Του Αχιλλέα Κέλλα, Πολιτικού Μηχανικού
Οι εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας σημαδεύτηκαν από διαδοχικές ανατροπές. Η πιο καθοριστική έλαβε χώρα στις 22 Νοεμβρίου, όταν οι εκλογές αναβλήθηκαν ξαφνικά λόγω τεχνικού προβλήματος. Μπροστά στον κίνδυνο απαξίωσης κι εξευτελισμού οι Νεοδημοκράτες αφυπνίστηκαν και μετείχαν με εντυπωσιακή μαζικότητα στους δυο γύρους των εκλογών: παρά την κόπωση από τις διαρκείς κάλπες και την απογοήτευση από τις συνεχείς ήττες, η βάση του κόμματος πήρε την κατάσταση στα χέρια της και απέδειξε την ανθεκτικότητα του DNA της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης.
Όταν κάποιοι δυσοίωνα προέβλεπαν το τέλος της ΝΔ, δεν υπολόγιζαν την πλατιά μάζα του κόσμου, που έδωσε την ηχηρή απάντηση της εξασφαλίζοντας και διαμορφώνοντας την καλύτερη δυνατή επόμενη μέρα όχι μόνο για την παράταξη, αλλά και για τη χώρα. Η περασμένη Δευτέρα δεν ήταν μόνο μια νέα μέρα για τη ΝΔ αλλά και η αρχή μιας νέας φάσης στην πολιτική ζωή του τόπου: η αξιωματική αντιπολίτευση βγαίνει από μια μακρόχρονη περίοδο εσωστρέφειας και πλέον η κυβέρνηση θα έχει αυστηρό έλεγχο και σκληρό αντίλογο – παράλληλα, διαμορφώνεται μια νέα, αξιόπιστη, εναλλακτική κυβερνητική πρόταση που είναι απαραίτητος πυλώνας σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα.
Οι αναλύσεις για το αποτέλεσμα, που ήδη προκαλεί ντόμινο εξελίξεων στο πολιτικό σκηνικό, συνεχίζονται και θα συνεχίζονται για καιρό. Ωστόσο, όλοι συμφωνούν ότι η εκλογή Μητσοτάκη ήταν κόντρα στον παραδοσιακό κομματικό μηχανισμό και τα ποιοτικά στοιχεία δείχνουν ότι ήταν κυρίως οι νεότεροι σε ηλικία ψηφοφόροι που τον εμπιστεύτηκαν και του έδωσαν τη νίκη. Το γεγονός ότι ο Κυριάκος πέτυχε με το σοβαρό του προφίλ και τον μοντέρνο τρόπο που πολιτεύτηκε να κινητοποιήσει τους νέους που έδειχναν αδιάφοροι για την εσωκομματική διαδικασία έχει ήδη οδηγήσει πολλούς αρθογράφους να αναφέρονται στο τέλος του «Καραμανλισμού», σε δικαίωση του «Μητσοτακισμού» και σε αναφορές σχετικά με τη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση που θα πάρει το κόμμα υπό το νέο Πρόεδρο. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι την Κυριακή το βράδυ το μόνο που τέλειωσε ήταν οι ψευδεπίγραφοι διαχωρισμοί – γιατί 35 χρόνια μετά την πρωθυπουργία του Εθνάρχη και 23 μετά αυτή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, οι χαρακτηρισμοί ακούγονται τουλάχιστον αναχρονιστικοί. Και οι νέοι ψηφοφόροι που δεν έχουν τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και δεν επηρεάζονται από αντιπαλότητες προηγούμενων δεκαετιών, με την ώριμη στάση τους συνέβαλαν καθοριστικά στο γκρέμισμα των φατριών και στην απαρχή της αναγέννησης της Νέας Δημοκρατίας.
Γιατί οι νέοι δεν πήγαν στην κάλπη σκεφτόμενοι το παρελθόν, αλλά το παρόν και κυρίως το μέλλον. Η γενιά των 30ρηδων στην οποία ανήκω ασφυκτιά στη σημερινή πραγματικότητα: μαστίζεται από την ανεργία, νοθεύεται από το νεποτισμό, φυλορροεί από τη μαζική μετανάστευση, κατατρώγεται από μιζέρια και απαισιοδοξία λόγω της κρίσης. Είναι πλέον προφανές ότι η «πρώτη φορά Αριστερά» αποδεικνύεται πολιτικά και ηθικά ολίγιστη – όσοι πίστεψαν ή έστω ανέχτηκαν τον Τσίπρα είναι γεμάτοι θυμό κι απογοήτευση. Και πολύ λογικά κι αναμενόμενα έστρεψαν τα μάτια και την ελπίδα τους προς το μοναδικό υποψήφιο που κατέβασε πλήρη πολιτική πλατφόρμα. Αποφάσισαν να επιβραβεύσουν τη ρεαλιστική μετριοπάθεια και το συγκροτημένο πολιτικό λόγο του Κυριάκου, βλέποντας ότι η προσωπικότητά του και η μέχρι τώρα πολιτεία του τον καθιστούν αξιόπιστο υποψήφιο Πρωθυπουργό.
Ειδικά οι νεότεροι σε ηλικία ψηφοφόροι την προηγούμενη Κυριακή έκαναν στην πλειοψηφία τους μια μεγάλη υπέρβαση: πήγαν κόντρα στη βούληση του Προέδρου που τους…στρατολόγησε στη Νέα Δημοκρατία. Όλοι οι κάτω των 40 ετών ψηφοφόροι της ΝΔ έχουμε μια ξεχωριστή σχέση με τον Κώστα Καραμανλή: κατά τη διάρκεια της δωδεκαετούς του Προεδρίας ανδρωθήκαμε στην παράταξη, υπερασπιζόμενοι τις εθνικές του επιλογές και το κυβερνητικό του έργο δώσαμε μάχες σε αμφιθέατρα και μαζικούς χώρους. Και τώρα η πλειοψηφία τον παράκουσε όχι γιατί δεν τον αγαπά (αυτό δεν αλλάζει), όχι γιατί πέρασε από τον «Καραμανλισμό» στο «Μητσοτακισμό» αλλά γιατί με την ορμή που τη διακατέχει αποφάσισε να γκρεμίσει το χθες, να υπερβεί αγκυλώσεις και διαχωρισμούς για να χτιστεί ένα καλύτερο αύριο. Όπως ακριβώς ο Καραμανλής το 1997 είχε παρακούσει στον αείμνηστο Μιλτιάδη Έβερτ…
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει πλέον την ευκαιρία αλλά και την ευθύνη να αναγεννήσει τη Νέα Δημοκρατία και να την καταστήσει ξανά ολοκληρωτική κυρίαρχο στην Κεντροδεξιά. Να συγκεράσει όλες τις τάσεις και να επιτύχει τη διεύρυνση του κόμματος όχι σε επίπεδο στελεχιακό, αλλά σε επίπεδο πολιτικό – κι εδώ έχει να παραδειγματιστεί κι από τον Εθνάρχη κι από τον πατέρα του κι από τον Καραμανλή το νεότερο! Τα δείγματα από την πρώτη εβδομάδα είναι πολύ ενθαρρυντικά: το νέο οργανόγραμμα του κόμματος είναι πολυσυλλεκτικό και σχεδιασμένο επί τη βάσει ικανών προσώπων κι όχι ρεβανσισμών και συμβιβασμών. Σύντομα η Νέα Δημοκρατία θα είναι καθαρά μπροστά στις δημοσκοπήσεις και θα αποτελεί και πάλι τη μεγάλη ελπίδα όχι μόνο των ψηφοφόρων της, αλλά σχεδόν ολόκληρου του ελληνικού λαού. Εξάλλου είναι διαχρονικά (από τη διακυβέρνηση του Εθνάρχη μέχρι την πρόσφατη του Σαμαρά) η παράταξη που βγάζει τη χώρα από τα δύσκολα – και τα δύσκολα είναι δυστυχώς μπροστά…
