Η κατάρρευση της αστικής τάξης εκθέτει τους θεσμούς αλλά και τη δημοκρατία σε λογής θανατηφόρους κινδύνους. Η αδιάκοπη εισβολή μεταναστών πάλι καλλιεργεί πρόσθετους φόβους κι ανησυχία για τις αντοχές του κοινωνικού ιστού και για τις μελλοντικές δυνατότητες επιβίωσης ενός είδους γενικότερης συνοχής. Αγωνιώντας για το μέλλον οφείλουμε να μην πάρουμε αψήφιστα τα ζητήματα αυτά και να φροντίσουμε να χτίσουμε μια κοινωνία ικανή να αντεπεξέλθει στις νέες αυτές προκλήσεις.
Η Τυραννία της “Πολιτικής Ορθότητας” και η Υποκρισία
Πολλά από αυτά που συμβαίνουν πνίγονται μέσα σε μια απίστευτη ομίχλη πολιτικής ορθότητας και σχεδόν βίαιης υποκρισίας. Λαλίστατοι και προβεβλημένοι παράγοντες των ΜΜΕ και της οπτικοακουστικής τέχνης εκδηλώνουν τον αποτροπιασμό και την θλίψη τους για την κακή μοίρα των μεταναστών. Στηλιτεύοντας στάσεις που δεν συμπάσχουν με τη δοκιμασία που υφίστανται οι μετανάστες και δεν εκδηλώνουν ανοιχτά τη συμπαράστασή τους σ’ αυτούς. Μόνο που στη συνέχεια όλοι αυτοί αποτραβιούνται συνήθως στην πολυτέλεια της ιδιωτικής τους ζωής αφήνοντας τους υπόλοιπους απλούς πολίτες στην καθημερινότητα της μιζέρια μιάς ζωής δίπλα ή και μαζί, κυρίως στην επαρχία ή σε υποβαθμισμένες γειτονιές των μεγάλων πόλεων, με τους κακότυχους μετανάστες. Που βρίσκεται σήμερα η Σούζαν Σάραντον; Θα θυμάται αύριο στο σπίτι της στο Μπέβερλυ Χιλλς τα παιδάκια που χάιδευε στο λιμάνι του Πειραιά η Αντζελίνα Τζολί; Ο Τζούντ Λώ, η Μπομ Κάρτερ και ο Μπένεντικτ Κούμπερμπατς κατηγορήθηκαν, μαζί με άλλους, από Αγγλικές εφημερίδες, πως χύνουν δάκρυα για τους πρόσφυγες, ενώ στις αριστοκρατικές γειτονιές του Λονδίνου, και όχι μόνο, που ζουν σπάνια αντικρίζουν μετανάστες από τη Συρία, το Ιράκ, την Ερυθραία ή το Αφγανιστάν.
Το ίδιο ισχύει βέβαια και για δικούς μας τηλεοπτικούς και άλλους αστέρες που ζώστηκαν με σωσίβια για συμπαράσταση στους εγκλωβισμένους στην Ειδομένη. Παραβλέποντας βέβαια το κοινωνικό πρόβλημα της ανθρώπινης πλημμυρίδας που θα γεμίσει την Ελλάδα με απρόσκλητους μουσουλμάνους, την ώρα που κανείς τους –εντελώς ανεξήγητα– δεν μετακινήθηκε προς τις πλούσιες ισλαμικές χώρες της Αραβικής Χερσονήσου. Ένα διάλειμμα αργότερα σε μοδάτα Αθηναϊκά στέκια σκεπάζει, για όλους αυτούς, τις όποιες έγνοιες για την αδιαφορία τους σχετικά με το κοινωνικό μας ορατό μέλλον.
Ο Φαντασιακός Ρατσισμός
Εχουμε όμως τώρα ανακαλύψει και το “ρατσισμό”, που χαρακτηρίζει ό,τι δεν μας αρέσει ή μας κάνει να αισθανόμαστε σχετικά άβολα. Όπως το Ρωσο-Πόντιος, στο οποίο αδυνατώ να καταλάβω που βρίσκεται η προσβολή ή ο σχετικός ρατσισμός. Ο εν λόγω στον οποίο αναφέρθηκα είναι γεννημένος στη Γεωργία και πολιτογραφημένος πολίτης της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Όπου και έχει εκλεγεί μάλιστα και στο εθνικό εκεί κοινοβούλιο (Δούμα). Έχει καταγωγή από τον Πόντο και είναι ελληνικής εθνικής ρίζας. Ουδείς αμφισβήτησε την ελληνικότητα και το σχετικό του φρόνημα. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί, κατόπιν των παραπάνω, το Ρωσο-Πόντιος είναι ενοχλητικό; Μήπως λόγω ελληνικού επωνύμου; Να θυμίσω πως στη Ρωσία υπάρχουν προβεβλημένες προσωπικότητες με επώνυμα ξένα, που ουδέποτε αναφέρονται με εθνικότητα πλην της ρωσικής. Όπως λχ ο επικεφαλής της Γκάζπρομ, Αλεξέι Μίλλερ, ο Γεν Δ/ντής της κρατικής ναυτιλιακής εταιρίας Σοβκομφλότ, Σεργκέι Φράνκ ή ο Μιχαήλ Φρήντμαν του γιγαντιαίου ενεργειακού Ομίλου Αλφα, -που ουδέποτε αναφέρονται σαν “Γερμανοί”. Επιλεκτικές λοιπόν ευαισθησίες που υπακούουν σε φανερές σκοπιμότητες υπονομεύουν τον ελεύθερο δημοκρατικό διάλογο καλλιεργώντας αντιθέσεις κι εντάσεις που προφανέστατα έχουν άλλους στόχους.
