Υποτίθεται ότι είναι ένα άρθρο κριτικής στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά; Πώς θα μπορούσε ένα κλασικός και παλαιάς κοπής κομμουνιστής, πρώην διευθυντής του Ριζοσπάστη, σύμβουλος και εξ΄ απορρήτων του Αλέξη Τσίπρα να γράψει ύμνους για τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Και όμως, αν εξαιρέσεις τα καρφιά για τη διαπλοκή και τον κυνισμό του Μητσοτάκη, τις κατηγορίες για την προσωπικότητα και το ήθος του πρωθυπουργού, ο Θανάσης Καρτερός γράφει έναν ύμνο για την πολιτική δεινότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Του βγάζει το καπέλο.
Το εξηγεί άλλωστε στην αρχή του κειμένου του: “Κάποια στιγμή πρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ να παραδεχτούν ότι υποτίμησαν τον Μητσοτάκη.” Υποθέτουμε δεν συμπεριλαμβάνει τον εαυτό του αφού μιλάει για συριζαίους που πρέπει να παραδεχθούν το λάθος τους, αλλά ενδεχομένως να εννοεί ότι ο ίδιος ποτέ δεν τον υποτίμησε και πάντα αναγνώριζε την πανουργία του. Πολιτική πανουργία εννοείται, να εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις και να περνάει κάθε φορά το δικό του, όπως γράφει.
Και δίνει το παράδειγμα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Τι έκανε με τον γάμο των ομοφύλων ο Μητσοτάκης; Ο Θανάσης Καρτερός εξηγεί:
Ανακοίνωσε ότι “θα προχωρήσει στο ρηξικέλευθο για τα ελληνικά δεδομένα μέτρο” και έτσι αυτός “λάμπει ως εκσυγχρονιστής που αγνοεί το πολιτικό κόστος”. Τι άλλο έκανε; Ενθάρρυνε όσους διαφωνούν να απόσχουν, γράφει ο Θανάσης Καρτερός, έτσι ώστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν. Δηλαδή επέτρεψε σε όλους τους δεξιούς συντηρητικούς “να εκδηλωθούν πανηγυρικά υπέρ πατρίδος, οικογένειας και θρησκείας”, αποσβένοντας το κόστος στους ψηφοφόρους. Εκείνος εμφανίζεται ως μεταρρυθμιστής και εκσυγχρονιστής, τους δε θυμωμένους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας τους συγκρατούν και τους ηρεμούν οι φωνές του Σαμαρά και του Πλεύρη.
Τι άλλο κερδίζει από την υπόθεση αυτή; Κερδίζει πόντους στην Ευρώπη, βελτιώνοντας την εικόνα του που είχε λερωθεί από τις υποκλοπές. “Ξεπλένει το όνομά του στην Ευρώπη”, όπως γράφει χαρακτηριστικά ο κ. Καρτερός, και ελπίζει βάσιμα ότι το παιχνίδι του θα αποδειχθεί κερδοφόρο.
Τι άλλο κατάφερε ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ άνω κάτω για ένα θέμα που κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει ομοφωνία στο κόμμα της αριστεράς, με αποτέλεσμα “το κέρδος του Μητσοτάκη να γίνεται ακόμα μεγαλύτερο.” Όπως σημειώνει ο αρθρογράφος της Αυγής, “δεν είναι και λίγο εκείνος να παίζει τις κουμπάρες με ένα ευαίσθητο θέμα και στον ΣΥΡΙΖΑ να παίζουν το κυνήγι ορατών και αοράτων προς τέρψη της Δεξιάς.” Σωστό και αυτό.
Και ο Θανάσης Καρτερός καταλήγει, ομολογώντας ότι μέχρι στιγμής ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει να αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη: “Δεν αρκεί να έχει κανείς καλές προθέσεις και θέσεις στην πολιτική αντιπαράθεση. Πρέπει να μην ξεχνά ούτε στιγμή τον αντίπαλο. Που έχει το πλεονέκτημα ότι είναι αδίστακτος…”
Φυσικά το κείμενο είναι διανθισμένο με ουκ ολίγες, βαριές εκφράσεις σε βάρος του πρωθυπουργού. Που έχει “κληρονομημένη ικανότητα να εξαπατά για δικό του όφελος”, που είναι κυνικός και βγάζει το άσπρο μαύρο, ενώ έχει “το προνόμιο της διαπλοκής και τις τεχνικές της εξαγοράς”. Αλλά το συμπέρασμα του άρθρου μάλλον πρέπει να προβληματίσει τους συντρόφους του Στέφανου Κασσελάκη.
Αφού όπως σημειώνει ο Θανάσης Καρτερός, ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταφέρνει να παίζει εν ου παικτοίς και “να περνάει κάθε φορά το δικό του”.
Το άρθρο του Θανάση Καρτερού στην Αυγή
Όχι ως απόφοιτο του Κολάμπια ή ως πολιτικό με όραμα και αρχές, ούτε βέβαια ως ιδιαίτερα ευφυή. Αλλά ως πολιτικό από τζάκι, με κληρονομημένη, επεξεργασμένη και συστηματικά καλλιεργημένη την ικανότητα να εξαπατά, να παίζει εν ου παικτοίς με μόνο στόχο το δικό του όφελος.
Εξοπλισμένο εν ολίγοις με έναν κυνισμό, που στη στρεβλή Δημοκρατία μας του προσδίνει την ικανότητα να βγάζει το μαύρο άσπρο, να εκμεταλλεύεται χωρίς επιζήμιους δισταγμούς καταστάσεις και ανθρώπους, να περνάει κάθε φορά “το δικό του”. Με δεδομένο, φυσικά, το προνόμιο της διαπλοκής και τις τεχνικές της εξαγοράς.
Ο νόμος για τον γάμο των ομοφύλων είναι ένα κλασικό παράδειγμα. Αφού ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει στο ρηξικέλευθο για τα ελληνικά μέτρα μέτρο, ενθάρρυνε με την προτροπή της αποχής όλα τα λουλούδια να ανθίσουν. Έδωσε χώρο στον ακραίο δεξιό συντηρητισμό, που εδρεύει στο κόμμα του, να εκδηλωθεί πανηγυρικά, υπέρ πατρίδας, θρησκείας και οικογένειας. Μια στρατιά από βουλευτές και υπουργούς του έχουν πιάσει το εθνικό μετερίζι. Κι έτσι, ο ίδιος μεν λάμπει ως εκσυγχρονιστής, που αγνοεί το κόστος. Το δε κόστος αποσβένουν οι ταγοί της “κανονικής” οικογένειας στο κόμμα, που προορίζονται να συγκρατήσουν τους ταγούς της “κανονικής” οικογένειας στην κοινωνία.
Την ίδια στιγμή “ξεπλένει” κάπως το όνομά του στην Ευρώπη, όπου έχει γίνει μαύρο πρόβατο με τις υποκλοπές, το χάλι της ενημέρωσης, την καταρράκωση του Κράτους Δικαίου. Κι έτσι υπολογίζει το παιγνιδάκι του στην πλάτη ουκ ολίγων ανθρώπων, αλλά και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να αποδειχτεί κερδοφόρο. Από τη στιγμή μάλιστα που ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε, ή τον κατάφεραν, να εμφανιστεί άνω-κάτω ακόμα και σε αυτό το λυμένο από χρόνια για την Αριστερά ζήτημα, το κέρδος του Μητσοτάκη γίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Δεν είναι και λίγο εκείνος να παίζει τις κουμπάρες με ένα ευαίσθητο θέμα και στον ΣΥΡΙΖΑ να παίζουν το κυνήγι ορατών και αοράτων προς τέρψη της Δεξιάς.
Διδακτικά όλα αυτά, έτσι δεν είναι; Δεν αρκεί να έχει κανείς καλές προθέσεις και θέσεις στην πολιτική αντιπαράθεση. Πρέπει να μην ξεχνά ούτε στιγμή τον αντίπαλο. Που έχει το πλεονέκτημα ότι είναι αδίστακτος…
