Η γέννηση της Ενωμένης Ευρώπης οφείλεται στο όραμα κάποιων φωτισμένων ανθρώπων, που οραματίστηκαν πριν από μερικές δεκαετίες την ευρωπαϊκή ιδέα.
Το περιεχόμενο της ιδέας αυτής ήταν καταρχήν η παγίωση της ειρήνης και της ασφάλειας στην ταλαιπωρημένη από τους αιματηρούς και εξοντωτικούς πολέμους ήπειρό μας.
Ήταν μια «απάντηση ειρήνης», ως αντίβαρο στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους.
Η ενίσχυση της οικονομικής συνεργασίας των ευρωπαϊκών λαών υπηρετούσε τον ίδιο σκοπό. Οι χώρες που συνδέονται με εμπορικές συναλλαγές δημιουργούν μεταξύ τους οικονομικές σχέσεις, που ελαχιστοποιούν το ενδεχόμενο μελλοντικών συγκρούσεων.
Η μετεξέλιξη της Ευρώπης σε Πολιτική Ένωση ήρθε ως φυσική συνέπεια της Οικονομικής Ένωσης, αλλά επιβλήθηκε κι από την εξέλιξη του μεταπολεμικού κόσμου.
Οι χώρες της Ευρώπης ήταν πολύ μικρές για να εγγυηθούν στους πολίτες τους όχι μόνον την ειρήνη, αλλά και την αναγκαία ευημερία και την κοινωνική πρόοδο. Τα κράτη και οι λαοί της Ευρώπης είχαν μια επιλογή, τη συνεργασία.
Συνεργασία που θα στηριζόταν στις αρχές της ισότητας και της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών της Ένωσης, αλλά και στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.
Δεν μπορεί όμως να υπάρξει Ευρώπη χωρίς Δημοκρατία.
Και δεν μπορεί να υπάρξει Δημοκρατία, αν οι αποφάσεις λαμβάνονται χωρίς διαφάνεια και χωρίς τη συγκατάθεση των πολιτών.
Η Ευρώπη δεν κινδυνεύει από τη Δημοκρατία. Κινδυνέυει από ανόητους γραφειοκράτες και απο «φωτισμένους» τραπεζίτες, που υποτιμούν τους λαούς και αποφασίζουν χωρίς αυτούς γι’ αυτούς, με τη συνεργασία πάντοτε του «πρόθυμου» πολιτικού προσωπικού.
Η Ευρώπη σήμερα κινδυνεύει γιατί δεν βρίσκονται στο τιμόνι της ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες, σαν τον Ντε Γκωλ, τον Κολ, τη Θατσερ, αλλά πολιτικοί «χαμηλού ειδικού βάρους», που έχουν καταστεί «μαριονέτες» των τραπεζών και των hedge funds.
Η εκχώρηση εξουσιών απο την πολιτική εξουσία, που ελέγχεται από τους λαούς, στους τραπεζίτες, που δεν ελέγχονται απο κανέναν, πέραν ίσως των «αφανών μετόχων» τους, είναι μια αρνητική εξέλιξη για την ευρωπαϊκή ιδέα και τη δημοκρατία.
Είναι επιστροφή στο παρελθόν, στην περίοδο της ιστορίας που οι αποφάσεις λαμβάνονταν στα «παλάτια», κι όχι στις «πλατείες».
Αυτή την εξέλιξη δεν την επιθυμούν οι ευρωπαϊκοί λαοί. Ήδη τα τελευταία χρόνια, όπου στήνονται κάλπες, νικητές αναδεικνύονται όσοι αμφισβητούν την Ευρώπη έτσι όπως σήμερα λειτουργεί.
Η άνοδος του λαϊκισμού και των εθνικισμών τροφοδοτείται απο αυτήν ακριβώς τη μετεξέλιξη στον χαρακτήρα του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.
Ο τρόπος που αντέδρασε το ευρωπαϊκό τραπεζικό κατεστημένο στο εκλογικό αποτέλεσμα της Ιταλίας ενισχύει ακόμη περισσότερο το αντι-ευρωπαϊκό κλίμα. Ενισχύει τις δυνάμεις του λαϊκισμού, της ανευθυνότητας και της ξενοφοβίας.
Δεν είναι δυνατόν οι πολίτες να ψηφίζουν για πρωθυπουργό τον πολιτικό της επιλογής τους, όποιος κι αν είναι αυτός, και να τους «κάθεται στον σβέρκο» πρωθυπουργός από το ΔΝΤ.
Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που οραματιστήκαμε.
Αν θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανό το ευρωπαϊκό όραμα, αυτό προϋποθέτει αλλαγή πλεύσης.
Απαιτεί σεβασμό στη Δημοκρατία, σεβασμό στις αποφάσεις που λαμβάνουν οι πολίτες.
Απαιτεί η πολιτική και οι πολιτικοί να πάρουν ξανά τον έλεγχο της Ευρώπης και της ζωής μας.
*Σύμβουλος Στρατηγικής & Επικοινωνίας
