Η βουλευτής Φλώρινας Πέττη Πέρκα είναι στην «Ομπρέλα» και είναι από τους βουλευτές που φέρεται ότι θα αποχωρήσουν. Σε κείμενό της που δημοσίευσε ασκεί σκληρή κριτική στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ με φόντο κυρίως τις διαγραφές στελεχών.
«Σήμερα η προεδρική ομάδα λύνει το πρόβλημα που ήδη είχε αποφασίσει να λύσει. Θέλει να ξεμπερδεύει με την αριστερή πολιτική χωρίς γωνίες, χωρίς αιχμές, χωρίς κοινωνική μεροληψία, χωρίς μέτωπο με τον εθνολαϊκισμό που υπόσχεται τα πάντα στους πάντες» σημειώνει.
H ανάρτησή της
Η τοποθέτηση που θα έκανα στη χθεσινή τραγική συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής
___________________________________________
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Ζούμε την προδιαγεγραμμένη συνέπεια της πρόσφατης βαριάς στρατηγικής ήττας. Θέλω λοιπόν κατ΄ αρχάς να μην μιλήσω τόσο για τον νέο πρόεδρο, τις τάσεις, τις διαγραφές αλλά για τα πραγματικά πολιτικά διακυβεύματα αρχίζοντας από το γιατί χάσαμε.
Και η απάντηση για εμένα είναι προφανής αν κανείς κοιτάξει τα ποιοτικά στοιχεία, τα οποία τοποθετούν τον ύστερο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ως έναν αναξιόπιστο πολιτικό σχηματισμό. Ένα κόμμα που υποσχέθηκε τα πάντα στους πάντες και έτσι κατάφερε να κάνει την κάθε κοινωνική ομάδα να νιώθει ΠΡΟΔΟΜΕΝΗ από τον ΣΥΡΙΖΑ σε κάποιο σημείο (άσχετα με το αν η αίσθηση προδοσίας δικαιολογείται ή όχι).
Είτε αυτοί είναι ενεργοί πολίτες-οικολόγοι που ζητούσαν επιτάχυνση της αποδέσμευσης από τα ορυκτά καύσιμα είτε είναι συνδικαλιστές των λιγνιτικών εργοστασίων της ΔΕΗ που περίμεναν από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ παράταση της απολιγνιτοποίησης.
Είτε είναι άνθρωποι που είδαν στο πρόσωπο του Αλέξη έναν νέο Αντρέα Παπανδρέου είτε είναι η γενιά που αποφάσισε ότι ήθελε να ξεμπερδέψει με το μεταπολιτευτικό δικομματισμό των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Είτε είναι οι άνθρωποι των αντιρατσιστικών πρωτοβουλιών είτε είναι φοβισμένοι ηλικιωμένοι που τους υποσχεθήκαμε περισσότερη ασφάλεια με την ανακοπή των προσφυγικών ροών στο Έβρο με τον φράχτη.
Είτε είναι μεσαίοι επιχειρηματίες της εστίασης σε μια τουριστική περιοχή της χώρας είτε είναι τα νέα παιδιά που λιώνουν σερβίροντας καφέδες 70 ώρες τη βδομάδα στη σεζόν.
Γιατί; Γιατί αμβλύναμε τον πολιτικό μας λόγο προκειμένου να φτιάξουμε μια ευρύτερη αντιμνημονιακή συμμαχία και ύστερα να στηρίξουμε την πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς στη χώρα. Αναλάβαμε τη διακυβέρνηση της χώρας για να ανοίξουμε δρόμους και να σπάσουμε αυγά αλλά σε πολλές περιπτώσεις συμβιβαστήκαμε και υποσχεθήκαμε σε ευρέα κοινωνικά στρώματα πως δε θα σπάσουμε τουλάχιστον τα δικά τους αυγά.
Για εμάς η πολιτκή είναι ανάγκες, συνήθως συγκρουόμενες και η φράση πολιτική με την κοινωνία από την κοινωνία, σημαίνει πολιτική ζύμωση μέσα στις κοινωνικές αντιθέσεις και άντληση δύναμης από τα αγωνιστικά στρώματα της κοινωνίας για τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Αυτό αργότερα έγινε διάλογος με την κοινωνία με cringe διαλόγους των 40’’ με τους πολίτες μπροστά στις κάμερες, και κολλάζ αιτημάτων από όλες τις κοινωνικές ομάδες σε ένα άχρωμο καμβά.
Θεωρήσαμε ότι όλες οι μικρές και μεγάλες αντιθέσεις μπορούν να αμβλυνθούν κάτω από το μεγάλο πολιτικό πρόταγμα ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ. Ήταν τόσο μεγάλο το διακύβευμα και τόσο καινοφανής η ευκαιρία που δε μπορούσαμε να αφήσουμε κανέναν απ’ έξω.
Εν τέλει βγάλαμε τη χώρα απο τα μνημόνια και ταυτόχρονα κάναμε και πολλές τομές (εμβληματική η συμφωνία των Πρεσπών). Είχαμε όμως και κόστος, τη διάρρηξη των σχέσεων εμποστοσύνης με τα κοινωνικά στρώματα που προνομιακά εκπροσωπούσαμε, τις λαϊκές οικογένειες, τη νεολαία, τους αγωνιστές.
Όταν βγαίναμε από τα μνημόνια ή καλύτερα όταν είμασταν στη αντιπολίτευση από το 2019 και ύστερα, ήταν η ώρα να ξαναπιάσουμε το νήμα της αριστεράς, να ξανανοίξουμε μέτωπα, να διαλέξουμε πλευρές στον κοινωνικό ανταγωνισμό. Εν μέρει το κάναμε, εν μέρει κάναμε την αυτοκριτική μας όπως αυτή αποτυπώνεται στο εξαιρετικό κείμενο απολογισμού των Δραγασάκη/Μπαλτά/Δρίτσα που το γράψαμε για να το ξεχάσουμε αμέσως.
Τα προηγούμενα χρόνια δείξαμε πώς θα μπορούσε η αριστερά να χαράξει σύγχρονη κυβερνητική πολιτική με νομοθετικές πρωτοβουλίες, αναλύσεις, κοινοβουλευτική παρουσία κλπ. Αλλά έχοντας χάσει την ταυτότητά μας μαζί με την εμπιστοσύνη του παραδοσιακού κοινωνικού ακροατηρίου μας, βάλαμε την πολιτική σε δεύτερη μοίρα, βρεθήκαμε ευάλωτοι στον εθνολαϊκισμό και στον εύκολο αντιπολιτευτικό λόγο.
Το ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΟ μας είχε τελειώσει και από κεκτημένη ταχύτητα συνεχίσαμε να κάνουμε ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΟ στο κενό, στο πρόσωπο του Μητσοτάκη δηλαδή. Σαν καρτούν που η δράση έχει μετακινηθεί σε άλλο καρέ αλλά ο χαρακτήρας από κεκτημένη ταχύτητα (ή βαρεμάρα) πετάει την μπάλα στο κενό ξανά και ξανά.
Από την αμηχανία μας, θεωρήσαμε ότι η μόνη λύση είναι να πάμε μπροστά και να διευρυνθούμε. Και θα μπορούσαμε να το είχαμε πετύχει αν δεν είχαμε σκοτώσει την πολιτική. Αντί να διευρυνθούμε πολιτικά σε αναλύσεις, προτάσεις, πρόγραμμα ΚΑΙ πρόσωπα, προτιμήσαμε απλά να φέρουμε στο κόμμα ανθρώπους από παντού, να φτιάξουμε μια λεγεώνα υπερ-ηρώων που ο καθένας θα έφερνε και κάτι μαζί του. Βάλαμε στο κόμμα ανθρώπους από το κέντρο, το ΠΑΣΟΚ, συντηρητικούς, δικαιωματιστές, την καραμανλικη δεξιά, τους ΑΝΕΛ, τους οικολόγους κλπ. Αλλά χωρίς την πολιτική δεν γίναμε ένα κόμμα όλων αυτών τον χώρων ΓΙΝΑΜΕ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ. Που δεν έπειθε κανέναν (ούτε από τα παλιά ούτε από τα νέα μας κοινά).
Τοποθετούμασταν για το μεταναστευτικό ή την πράσινη μετάβαση και έτρεμε το φυλλοκάρδι μας τι μπορεί να λέει ένας σύντροφός μας στο δίπλα κανάλι. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΚΟΦΩΝΙΑΣ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗΣ, ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΣΚΕΜΜΕΝΗΣ ΛΑΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΠΟΛΥΦΩΝΙΑΣ.
__________________________________________
ΕΡΧΟΜΑΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ και τι κάνουμε
Θα σας πω ότι στη θεωρία του crisis management, το πρώτο πράγμα που μαθαίνει κανείς είναι το εξής. Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια τρομαχτική κρίση και κοιτάς να βρεις λύση, να βρεις τι έφταιξε, ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΛΑΘΟΣ αντί να ψάξεις να βρεις το πραγματικό πρόβλημα, να διορθώσεις ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΣΥ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ.
Σήμερα η προεδρική ομάδα λύνει το πρόβλημα που ήδη είχε αποφασίσει να λύσει. Θέλει να ξεμπερδεύει με την αριστερή πολιτική χωρίς γωνίες, χωρίς αιχμές, χωρίς κοινωνική μεροληψία, χωρίς μέτωπο με τον εθνολαϊκισμό που υπόσχεται τα πάντα στους πάντες.
Όταν ρωτήθηκε η Θάτσερ ποια θεωρεί την μεγαλύτερη επιτυχία της, η ίδια αποφάνθηκε τον Τόνυ Μπλερ και τους νέους εργατικούς. Με την ίδια έννοια η μεγαλύτερη επιτυχία του Μητσοτάκη είναι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του. Η επικράτηση του νεο-προεδρικού μετώπου είναι η άλλη όψη του αντί-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου του οποίου ηγήθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αντι-αριστερή υστερία, πλασίμπο αριστεία, διαρκής επίκληση των “αγωνιστών της καθημερινότητας και όχι των αγωνιστών των γραφειων” απέναντι στους αριστερούς του Κολωνακίου, τους δικαιωματιστές, την θολο κουλτουριάρικη ελίτ, την αριστερά του καναπέ, τους ανεπάγγελτους.
Απέχθεια για τις “αριστερές θεωρίες”, χρέωση όλων των αποτυχιών τους στην αριστερά που διαρκώς υπονομεύει. Το για όλα φταίει ο (αριστερός) ΣΥΡΙΖΑ έγινε για όλα φταίνε οι αριστεροί στον ΣΥΡΙΖΑ. ‘Όσο για τον ίδιο τον πρόεδρο, ακραιφνής θαυμαστής του Μητσοτάκη ο ίδιος, μια θολή αντανάκλαση του πρωθυπουργού από τα οικονομικά του Ρέιγκαν μέχρι το επικοινωνιακό στυλ. Άχαρος στην απευθείας πολιτική αντιπαράθεση, πολιτικά σύντομος ώστε να χωράει σε 40″ στο TikTok.
Μόλις χθες μας ανακοίνωσε ότι στον ΣΥΡΙΖΑ πλέον δεν χωράνε τάσεις, χωράει μόνο μια τάση αυτή της δημοκρατίας από τη βάση. Με τα δικά του λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ νοσεί και ο ηγέτης θα καταργήσει τα όργανα και τις τάσεις ιδεών για να βάλει το κόμμα στον γύψο, απολογούμενος μόνο στον λαό.
Κερδίσατε τις προεδρικές εκλογές με την πιο κενή πολιτική καμπάνια που θα μπορούσατε να εμπνευστείτε. Αποφανθήκατε πως το πρόβλημα στο κόμμα ήταν η υπονόμευση που υπαγορεύονταν από τους συντρόφους που ζητούσαν να μιλήσετε πολιτικά. Ακυρώσατε τις συνεδριάσεις των οργάνων για να μην συζητήσουμε, αναβάλατε το συνέδριο. Στα όργανα που μας κάνατε την τιμή να παρευρίσκεστε μας αφήνετε να μιλάμε στο κενό και δεν απαντάτε ποτέ στη πολιτική κριτική.
Αντ’ αυτού λοιπόν έχετε αφήσει μια ομάδα ματσό σεξιστών- υβριστών στο διαδίκτυο να εξασφαλίζει ότι το κλίμα θα είναι τόσο χυδαίο και αποκρουστικό ώστε η συζήτηση να μην μπορεί να γίνει ποτέ με πολιτικούς όρους. Επιβάλατε ομερτά στις διαδικασίες του κόμματος. Ο ρεβανσισμός απέναντι σε όλους όσοι είχαν διαφορετική άποψη περίσσεψε. Δεν γλύτωσε κανείς και καμία, βουλευτές (καθαίρεση από επιτροπές), στελέχη (Θεοχαρόπουλος-Καλπάκης), δημοσιογράφοι (Σβέρκος, Ραπανάκης, Σιχλετίδης). Όσοι από εμάς- μη βρίσκοντας άλλο τρόπο να μιλήσουν- τα είπαν στα κανάλια, απειλούνται σήμερα με διαγραφές. Και μάλιστα με διαδικασίες όχι μόνο αντικαταστατικές αλλά έξω και πέρα από τον Ευρωπαϊκό νομικό πολιτισμό… Αρκεί να καθαρίσετε το κόμμα από τους “ΨΥΛΛΟΥΣ”, όπου ψύλλους βλέπε ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
Άλλωστε είναι φανερό ότι η ηγεσία ετοιμάζει μια εσωκομματική εκκαθάριση με σύνθημα “να τελειώνουμε με τους ΨΥΛΛΟΥΣ και την πολιτική συζήτηση, να πάμε μπροστά, άλμα προς τα εμπρός, να χειροκροτήσουμε τον πρόεδρο και να πάμε να δώσουμε την μάχη των ευρωεκλογών”. Το συνέδριο θα είναι ένα συνέδριο χειροκροτητών του προέδρου με θέμα απλά πάμε μπροστά, πάμε δυνατά, μην κάνετε φασαρία, μην μας ενοχλείτε. Όσες φορές και να επαναλάβουμε το ξόρκι “να κάνουμε δουλειά μυρμηγκιού να γειωθούμε στην κοινωνία” τόσα short video στο TikTok με τον πρόεδρο να συνομιλεί με γιαγιάδες για 40’’ θα μας υπενθυμίσουν ότι τα ξόρκια είναι για μαθητευόμενους μάγους, που οι δυνάμεις που αναμόχλευσαν στοιχειώνουν τώρα και τους ίδιους.
Η επαναφορά στη σφαίρα της πολιτικής, ο εξαντλητικός διάλογος, η επίσπευση του συνεδρίου, η απόσυρση των διαγραφών και των διώξεων, η αποκατάσταση του τοξικού κλίματος στο εσωτερικό με συγκεκριμένα μέτρα είναι ΑΝΑΓΚΑΙΑ συνθήκη για να παραμείνουμε στο κοινό μας σπίτι.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΙΚΑΝΗ. Απουσιάζει η καταστατική συνθήκη πάνω στην οποία συγκροτήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή του σεβασμού της διαφωνίας, της δημοκρατικής κουλτούρας και του σεβασμού των οργάνων.
Από αύριο θα έχουμε ένα κόμμα στον γύψο, αρχηγοκεντρικό με ποινικοποιημένη την εσωτερική δημοκρατία που θα αρχίσει να κυνηγάει μάγισσες από τη Δευτέρα το πρωί μέχρι τις ευρωεκλογές. Σε ένα οργουελικό σκηνικό όπου με το που ξεμπερδεύουν με τον ένα εσωτερικό εχθρό απλά έχει σειρά ο επόμενος, έτοιμοι από καιρό να χρεώσουν την ήττα που τους περιμένει την επόμενη φορά που θα στηθούν κάλπες.
